Ebook Fajnie być samcem mobi,epub

�wa­ło się, że zwier­za­czek jest miły w do­ty­ku, więc ktoś wpadł na po­mysł, by ho­do­wać dzi­kie­go sam­ca dla za­ba­wy w ogra­ni­czo­nych wa­run­kach miesz­ka­nia w cen­trum me­tro­po­lii. Sa­miec, trze­ba przy­znać, zno­si to z god­no­ścią, z zim­ną krwią: ,,Mia­sto to mia­sto, wszyst­ko mi jed­no" - zda­je się my­śleć w tej za­ska­ku­ją­cej sy­tu­acji i try­ska mo­czem na pra­wo i lewo, jak leci. Gdy za­uro­cze­nie sam­cem mija, jego opie­kun na­gle za­uwa­ża, że prze­szka­dza mu gry­zą­cy za­pach mo­czu wy­do­by­wa­ją­cy się z jego bu­tów. Po­sta­na­wia więc uciąć sam­co­wi ją­dra. Pro­szę Pań­stwa! Czy ta­kie po­stę­po­wa­nie moż­na uznać za ra­cjo­nal­ne wyj­ście z tej dzi­wacz­nej sy­tu­acji? Czy sa­miec zwierz sam się wpra­szał do ludz­kie­go miesz­ka­nia? Czy pu­kał ob­se­syj­nie do drzwi, aż wresz­cie ktoś się zli­to­wał i wpu­ścił go do swo­jej cia­snej nory w cen­trum me­tro­po­lii? Czy gro­że­nie ucię­ciem ją­der sam­co­wi zwie­rza­ko­wi nie przy­po­mi­na psy­chicz­nej ka­stra­cji sam­ca czło­wie­ka znie­wo­lo­ne­go przez współ­cze­sny świat? Czy po­zba­wie­nie pra­wa do po­sia­da­nia ją­der ta­kie­go, po­wiedz­my, kota to nie pre­lu­dium do ma­so­wej ka­stra­cji sam­ców w świe­cie lu­dzi? Ktoś jest mą­drzej­szy od sze­fa - uciąć mu ją­dra!, nie po­tra­fi ugo­to­wać do­brej zupy - uciąć mu ją­dra!, pyta, dla­cze­go ma­lo­wa­ny na ob­ra­zach bi­blij­ny Adam ma pę­pek? - uciąć mu ją­dra! A prze­cież sa­miec po pro­stu chciał za­ko­mu­ni­ko­wać, że ist­nie­je, że śpie­szy się ko­chać! Pra­gnął po­zo­sta­wić po so­bie znak. To ta­kie zwie­rzę­ce. Kie­dyś uci­na­ło się męż­czy­znom ją­dra po to, by cien­ko śpie­wa­li. Wów­czas pa­no­wa­ła moda na cien­ki śpiew. Tym­cza­sem w świe­cie zwie­rząt, w raj­skiej dzi­czy, sam­ce po­tra­fią pięk­nie śpie­wać w peł­ni zdro­wia, bez zbęd­nych, wsty­dli­wych za­bie­gów chi­rur­gicz­nych. Ten śpiew jest rów­nież ro­dza­jem zna­ko­wa­nia te­re­nu. Ale nie tyl­ko! Jest też pre­zen­ta­cją spraw­no­ści, fan­ta­zji i od­wa­gi sam­ca. Weź­my na przy­kład ta­kie­go sło­wi­ka - Lu­sci­nia lu­sci­nia. Z kim lub czym Pań­stwu ko­ja­rzy się ta pta­szy­na eu­ro­azja­tyc­ka? (Gło­sy z sali: ,,Z Ma­łym Ry­ce­rzem!", ,,Z Ro­meo i Ju­lią!", ,,Z Ro­ber­ti­no Lo­ret­tim!"). Kto po­wie­dział: Ro­ber­ti­no Lo­ret­ti? (Rękę pod­niósł pan z si­wi­zną na skro­niach). Cie­szy mnie pana obec­ność! My­śla­łem, że na sali nie ma ni­ko­go, kto się uro­dził przez ro­kiem 1990. Bar­dzo dzię­ku­ję za przy­by­cie i pro­szę po­le­cać moje wy­kła­dy wszyst­kim pań­skim zna­jo­mym. (Pan z si­wi­zną na skro­niach uśmie­cha się i od­po­wia­da: ,,Oczy­wi­ście, oczy­wi­ście"). A więc kon­ty­nu­uj­my. Sło­wik ko­ja­rzy nam się z czymś lub kimś szla­chet­nym i god­nym uwa­gi. Nie chce­my go wy­ka­stro­wać. Na­wet wbrew temu, że przez całą noc wy­dzie­ra się pod na­szym oknem. Śpiew sam­ca sło­wi­ka skła­da się z sze­re­gu głę­bo­kich me­lo­dyj­nych to­nów po­dzie­lo­nych na osob­ne, kil­ka­krot­nie po­wta­rza­ne wy­ra­zy. Zna­ny wschod­nio­eu­ro­pej­ski po­eta Lu­cjan Ry­del tak ujął tę pieśń w sło­wach ludz­kich: Bied­nyś bied­nyś! Boli boli boli!... Żal mi cię, żal, żal, żal! Ma­ciuś-ciuś-ciuś-ciuś-ciuś! Bied­nyś! Oj, tak! Cierp, cierp, cierp, cierp, cierp! Czy­li we­dług po­ety jest to pieśń o bied­nym Ma­ciu­siu. Ła­two jest się do­my­ślić, kim jest ów Ma­ciuś. Jest nim oczy­wi­ście Król Ma­ciuś Pierw­szy, szla­chet­ny sa­miec, któ­ry chciał ra­to­wać świat i któ­re­go ten co­raz bar­dziej bez­li­to­sny świat wy­słał na bez­lud­ną wy­spę. Owa wy­spa, jak za­pew­ne się Pań­stwo do­my­śla­ją, sym­bo­li­zu­je cia­sne miej­skie miesz­ka­nie, gdzie po­rząd­ne­mu sam­co­wi za po­rząd­ne zna­ko­wa­nie te­re­nu gro­żą skal­pe­lem. Ma­ciuś jest bied­ny i Ma­ciu­sia boli. Ale do­pie­ro go za­bo­li, kie­dy spró­bu­je ozna­ko­wać kro­piel­ni­cę w ko­ście­le! Zna­ko­wa­nie te­re­nu to jesz­cze nie wszyst­ko. Poza zna­ko­wa­niem w świe­cie sam­ca zwie­rza waż­na jest rów­nież pre­zen­ta­cja oso­bi­sta. Sło­wik jed­no i dru­gie za­ła­twia swo­im fa­na­tycz­nym śpie­wem. Jed­nak, co z pew­no­ścią nie­któ­rzy z Pań­stwa zdą­ży­li już za­uwa­żyć, nie wszyst­kie sam­ce w świe­cie zwie­rząt mają me­lo­dyj­ne gło­sy. Nie­któ­rym Bo­zia po­ską­pi­ła tego ta­len­tu. Al