Ebook Fantazja d-ra Ox mobi,epub

buty był w grube trzewiki z potrójnemi podeszwami i srebrnemi spinkami, które swą trwałością przyprowadzały do rozpaczy szewca. Na głowie nosił obszerny kapelusz, pamiętający epokę w której Flandryja była stanowczo odseparowaną od Holandyi, co pozwala przypisywać temu szacownemu nakryciu głowy, lat czterdzieści kilka. Namiętności zużywają ciało, duszę i nawet odzienie, a godny burmistrz apatyczny, niedbały, obojętny, do niczego namiętności nie objawiał. Nic więc nie niszczył i sam się nie zużywał a tem samem był jedynym człowiekiem odpowiednim do zarządu miastem Quiquendonc i jego spokojnemi mieszkańcami. Miasto rzeczywiście nie mniej było spokojne jak dom van Tricassa. Otóż w tej spokojnej siedzibie burmistrz liczył, że dojdzie do granic najodleglejszych życia ludzkiego; mniemając zawsze, że ukochana Brygida van Tricasse jego żona uprzedzi go do grobu, w którym nie znajdzie z pewnością spoczynku większego, nad ten jakiego od 60 lat zażywa już na ziemi. Rzecz ta wszakże potrzebuje wytłómaczenia. Rodzina van Tricasse mogła słusznie nosić nazwisko Jeannot. A oto dla czego: Każdemu z podań ludowych wiadomo o sławnym nigdy nie zużywającym się nożu Jeannota. Nóż ten rzeczywiście był nieśmiertelnym dzięki temu, iż gdy zużył się trzonek stary nowym go zastępowano, a gdy stępiło się i ostrze, ostrze nowe zaraz zakładano. Taka słowo w słowo manipulacyja praktykowała się od niepamiętnych czasów w familii van Tricasse, której nawet natura sprzyjała z nadzwyczajną przychylnością. Od r. 1340 widziano zawsze niezmiennie owdowiałego van Tricasse, żeniącego się z młodą osobą z familii van Tricasse, która znów młoda osoba owdowiawszy wychodziła za van Tricasse, młodszego od siebie i t. d. bez końca. Otóż godna pani Brygida van Tricasse była powtórnie zamężną a przez poszanowanie tradycyj powinna była uprzedzić na tamten świat swojego małżonka o dziesięć lat młodszego; aby zrobić miejsce dla nowej pani van Tricasse. Szanowny burmistrz liczył na to na pewno i czekał... Taki to był ten dom spokojny i cichy, którego drzwi nie skrzypiały, szyby nie brzęczały, podłogi nie uginały się, kominy nie dymiły, meble nie trzeszczały, zamki nie klekotały i którego mieszkańcy chodzili cichutko, niby cienie przesuwających się po ziemi duchów. Dom ten boski Harpokrat wybrałby pewnie na świątynię pokoju. Une fantaisie du docteur Ox I Comme quoi il est inutile de chercher, m?me sur les meilleures cartes, la petite ville de Quiquendone. Si vous cherchez sur une carte des Flandres, ancienne ou moderne, la petite ville de Quiquendone, il est probable que vous ne ly trouverez pas. Quiquendone est-elle donc une cité disparue ? Non. Une ville ? venir ? Pas davantage. Elle existe, en dépit des géographies, et cela depuis huit ? neuf cents ans. Elle compte m?me deux mille trois cent quatre-vingt-treize âmes, en admettant une âme par chaque habitant. Elle est située ? treize kilom?tres et demi dans le nord-ouest dAudenarde et ? quinze kilom?tres un quart dans le sud-est de Bruges, en pleine Flandre. Le Vaar, petit affluent de lEscaut, passe sous ses trois ponts, encore recouverts dune antique toiture du moyen âge, comme ? Tournay. On y admire un vieux château, dont la premi?re pierre fut posée, en 1197, par le comte Baudouin, futur empereur de Constantinople, et un hôtel de ville ? demi-fen?tres gothiques, couronné dun chapelet de créneaux, que domine un beffroi ? tourelles, élevé de trois cent cinquante-sept pieds au-dessus du sol. On y entend, ? chaque heure, un carillon de cinq octaves, véritable piano aérien, dont la renommée surpasse celle du cél?bre carillon de Bruges. Les étrangers - sil en est jamais venu ? Quiquendone - ne quittent point cette curieuse ville sans avoir visité sa salle des stathouders, ornée du portrait en pied de Guillaume de Nassau par Brandon ; le jubé de léglise Saint-Magloire, chef-doeuvre de larchitecture du xvie si?cle ; le puits en fer forgé qui se creuse au milieu de la grande place Saint-Ernuph, dont ladmirable ornementation est due au peintre-forgeron Quentin Metsys ; le tombeau élevé autrefois ? Marie de Bourgogne, fille de Charles le Téméraire, qui repose maintenant dans léglise de Notre-Dame de Bruges, etc. Enfin, Quiquendone a pour principale industrie la fabrication des cr?mes fouettées et des sucres dorge sur une grande échelle. Elle est administrée de p?re en fils depuis plusieurs si?cles par la famille van Tricasse ! Et pourtant Quiquendone ne figure pas sur la carte des Flandres ! Est-ce oubli des géographes, est-ce omission volontaire ? Cest ce que je ne puis vous dire ; mais Quiquendone existe bien réellement avec ses rues étroites, son enceinte fortifiée, ses maisons espagnoles, sa halle et son bourgmestre, - ? telles enseignes quelle a été récemment le théâtre de phénom?nes surprenants, extraordinaires, inv