Ebook Grand jété, czyli wielki skok mobi,epub

ta­wie­nia te­atral­ne - je­śli wol­no mi te dzie­cię­ce pró­by tak na­zwać. Pa­mię­tam, że kie­dyś gra­li­śmy bar­dzo mi­nia­tu­ro­we Be­tle­jem, w któ­rym na sa­mym koń­cu, przed żłób­kiem, za­tań­czy­łem ku­ja­wia­ka i kra­ko­wia­ka. - Czy w pana ro­dzin­nym domu był sprzy­ja­ją­cy kli­mat do tych dzie­cię­cych za­baw ar­ty­stycz­nych? - Dwie stra­sze o sie­dem lat sio­stry gra­ły na for­te­pia­nie. Tak­że i ja, ale one gra­ły wy­łącz­nie z nut, ja zaś tyl­ko ze słu­chu. Czę­sto przy­cho­dził do nas skrzy­pek, przy­ja­ciel ojca, któ­ry rów­nież grał na for­te­pia­nie i wspól­nie z jed­ną z mo­ich sióstr da­wa­li ład­ne kon­cer­ty, prze­waż­nie wy­ko­ny­wa­li utwo­ry Jo­han­na Straus­sa. - A oj­ciec z za­wo­du był... - ...me­cha­ni­kiem lot­ni­czym i w za­sa­dzie cały czas spę­dzał na lot­ni­sku. Już w cza­sie oku­pa­cji zo­stał in­ży­nie­rem elek­try­kiem. Mama na­to­miast pra­co­wa­ła w fa­bry­ce sody ,,So­lvay" jako sze­fo­wa biu­ra. W tej fa­bry­ce pra­co­wał tak­że Ka­rol Woj­ty­ła, póź­niej­szy pa­pież Jan Pa­weł II. Jeź­dził wa­go­ni­ka­mi. Ze Skał Twar­dow­skie­go wo­ził bia­ły gruz, któ­ry na­stęp­nie był to­pio­ny. Ro­bio­no z tego my­dło i wie­le in­nych rze­czy, o któ­rych nie mie­li­śmy po­ję­cia. Niem­cy fa­bry­ki nie zbom­bar­do­wa­li, co świad­czy­ło o tym, że ten obiekt był im po­trzeb­ny. W domu było bar­dzo we­so­ło. Ro­dzi­ce byli bar­dzo chęt­ni do róż­nych wy­głu­pów. Czę­sto prze­bie­ra­li­śmy się i ro­bi­li­śmy róż­ne ad hoc wy­my­śla­ne przed­sta­wie­nia. Uwiel­bia­łem się prze­bie­rać, szcze­gól­nie w pa­su­ją­ce na mnie su­kien­ki sióstr. Do­pie­ro póź­niej dziew­czy­ny wy­tłu­ma­czy­ły mi, że je­stem chło­pa­kiem i po­wi­nie­nem cho­dzić w por­t­kach. Kie­dyś oj­ciec dał mi na uro­dzi­ny w pre­zen­cie ka­me­rę fil­mo­wą i dzię­ki temu by­łem pierw­szym ak­to­rem fil­mo­wym na po­dwór­ku. Krę­ci­li­śmy zresz­tą róż­ne fil­my. Pa­mię­tam je­den z nich, któ­ry opo­wia­dał o tym, że mój stra­szy ko­le­ga za­brał per­ły swo­jej mamy, a ja go cały czas szu­ka­łem, wie­dząc, że to on zro­bił. Wresz­cie go zna­la­złem, ode­bra­łem mu te per­ły i roz­po­czę­ła się bar­dzo za­baw­na go­ni­twa po po­dwór­ku. W domu mie­li­śmy pro­jek­tor, na któ­rym czę­sto pusz­cza­li­śmy fil­my, naj­czę­ściej ko­me­die, ale tak­że inne, któ­rych jed­nak nie wol­no było mi oglą­dać. Były za­re­zer­wo­wa­ne dla ojca i jego ko­le­gi, księ­dza. - Ro­dzi­ce za­ję­ci pra­cą za­wo­do­wą nie mie­li zbyt wie­le cza­su na wy­cho­wa­nie dzie­ci? - Tak. Dla­te­go też wy­cho­wy­wa­ła mnie bab­cia, któ­ra na­zy­wa­ła mnie Ma­niu­siem, cze­go nie­na­wi­dzi­łem. Moim oj­cem chrzest­nym był wy­bit­ny ma­te­ma­tyk, pro­fe­sor Wi­told Wil­kosz, któ­ry kie­dyś po­wie­dział, że będę miał na imię Wi­told. Tak dłu­go się sprze­cza­li, aż usta­li­li, że będę się na­zy­wał Ma­ria Wi­told, i tak do dzi­siaj się pod­pi­su­ję. - Wi­dzia­łem zdję­cie pana ro­dzi­ny, na któ­rym obie pana sio­stry wy­glą­da­ją, jak­by były chłop­ca­mi, a pan na­to­miast wy­glą­da zu­peł­nie jak dziew­czyn­ka. - Wte­dy była taka moda. Mama na ślub przy­szła w krót­kiej su­kien­ce, ucze­sa­na a la ga­rçon, więc oj­ciec był obu­rzo­ny. Sio­stry wy­glą­da­ją na chłop­ców, bo tak są ostrzy­żo­ne. Na­to­miast ja zo­sta­łem z locz­ka­mi, być może dla­te­go, że bar­dzo ba­łem się fry­zje­ra. Wte­dy też umiesz­czo­no moje zdję­cie na re­kla­mie cze­ko­la­dy zwa­nej ,,Opti­ma", któ­rej uży­wa­ło się do ro­bie­nia kre­mów, ciast i in­nych ła­ko­ci. Pa­mię­tam za­baw­ne zda­rze­nie zwią­za­ne z cze­ko­la­dą. Do­sta­łem ogrom­ne­go Mi­ko­ła­ja z cze­ko­la­dy, któ­re­go się po­twor­nie ba­łem. Sio­stra Zo­fia, któ­ra w grun­cie rze­czy bar­dziej była chło­pa­kiem ani­że­li dziew­czy­ną, mó­wi­ła do mnie po kra­kow­sku: ,,Cze­go ty się bo­isz ba­jo­ku, prze­cież jak odła­miesz łeb, to w środ­ku bę­dzie pu­sty!". Nie po­zwo­li­łem na to i bar­dzo dłu­go ten cze­ko­la­do­wy Mi­ko­łaj u nas był. - Pa­mię­ta pan wy­buch dru­giej woj­ny świa­to­wej? - Wy­sko­czy­łem z sio­strą przez okno - okno słu­ży­ło u nas dość czę­sto za drzwi: część miesz­ka­nia na par­te­rze wy­cho­dzi­ła na park - bo usły­sze­li­śmy sa­mo­lo­ty, któ­re le­cia­ły do­syć ni­sko. Moja star­sza sio­stra, Zo­fia, wy­ma�