Ebook Fałszerz mobi,epub

­win­no ni­ko­go dzi­wić zwol­nie­nie pani Wil­kin­son z ośrod­ka od­osob­nie­nia. Mał­żo­nek po­in­for­mo­wał ją, ja­kie­go to wy­bit­ne­go miał go­ścia. ,,Obo­je do­szli­śmy do wnio­sku - na­pi­sał do Görin­ga - że chce­my, aby za­cho­wał Pan na za­wsze >>Ju­lia­nę<< w cha­rak­te­rze daru wdzięcz­no­ści za tę przy­słu­gę, któ­rą nam Pan wy­świad­czył". - Za­bie­rze­my ab­so­lut­nie wszyst­ko, co tyl­ko się da, do ostat­ka - po­wie­dział Hi­tler ge­ne­ra­ło­wi Geo­r­go­wi Tho­ma­so­wi, któ­re­mu po­wie­rzo­no wy­ko­na­nie pla­nu gra­bie­ży. Tho­mas po­wo­łał szta­by eko­no­micz­ne i spe­cjal­ne jed­nost­ki woj­sko­we zwa­ne Wirt­scha­ft­strup­pen, wkra­cza­ją­ce tuż za od­dzia­ła­mi fron­to­wy­mi, aby wy­szu­ki­wać, re­je­stro­wać i kon­fi­sko­wać wszyst­ko, co mo­gło być przy­dat­ne dla III Rze­szy. Zgod­nie z roz­ka­za­mi na oku­po­wa­nych te­re­nach przej­mo­wa­no ist­nie­ją­ce za­kła­dy, a skon­fi­sko­wa­ne do­bra na­tych­miast wy­sy­ła­no po­cią­ga­mi do fa­bryk w Niem­czech. Ze wszyst­kich oku­po­wa­nych kra­jów za­chod­niej Eu­ro­py, za­miesz­ki­wa­nych przez oko­ło 70 mi­lio­nów lu­dzi, je­cha­ły do Rze­szy po­cią­gi i dłu­gie kon­wo­je cię­ża­ró­wek za­ła­do­wa­nych wo­jen­ny­mi łu­pa­mi. - To my je­ste­śmy zwy­cięz­ca­mi w tej woj­nie - cheł­pił się füh­rer. - Nie od­da­my ni­cze­go, a za­bie­rze­my wszyst­ko, co tyl­ko może się przy­dać. Göring też nie ukry­wał swo­ich po­glą­dów: - Za­mie­rzam gra­bić - mó­wił do swo­ich pod­wład­nych - i to gra­bić na ca­łe­go. Mu­si­cie jak psy goń­cze tro­pić i wę­szyć wszę­dzie tam, gdzie znaj­du­je się jesz­cze co­kol­wiek, co mo­gło­by się przy­dać na­ro­do­wi nie­miec­kie­mu. Cho­ciaż Hi­tler miał za­wsze pierw­szeń­stwo wy­bo­ru dzieł sztu­ki, Göring był dru­gi w ko­lej­ce. On i füh­rer mie­li od­mien­ne gu­sta, nie wcho­dzi­li więc so­bie w pa­ra­dę. Zda­niem Görin­ga, Hi­tle­ra ,,po­cią­gał an­tyk i styl kla­sycz­no-ro­man­tycz­ny (...) sztu­ka grec­ka lub re­ne­san­so­wa (...) oraz po­cząt­ków XIX stu­le­cia (...) Ja na­to­miast wo­la­łem mi­strzów nie­miec­kich i skan­dy­naw­skich, Düre­ra i Hol­be­ina". Rze­czy­wi­ście, Göring nig­dy nie by­wał nie­przy­jem­ny w cza­sie pro­wa­dze­nia ne­go­cja­cji. W do­sko­na­łym na­stro­ju przy­jeż­dżał swym kró­lew­skim po­cią­giem, wy­po­sa­żo­nym w ogrom­ną wan­nę, i w oto­cze­niu ele­ganc­ko umun­du­ro­wa­nych ad­iu­tan­tów cho­dził od jed­nej ga­le­rii do dru­giej. Na­wet ci, któ­rzy znaj­do­wa­li się w naj­więk­szym nie­bez­pie­czeń­stwie, zgod­nie twier­dzi­li, że nie moż­na mu było od­mó­wić pew­ne­go uro­ku, a zwa­żyw­szy na sumy, ja­kie wy­da­wał, wi­ta­li go bez nie­chę­ci. Mniej przy­jem­ne uzgod­nie­nia do­ty­czą­ce lu­dzi i fi­nan­sów po­zo­sta­wiał osob­ni­kom po­kro­ju Ho­fe­ra i Mie­dla. Naj­słyn­niej­sze­go ze swych agen­tów na ryn­ku sztu­ki, Wal­te­ra Ho­fe­ra, po­znał w roku 1936. Pięć lat póź­niej mia­no­wał go ku­sto­szem Ko­lek­cji Mar­szał­ka Rze­szy. Ho­fer usta­lał cenę na­byt­ku z ga­le­rią lub wła­ści­cie­lem pry­wat­nym, a Görin­go­wi wy­sta­wiał ra­chu­nek na cenę dużo wyż­szą. Róż­ni­cę cho­wał do kie­sze­ni. Ban­kier Alo­is Miedl prze­niósł się w 1932 roku z Am­ster­da­mu do Mo­na­chium. Jego do­syć po­dej­rza­ne in­te­re­sy obej­mo­wa­ły pró­bę kup­na wy­brze­ża La­bra­do­ru, żeby do­star­czać drew­no do Nie­miec (na co nie zgo­dzi­ła się Ka­na­da) oraz prze­myt dia­men­tów. Göring znał Mie­dla od wie­lu lat i wie­dział do­sko­na­le, że jego żona, Do­rie Fle­ischer, jest Ży­dów­ką. Pew­ne­go razu, już po za­ję­ciu Ho­lan­dii przez Niem­ców, we­zwał go do Ka­rin­hall, in­for­mu­jąc przy oka­zji ge­sta­po, kim jest pani Miedl. Oczy­wi­ście ko­bie­ta zo­sta­ła na­tych­miast aresz­to­wa­na. Dzie­ci pań­stwa Mie­dlów tak­że. - Mój dro­gi Miedl, cie­szę się, że mogę pana tu­taj go­ścić - po­wi­tał nie­szczę­śni­ka. - Chciał­bym po­ka­zać panu moją po­sia­dłość. Pro­szę, niech pan idzie za mną. Prze­ra­żo­ny ban­kier, czu­jąc na kar­ku od­de­chy dwóch ro­słych es­es­ma­nów, po­słusz­nie po­dą­żył za Görin­giem. - Jak pan wi­dzi, zgro­ma­dzi­łem tu naj­cen­niej­sze oka­zy eu­ro­pej­skiej sztu­ki - kon­ty­nu­ował go­spo­darz. - Oczy­wi­ście, ra­tu­jąc je przed znisz­cze­niem przez wo­jen­ną po­żo