Ebook Extensa mobi,epub

, mam­ro­ta­łem ja­kieś po­cie­sze­nia, przy­tu­la­łem moc­no, dzie­ci tak bar­dzo po­le­ga­ją na cie­le­sno­ści, do­tyk i cie­pło ko­iły wszel­kie na­sze kosz­ma­ Raz złość, raz współ­czu­cie -- i zda­wa­ło się, nie ist­nie­je re­gu­ła po­zwa­la­ją­ca prze­wi­dzieć, któ­ry wzo­rzec re­ak­cji aku­rat prze­wa­ży). La­ry­sa, z oczy­ma peł­ny­mi łez, scho­wa­ła się pod scho­da­mi; wpeł­złem za nią. Miej­sca ciem­ne, miej­sca cie­płe, dusz­ne, miej­sca pół­mro­ku -- tam bez­pie­czeń­stwo, tam po­cie­cha. -- Umrze, umrze -- chli­pa­ła. Usły­sza­ła to zda­nie od ko­goś pod drzwia­mi dziad­ka i te­raz po­wta­rza­ła na głos, był to jej strach naj­więk­szy, po­nie­waż kom­plet­nie nie­zro­zu­mia­ły. -- Nie umrze -- mó­wi­łem -- nie umrze. -- Umrze, umrze, umrze. -- Nie­ca­ły rok wcze­śniej umar­ła ku­zyn­ka Mał­go­rza­ta. Wie­czo­rem żyła, ran­kiem była mar­twa; nig­dy po­tem już jej nie wi­dzie­li­śmy. Za­py­ta­ny tato od­parł, iż za­bra­ła ją śmierć. Te­raz wró­ci­ły do La­ry­sy wszyst­kie dzie­cin­ne stra­chy wo­bec nie­zna­ne­go. Kciuk po­wę­dro­wał do buzi, wci­snę­ła się w kąt wnę­ki -- chu­de ko­la­na pod bro­dą, pal­ce nóg sku­lo­ne, wło­sy ko­lo­ru sło­my kry­ją za­puch­nię­te oczy, ła­mie mi ser­ce ten gry­mas bez­gra­nicz­nej roz­pa­czy na jej pulch­nej twa­rzycz­ce, wy­krzy­wio­ne w pła­czu war­gi. Płacz wśród dzie­ci jest za­raź­li­wy; im dłu­żej na nią pa­trzy­łem, tym bliż­szy by­łem łez. Już drża­ły mi usta, już mro­wi­ły po­licz­ki. Na­raz zła­pa­łem ją za ra­mię. -- Chodź. -- Po­cią­gną­łem, raz, dru­gi, trze­ci, co­raz sil­niej, aż się wresz­cie ru­szy­ła i od­tąd dała już sobą po­wo­do­wać. -- Chodź, zo­ba­czy­my. Nasz dom skła­dał się z kil­ku­na­stu mniej­szych i więk­szych bu­dyn­ków sku­pio­nych na pla­nie pro­sto­ką­ta wo­kół naj­star­szej czę­ści: drew­nia­nej cha­ty far­mer­skiej. Obec­nie w cha­cie no­cu­ją już tyl­ko go­ście, nie­mniej po­zo­sta­ła osią kom­plek­su. Od wscho­du sty­ka się z nią bu­dy­nek naj­więk­szy (w któ­rym i my miesz­ka­li­śmy): trzy­kon­dy­gna­cyj­ny, mu­ro­wa­ny, z sze­ścio­ma ko­mi­na­mi, ob­szer­ną we­ran­dą i dłu­gim gan­kiem. Przy­bu­dów­ka dziad­ka znaj­du­je się na jego ty­łach. Ga­nek ota­cza wiel­ki bu­dy­nek do­oko­ła, uży­wa­li­śmy go tak­że jako ko­ry­ta­rza, tak prze­cho­dzi­ło się z po­ko­ju do po­ko­ju. Czę­sto za­kra­da­li­śmy się nim (my, dzie­ci) pod okna za­mknię­tych przed nami po­miesz­czeń i pod­słu­chi­wa­li, pod­pa­try­wa­li. Jesz­cze czę­ściej po pro­stu go­ni­li­śmy się po gan­ku do utra­ty tchu lub gniew­nej in­ter­wen­cji któ­re­goś z do­ro­słych. Mat­ka krzy­cza­ła, że w koń­cu kie­dyś po­ła­mie­my so­bie kar­ki. Je­śli już, to nie w ten spo­sób -- ist­nia­ły znacz­nie bar­dziej praw­do­po­dob­ne. Mały Jan po­ka­zał mi któ­rejś nocy, jak wspiąć się na dach i jak prze­cho­dzić zeń na da­chy in­nych bu­dyn­ków. Z per­spek­ty­wy da­chu wszyst­ko było inne, miej­sca do­sko­na­le zna­ne oka­zy­wa­ły się na­gle eg­zo­tycz­ny­mi kon­struk­cja­mi ta­jem­ne­go prze­zna­cze­nia. Wspi­na­łem się, gdy tyl­ko mo­głem -- czy­li głów­nie nocą, bo za dnia za­wsze ist­nia­ło ry­zy­ko od­kry­cia. Ale było w tym coś jesz­cze: nar­ko­tyk wy­so­ko­ści. Z da­chu wi­dzia­łem na­wet dąb. Wspi­na­łem się i na dąb; z nie­go wi­dzia­łem na­sze da­chy. I było tak­że to: od­dech wiel­kich prze­strze­ni. Zwłasz­cza w noce, w cie­płe noce gwiaź­dzi­ste. Sześć lat, ty­siąc snów, wdra­py­wa­łem się mię­dzy bliź­nia­cze kwa­dra­to­we ko­mi­ny, wzno­si­łem twarz, otwie­ra­łem usta, po­ły­ka­łem dłu­gi­mi hau­sta­mi noc; noc po­ły­ka­ła mnie. Ręka wia­tru we wło­sach, w gar­dle pę­dzel za­pa­chów (zie­mi, tra­wy, dymu, zie­mi), w uszach szum, strasz­ny, wspa­nia­ły szum nie­skoń­czo­nych prze­strze­ni; ten nie­sły­szal­ny huk, któ­ry jest tłem każ­dej ci­szy, a w ta­kie noce po pro­stu roz­sa­dza ci czasz­kę. Opar­ty ple­ca­mi o ko­min, z sze­ro­ko otwar­ty­mi oczy­ma, usta­mi wpó­łu­chy­lo­ny­mi, drża­łem, zzięb­nię­ty, roz­go­rącz­ko­wa­ny. (Te­raz je­stem pe­wien: gdy­by nie Mały Jan, gdy­by nie da­chy na­szej far­my -- nie przy­jął­bym kie­li­cha Mi­strza Bar­tło­mie­ja). Ist­nia­ły wszak­że w tym kró­le­stwie ścież­ki niż­sze i dresz­cze ła­twiej­sze. Po­pro­wa­dzi­łem La­ry­sę. Wie­dzia­łem, że z gan