Ebook Filip mobi,epub

se­ly wy­jął małe no­życz­ki z kie­sze­ni ka­mi­zel­ki i roz­po­czął bły­ska­wicz­ną, mi­strzow­ską ak­cję. - Ile? - spy­ta­łem z uśmie­chem, gdy pod­szedł do bu­fe­tu, przy któ­rym sta­łem. - Dwa­dzie­ścia deka ma­sła i ćwierć kilo bia­łej mąki - uśmiech­nął się za­wzię­cie Ves­se­ly; był ma­łym, nie­co na­zbyt fi­li­gra­no­wym Cze­chem o przy­stoj­nej twa­rzy, na któ­rej błą­kał się nie­ustan­ny, tro­chę po­my­leń­czy uśmiech zgryź­li­wo­ści i iro­nicz­nej wyż­szo­ści; dużo od nas star­szy, pro­wa­dził ży­cie sa­mot­ne i za­mknię­te przy po­mo­cy ja­kichś po­dej­rza­nych, pro­stac­kich dzi­wek z fa­bryk i solo kon­su­mo­wa­ne­go al­ko­ho­lu, nie­mniej ucho­dził za do­bre­go ko­le­gę i nie bał się py­sko­wać na Niem­ców. Gwizd­ną­łem z uzna­niem i po­sta­wi­łem na tacy pię­cio­de­ko­wą por­cję ma­sła, zaś Ves­se­ly wło­żył do ko­szycz­ka dwie mi­nia­tu­ro­we bu­łecz­ki po pięć deka każ­da. - W tych wa­run­kach je­den gość na sali i ni­ko­go wo­ko­ło to ude­rze­ - przy­zna­łem z sza­cun­kiem. - Praw­da? - rzekł Ves­se­ly z dumą - do­bry po­czą­tek, co? A po­trze­bu­ję w tym ty­go­dniu ład­nych parę kilo mię­sa i bia­łej mąki. - Co się sta­ło? - spy­ta­łem to­nem to­wa­rzy­skiej kon­wer­sa­cji, wi­dząc, że Nie­miec przy sto­li­ku oglą­da się z nie­cier­pli­wo­ścią na nas, śpie­sząc się nie­wąt­pli­wie, zaś nie chcąc za­cząć śnia­da­nia bez po­ran­ne­go na­po­ju, czy­li kawy. - Wy­da­jesz przy­ję­cie? - za­in­te­re­so­wa­łem się, opie­ra­jąc się łok­cia­mi o bu­fet, w nie­wy­mu­szo­nej po­zie do mi­łej po­ga­węd­ki. - Mam zo­bo­wią­za­nia - od­parł wy­mi­ja­ją­co Ves­se­ly. - Poza tym te świ­nie - wska­zał gło­wą na sa­mot­ne­go Niem­ca po­środ­ku pu­stej, bia­ło­zło­ta­wej sali śnia­da­nio­wej - wy­sie­dli­ły mi sio­strę. Miesz­ka­ła w Karls­ba­dzie - wy­ja­śnił. - Prze­cież nie po­ślesz jej nie­miec­kich kar­tek żyw­no­ścio­wych do Czech - uśmiech­ną­łem się nie­do­wie­rza­ją­co - ani żad­nej za­ku­pio­nej w Rze­szy żyw­no­ści. - Już coś skom­bi­nu­ję - za­pe­rzył się Ves­se­ly - a ty idź po kawę. Ten pę­tak tam za­raz za­cznie wo­łać. Kła­mał nie­udol­nie, bo kar­tek po­trze­bo­wał dla swych brzyd­kich, brud­na­wych ro­bot­nic, Fla­man­dek lub Po­lek, któ­re zwa­biał do sie­bie na ja­ło­we er­za­co­we ciast­ka bez sma­ku i któ­re cią­gnę­ły od nie­go kart­ki mię­sne, aby je wy­mie­niać na odzie­żo­we bez­ug­sche­iny, bez któ­rych nie moż­na było ku­pić na­wet pary tan­det­nych maj­tek, nie mó­wiąc już o sta­ni­kach z ro­ślin­nej na­miast­ki je­dwa­biu lub swe­trach z syn­te­tycz­ne­go prze­ro­bu bru­nat­ne­go wę­gla. Rze­czy­wi­ście, gość krę­cił się nie­spo­koj­nie w da­rem­nym ocze­ki­wa­niu na coś do pi­cia. Ru­szy­łem wol­nym kro­kiem do kuch­ni; Ves­se­ly był chef de rang, ja zaś tyl­ko demi-che­fem, miał pra­wo po­sy­łać mnie na dół. Wła­ści­wie, my­śla­łem so­bie po dro­dze, to, co się sta­ło wczo­raj wie­czo­rem, wca­le nie było ja­kimś suk­ce­sem ot, ta­kim so­bie, od­nie­sio­nym mi­mo­cho­dem i od nie­chce­nia. Praw­dę mó­wiąc, za­an­ga­żo­wa­łem w to mnó­stwo wy­sił­ku. Blan­ca po­do­ba mi się od daw­na. Przez cały czas, tam w Tau­nus, za­le­ża­ło mi na tym cho­ler­nie, aby zwró­cić czymś na sie­bie jej uwa­gę. Ro­bi­łem to nie­szcze­rze, ude­rza­jąc cią­gle w pro­tek­cjo­nal­ny ton ko­le­gi, któ­ry wie, że dziew­czy­na prze­zna­czo­na jest dla jego przy­ja­cie­la, ale coś mu­sia­ło być fał­szy­we­go w mej nie­szcze­ro­ści albo da­łem się w ja­kimś mo­men­cie wy­ki­wać przez sa­me­go sie­bie, gdyż re­zul­tat jest dość jed­no­znacz­ny. A może Blan­ca in­tu­icyj­nie zro­zu­mia­ła, jak usil­nie nad tym pra­cu­ję, aby ją sobą za­in­te­re­so­wać, al­bo­wiem for­mal­nie bio­rąc, nie moż­na nic za­rzu­cić mo­jej lo­jal­no­ści. Osta­tecz­nie dziew­czy­ny nie spa­da­ją nam tu, w Niem­czech, z nie­ba jak jabł­ka, tyl­ko za po­trzą­śnię­ciem drze­wa, zwłasz­cza kla­so­we dziew­czy­ny, wy­glą­da­ją­ce jak cho­dzą­ca re­kla­ma wło­skich poń­czoch. Trze­ba się nie­wą­sko na­pra­co­wać, żeby coś so­bie na­mo­tać. Zwłasz­cza ty, chłop­cze, któ­ry tak do­brze wiesz, jaka jest róż­ni­ca po­mię­dzy po­wo­dze­niem u ko­biet a szczę­ściem do ko­biet. Prze­cież wiesz o tym, że po­do­basz się ko­bie­tom, lecz tak­że wiesz, jak