Ebook Eurazjatyzm na wspak mobi,epub,pdf

niewiedzy cara. Eliminacja każdego takiego nadużycia stawała się możliwa w drodze powiadomienia o nim cara, będącego oczywistym i wyłącznym obrońcą doczesnym swoich poddanych31. W rosyjskich realiach cywilizacyjno-ustrojowych powiadomienie instancji carskiej, że ,,agenci władzy" (bojarstwo, czynownicy) czynią nieprawości, dokonywało się dwojakim sposobem. Po pierwsze, przez donosicielstwo - pozaproceduralną formułę komunikowania się z władcą, której skuteczność była ograniczona. Nawet jeśli samodzierżca bezpośrednio zetknął się z komunikatem z ludu o niegodziwościach i nadużyciach jemu podległych ,,agentów władzy", na przykład na jakimś przypadkowym posłuchaniu, to i tak - będąc istotą, jak zauważają eurazjatyści, ,,śmiertelną i ograniczoną swoim ludzkim jestestwem", czyli w toku audiencji trapioną nadużyciem alkoholu albo bólem zęba - nie zaprzątał sobie głowy tropieniem owych niegodziwości pod osobistym nadzorem; przeprowadzenie śledztwa zlecał swoim służebnikom, tymże ,,agentom władzy", na których być może także ciążyły nieprawości służbowe. Donosicielstwo wszelako, jak poświadczają dane historyczne, wnikało w samą istotę procesu politycznego w Rosji (a także w innych wschodnich despocjach), energetyzując pajęczynę intryg dworskich i administracyjnych, z których na koniec wyłaniała się ,,najmiłościwsza decyzja". Po drugie, uświadamianie samodzierżcy, że występek pleni się w państwie, dokonywało się przez tumult ludowy. Nierzadko sprzeciw przybierał formy pasywne, kiedy zdesperowany lud zamierzał pokojowo suplikować u cara w sprawie swoich krzywd z ręki agentów władzy - w Rosji czynowników i dworianstwa (czyli dwóch upostaciowień tej samej klasy społecznej)32. Wtenczas ,,ludkowie" (ros. narodiszko), zbrojni w ośmioramienne krzyże prawosławne, ikony i starodawne księgi religijne, niestrudzenie i potulnie peregrynowali do stolicy, ażeby carowi-ojczulkowi sprawozdać o bezeceństwach miejscowej władzy, dopóki ich nie zawracały nahaje i szable oddziałów kozackich. Ostatnim tego typu ,,buntem na kolanach" był wymarsz ludu petersburskiego z petycją do cara 9 stycznia 1905 roku, rozproszony salwami wojska przed Pałacem Zimowym. Dochodziło też do buntów par excellence. Powstania chłopskie pod przywództwem Stieńki Razina (w XVII wieku) oraz Jemieliana Pugaczowa (w XVIII wieku), wreszcie rewolta 1917 roku to buntowniczy, transgresyjny sposób uświadomienia caratowi, że jego władztwo ostatecznie utraciło zakładaną funkcję, by zapewnić powszechną ,,zgodę w Chrystusie" i ,,symfoniczne" współdziałanie w ramach państwa. Rozeźlona tłuszcza nadziewała na widły lub paliła żywcem ,,agentów władzy", po czym skupiała się wokół tego, kto najdonośniej i najsugestywniej prorokował nowe ,,ludowe carstwo". W roku 1917 i w latach następnych najskuteczniej uczynili to bolszewicy. Eurazjatyści unikali odpowiedzi na pytanie, czy aparat władzy w projektowanym ,,państwie-idei", w warunkach ,,anagogicznego totalitaryzmu" może erodować wskutek deprawacji, korupcji, intryganctwa i nielojalności. Nie wnikali też, dlaczego prawosławny jedynowładca, mimo swych nadludzkich przymiotów i bożych przewag, zdolności do iluminacji i przejrzenia, pozostawał w dziecinnej niewiedzy, że ,,agenci władzy", owi czynownicy i dworianstwo, niczym szczury plądrują jego carstwo. Eurazjatycka teodycea wyjaśniała to nieuniknionym plenieniem się ziemskiego zła. Uleczyć to, w opinii eurazjatystów, mogłyby cykliczne wymiany elit państwowych. Gdy nowi dygnitarze solennie poprzysięgną, że ,,w ofiarności, gotowości mobilizacyjnej należycie podejmą obowiązki", wówczas uzyskają ,,etyczny prestiż"33. Rosja - aby być sobą - ,,może żyć i rozwijać się tylko w warunkach silnej i bezwzględnej władzy, która przymusem organizuje państwo dla potrzeb społecznych, gospodarczych i wojskowych"34. Zauważmy, że apologetyka despotyzmu, który eurazjatyści etykietowali pstrokatym i szumnym nazewnictwem - jak ideokracja, państwo-monaster czy anagogiczny totalitaryzm - zgrabnie przepełza nad inną, prócz nikczemnych nadużyć agentów władzy, inherentną ułomnością rządów despotycznych. Sprowadza się ona u ludzi poddanych tyranii do fantasmagorycznie zniekształconej i pesymistycznej wizualizacji świata. Saturacja doczesności złem, które wyziera zewsząd, w tym ze splątanego intrygą procesu politycznego w środowisku jedynowładcy, uwidacznia wpływ gnostycki w eurazjatyzmie. Jedynie bezlitosny despotyzm mógłby się oprzeć nadciągającym mocom grzechu, choć sam - w sensie funkcjonalnym, który w tym wypadku eurazjatyści obchodzą milczeniem - je indukuje. Przekonanie o homeopatycznych właściwościach despotyzmu w odniesieniu do wszelkiej opresji i nieprawości wypływało z zakładanej omnipotencji despoty, nieodzownej w sytuacji, kiedy zło zw