Ebook Emaus oraz inne spojrzenia do wnętrza Pisma mobi,epub

pro­ze­li­ci, nie­daw­no jesz­cze kłaniający się bałwa­nom, łako­mym i roz­pust­nym jak oni sami. Pro­ze­li­ci skłonni, przy wszyst­kich swych ma­te­ria­li­stycz­nych ogra­ni­cze­niach i całym swym scep­ty­cy­zmie, uwie­rzyć jesz­cze w Zmar­twych­wsta­nie Chry­stu­sa - nie­zbyt skłonni, by uznać po­wszech­ne zmar­twych­wsta­nie ciał. Nie­po­kojący pro­blem - co będzie z ciałem zwykłego chrześci­ja­ni­na po jego śmier­ci? - bu­rzy za­tem zalążkowe, kru­che struk­tu­ry ich wia­ry, na­sy­ca ich nie­po­ko­jem, pod­nie­ca­nym nie­ustan­nie przez do­tych­cza­so­wy świat doświad­czeń, przez roz­ległą tra­dycję, przez wszech­obec­ne wzo­ry kul­tu­ry. Przez podświa­do­mość i sny, w których do­ma­ga się swych praw sta­ry, cie­le­sny Adam. W których mówi głosa­mi i przy­wi­dze­nia­mi sta­ra, grzesz­na an­tro­po­lo­gia (wy­star­czy przej­rzeć Roz­ważania o snach Ar­te­mi­do­ra z Dal­dis, spi­sa­ne pod ko­niec II wie­ku po Chry­stu­sie). Nie­po­ko­jem pod­nie­ca­nym wresz­cie przez język, przez dys­kurs, który trze­ba wytępić: ,,Nie łudźcie się! <>. Ock­nij­cie się na­prawdę i prze­stańcie grze­szyć! Są bo­wiem wśród was tacy, co nie uznają Boga" - cy­tu­je Paweł Me­nan­dra (1 Kor 15, 33, 34), tro­piąc w szcze­li­nach mowy obce zmar­twych­wstańczym na­dzie­jom, ate­istycz­ne ata­wi­zmy. Ata­wi­zmy zwierzęce - bo to ,,z dzi­ki­mi zwierzętami", a ,,tyl­ko ze względu na lu­dzi" mu­siał się prze­cież nie­daw­no po­ty­kać w Efe­zie (w tym sa­mym Efe­zie, w którym sto lat poźniej po­ja­wił się Ar­te­mi­dor), bro­niąc zmar­twych­wstania (1 Kor 15, 32). Mu­siał skon­fron­to­wać się - cze­go nie chciał i cze­go żałował - ze sta­rym, ma­te­ria­li­stycz­nym języ­kiem. Z mową ciała i w imie­niu ciała. Pawłowi wtórował List św. Ja­ku­ba Apo­stoła: ,,Jeśli kto nie grze­szy mową, jest mężem do­sko­nałym, zdol­nym utrzy­mać w ry­zach także całe ciało. Jeżeli prze­to zakłada­my ko­niom wędzidła do pysków, by nam były posłuszne, to kie­ru­je­my całym ich ciałem. [...] Tak samo język, mimo że jest małym or­ga­nem, ma powód do wiel­kich prze­chwałek. Oto mały ogień, a jak wiel­ki las pod­pa­la. Tak i język jest ogniem, sferą nie­pra­wości. Język jest wśród wszyst­kich na­szych członków tym, co bez­cześci całe ciało i sam tra­wio­ny ogniem pie­kiel­nym roz­pa­la krąg życia" (Jk 3, 2-3, 5-6). 2 Nie­po­kojący pro­blem po­wszech­ne­go zmar­twych­wsta­nia ciał nie wy­ra­stał tyl­ko na podłożu lęków, które żywi­li pro­ze­li­ci o pogańskiej przeszłości. Mowa Pawła o zmar­twych­wsta­niu nie ginęła w roz­gwa­rze od­mien­nych głosów, w cha­osie glo­so­la­lii. Ginęła w potężnym jed­nogłosie epo­ki - różnojęzycz­ny, pstro­ka­ty tłum Efe­zu i Ko­ryn­tu, Rzy­mu i Da­masz­ku, An­tio­chii i Alek­san­drii, Aten i Je­ro­zo­li­my żywił w isto­cie wszędzie po­dob­ne prze­ko­na­nie na te­mat życia wiecz­ne­go i śmier­ci. Na­wet tra­dy­cja żydow­ska, po­minąwszy eks­klu­zywną wiarę w zmar­twych­wsta­nie, głoszoną przez fa­ry­ze­uszy, nie­wie­le się tu różniła od pogańskiej: po zgo­nie szło się do Sze­olu, kra­iny bla­dych, nie­wy­raźnych cie­ni, która przypo­minała grec­ki Ha­des. Ciała ule­gały rozkłado­wi, du­sze prze­pa­dały w wiecz­nych ciem­nościach, nie mogło być mowy o żad­nym po­wsta­niu z mar­twych. Wszy­scy tedy nowi wy­znaw­cy Chry­stu­sa (nie­ważne, żydow­skiej czy po­li­te­istycz­nej przed­tem wia­ry) - jak pisał święty Piotr - ,,w mi­nio­nym cza­sie pełnili wolę po­gan i postępo­wa­li w roz­wiązłościach, żądzach, nadużywa­niu wina, obżar­stwie, pijaństwie i w nie­go­dzi­wym bałwo­chwal­stwie" (1 P 3). I dla­te­go za­pew­ne - ze względu na men­talną jed­no­rod­ność pogańsko-żydow­skie­go świa­ta an­ty­ku wo­bec ciała, wo­bec jego życia i śmier­ci - święty Paweł upo­mi­nał Ko­ryn­tian, zna­nych z oby­cza­jo­wej swo­bo­dy: ,,Nie wprzęgaj­cie się z nie­wierzącymi w jed­no jarz­mo. Cóż bo­wiem ma wspólne­go spra­wie­dli­wość z niespra­wie­dli­wością? Albo cóż ma wspólne­go światło z ciem­nością? Albo jakaż jest wspólno­ta Chry­stu­sa z Be­lia­rem lub wierzącego z nie­wier­nym? Co wresz­cie łączy świątynię Boga z bożkami?" (2 Kor 6, 14-15). 3 Roz­pra­wiając się z tym uni­wer­sal­nym dzie­dzic­twem Paweł nie za­do­wa­lał się syn­te­tyczną for­mułą swe­go escha­to­lo­gicz­ne­go hym­nu, że ,,to, co znisz­czal­ne, przy­odzie­je się w nie­znisz­czal­ność, a to, c