Ebook Gosposia prawie do wszystkiego mobi,epub

e­so­rem. Mąż uśmie­chał się uprzej­mie, do­pó­ki nie do­tar­ła do spra­wy za­sad­ni­czej. - Chy­ba żar­tu­jesz - po­wie­dział chłod­no. - Co żar­tu­ję? Że chcę wró­cić na uni­wer­sy­tet? - Wła­śnie. - Wca­le nie żar­tu­ję. Aleks, sam zo­bacz. Ty sta­le sie­dzisz w War­sza­ - Ja tam nie sie­dzę, mo­ja dro­ga. - No, wiem, pra­cu­jesz. To ja sie­dzę. Sprzą­tam i go­tu­ję. Go­tu­ję i sprzą­tam. Ile moż­na go­to­wać i sprzą­tać? Wy­obra­żasz so­bie, że ty ży­jesz w ten spo­sób? - Oczy­wi­ście, że so­bie wy­obra­żam. Gdy­byś z nas dwoj­ga to ty mia­ła lep­sze wy­kształ­ce­nie, lep­szą pra­cę i więk­sze za­rob­ki, z przy­jem­no­ścią sie­dział­bym w do­mu i od­da­wał się nie­rób­stwu. - Aleks! Pro­szę, nie na­zy­waj te­go nie­rób­stwem! Mam cho­ler­nie du­żo ro­bo­ty, że­by do­pro­wa­dzić do bły­sku tę sto­do­łę! - No wła­śnie, więc nie po­win­naś się nu­dzić! Jak bę­dzie wy­glą­da­ło na­sze miesz­ka­nie, kie­dy ty zaj­miesz się na­ucza­niem tę­pych głó­wek cze­goś, co w grun­cie rze­czy wca­le nie bę­dzie im po­trzeb­ne? Po­żyt­ku oj­czyź­nie nie przy­spo­rzysz, a mę­ża po­zba­wisz pod­sta­wo­we­go kom­for­tu. - Aleks, czy na­praw­dę nie mo­że­my za­trud­nić go­spo­si? Tu już wszy­scy ma­ją go­spo­sie i nic złe­go się nie dzie­je. Cze­go ty się bo­isz? - Ja się nie bo­ję, Ma­rio. Ja się brzy­dzę. Je­śli ci za cięż­ko, po­wiedz, ku­pię ci naj­now­sze kom­baj­ny do za­mia­ta­nia, od­ku­rza­nia i fro­te­ro­wa­nia, bę­dziesz tyl­ko gu­zi­ki na­ci­skać. Ale że­by mi ob­ca ba­ba, bru­da­ska, nie daj Bo­że ja­kaś, pcha­ła ła­ a mo­że ty byś chcia­ła, że­by ona też go­to­wa­ła? Zwa­rio­wa­łaś kom­plet­nie. Pro­szę, nie roz­ma­wiaj­my już na ten te­mat. Ma­ria jed­nak chcia­ła roz­ma­wiać na ten te­mat. Nie za­uwa­ży­ła zmia­ny wy­ra­zu twa­rzy swo­je­go mę­ża, któ­re­go po­licz­ki po­kry­ły się plac­ko­wa­tą pur­pu­rą, war­gi za­ci­snę­ły, a oczy za­czę­ły rzu­cać pa­skud­ne bły­ski. By­ła wła­śnie w po­ło­wie wy­wo­du, któ­ry po­chwa­li­ła­by każ­da fe­mi­nist­ka - wy­wo­du o pra­wie do roz­wo­ju oso­bi­ste­go czło­wie­ka, w tym więc au­to­ma­tycz­nie ko­bie­ty - kie­dy mąż, zbladł­szy dla od­mia­ny śmier­tel­nie, ze­rwał się z fo­te­la, chwy­cił ją za ra­mio­na i po­trzą­snął ra­czej bru­tal­nie. - Czy ty nie zro­zu­mia­łaś, co po­wie­dzia­łem? Po­dob­no masz dy­plom wyż­szej uczel­ni! Chy­ba wy­ra­ża­łem się ja­sno? W na­szym do­mu nie bę­dzie ob­cych bab, od te­go mam żo­nę, że­by o dom za­dba­ła! Tu jest two­je miej­sce, nie na żad­nych uczel­niach, żal się Bo­że! I prze­stań wy­ga­dy­wać głu­po­ty, bo mnie do­pro­wa­dzisz do osta­tecz­no­ści! - Puść mnie! Co to zna­czy, do osta­tecz­no­ści! Za­bi­jesz mnie? Puść, to bo­li! - Ma bo­leć! - wark­nął. - I le­piej dla cie­bie, że­byś nie wie­dzia­ła, co to zna­ głu­pia kro­wo! Za­nim Ma­ria zdą­ży­ła się zdu­mieć i obu­rzyć do głę­bi, po­czu­ła, że le­ci. Ko­cha­ją­cy mał­żo­nek ci­snął nią z du­żą si­łą, nie zwra­ca­jąc uwa­gi na kie­ru­nek, ja­ki jej na­da­je. Szczę­ściem na tra­sie te­go lo­tu sta­ła roz­ło­ży­sta ka­na­pa, na któ­rej, mó­wiąc na­wia­sem, nie­raz od­da­wa­li się na­mięt­nej mał­żeń­skiej mi­ło­ści. Ma­ria upa­dła pro­sto na nią, im­pet jed­nak był tak wiel­ki, że prze­tur­la­ła się przez po­du­chy i osta­tecz­nie wy­lą­do­wa­ła na pod­ło­dze, ude­rza­jąc gło­wą w mar­mu­ro­wą ko­lu­mien­kę, na któ­rej sta­ła do­ni­ca z ogrom­ną pa­pro­cią. Ko­lu­mien­ka by­ła so­lid­na, więc tyl­ko się za­chwia­ła, na­to­miast cięż­ka, ce­ra­micz­na, szkli­wio­na do­ni­ca spa­dła pro­sto na nie­szczę­sną ofia­rę, nie tłu­kąc się, tyl­ko ob­fi­cie sie­jąc wo­kół zie­mią do kwia­tów w naj­lep­szym ga­tun­ku. Me­ce­nas Alek­san­der Stra­cho­ciń­ski, któ­ry już opusz­czał sa­lon, od­wró­cił się na od­głos upad­ku i wi­dząc po­bo­jo­wi­sko, wy­buch­nął ho­me­ryc­kim śmie­chem. - Po­sprzą­taj ten syf! - rzu­cił i wy­szedł osta­tecz­nie. Ma­ria, oszo­ło­mio­na kom­plet­nie, po­le­ża­ła jesz­cze chwi­lę na pod­ło­dze. Bo­la­ła ją po­ty­li­ca, któ­rą trza­snę­ła w ko­lu­mien­kę, oraz czo­ło, w któ­re obe­rwa­ła do­ni­cą. Oczy mia­ła za­sy­pa­ne zie­mią. Gdzieś w środ­ku doj­rze­wał jej wiel­ki krzyk. Twar­da Ka­szub­ka (po oj­cu) nie by­ł