Ebook GRU mobi,epub

raw Wewnętrznych, nie podlegające ani KGB, ani Inspekcji Robotniczo-Chłopskiej. Poza nimi jest też centralny organ prasy, którego wizyty w fabrykach wywołują nie mniejszą panikę i wściekłość niż naloty funkcjonariuszy OBHSS, czyli Wydziału do Walki z Zawłaszczaniem Własności Socjalistycznej[1]. Z inicjatywy Lenina wprowadzono fundamentalną, niezmienną zasadę, by każdy organ mający władzę oraz zdolność podejmowania decyzji był zrównoważony przez inny, nie mniej zbiurokratyzowany. Ma to zastosowanie nie tylko do organów władzy: jest gazeta ,,Prawda", ale mamy też ,,Izwiestija". Istnieje TASS, a obok niego Agencja Prasowa ,,Nowosti", bynajmniej nie po to, żeby konkurowały ze sobą, ale by wszystko było zdublowane. Zabieg ten pozwala towarzyszom z Politbiura wieść znacznie spokojniejsze życie, co w ich wieku ma niebagatelne znaczenie. Kontrolować wszystko i wszystkich nie sposób, dlatego właśnie jest tak ważne, by dosłownie wszystko dublować. Zawiść to stróż doskonały - zawsze można donieść na rywala, gdy ma on przebłysk natchnienia albo jego zachowanie odbiega od normy, lub co najgorsze, próbuje zdroworozsądkowej krytyki. Duplikacja jest główną przyczyną przerażającej stagnacji we wszystkich dziedzinach życia radzieckiego państwa i społeczeństwa. I naturalnie powodem bezprecedensowej stabilności reżimu. Powielając organy, Politbiuro neutralizowało wszelkie próby rewolty przeciwko sobie. I tak jest do dziś. Tworzenie tego podwójnego systemu zaczęło się od powołania WCzK, Ogólnorosyjskiej Nadzwyczajnej Komisji do Walki z Kontrrewolucją i Sabotażem, która miała zneutralizować rosnącą władzę Ludowego Komisariatu Spraw Wewnętrznych. Przez całą spływającą krwią wojnę domową obie te służby działały niezależnie i nawet rywalizowały ze sobą, a ponieważ ogromnie przybrały na znaczeniu, Lenin stworzył jeszcze inny organ kontroli i wymierzania sprawiedliwości - Rabkrin[2], czyli wspomnianą Inspekcję Robotniczo-Chłopską. Dziejów i osiągnięć tego urzędu do dziś nikt nie opisał, choć było to ukochane dziecko Lenina, o którym pamiętał on nawet na łożu śmierci. Rabkrin nie był pomyślany jako organ represji wobec całego społeczeństwa, lecz instytucja kontrolująca elitę bolszewików, a przede wszystkim WCzK i NKWD. Tymczasem macki Czeki, jak potocznie nazywano WCzK, wypełzły poza granice kraju i bolszewiccy przywódcy musieli utworzyć inną instytucją zdolną zrównoważyć tę jej działalność, ani bowiem NKWD, ani Rabkrin nie nadawały się do tego. 21 października 1918 roku z rozkazu niestrudzonego Lenina powołano nową służbę wywiadowczą mającą operować wyłącznie poza granicami kraju, całkowicie niezależną od Czeki. Nazwano ją dla dezinformacji Zarządem Rejestracyjnym Sztabu Polowego Rewolucyjnej Rady Wojennej Republiki[3]. Obecnie zwie się ona Głównym Zarządem Wywiadowczym Sztabu Generalnego Armii Radzieckiej, nosi też wojskowe oznaczenie Jednostka 44 388. Historia zna wiele podobnie zdublowanych służb i organizacji stworzonych przez rozmaite reżimy. Najlepiej znane działały naturalnie w Niemczech za czasów Hitlera. Obowiązywały tam te same zasady podwójności: SA i SS, Wehrmacht i Waffen SS, RSHA i Abwehra. To zwielokrotnienie organów można wyjaśnić jedynie dążeniem rządzących do zachowania władzy. Bez wyjaśnienia tej kwestii nie sposób pojąć roli radzieckiego wywiadu wojskowego oraz przyczyn tego, że GRU przez cały czas istnienia Związku Radzieckiego było niezależne od KGB, mimo że wielokrotnie próbowano mu je podporządkować. [1] Otdieł po borbie s chiszczenijami socyalisticzeskoj sobstwiennosti (przyp. red.). [2] Rabocze-kriestjanskaja inspiekcyja (przyp. red.). [3] Registracyonnyje uprawlenije Polewogo sztaba Riewolucyonnogo wojennogo sowieta riespubliki (przyp. red.). CZĘŚĆ PIERWSZA Rozdział 1 Triumwirat Związkiem Radzieckim włada triumwirat: partia, KGB i armia. Wszystkie pozostałe instytucje państwowe, niezależnie od tego, ile oficjalnie udzielono im władzy, de facto mają charakter wykonawczy i są podporządkowane któremuś z triumwirów. Żaden z tych trzech organów nie ma też władzy absolutnej ani większej niż inne. Wszystkie są niezależne i muszą dzielić się władzą z rywalami, choć żadnemu się to nie podoba. Cały czas zatem, choć nie zawsze to widać z zewnątrz, ze sobą walczą. Ataki i rejterady, tajne przymierza i zdrady to ich dzień powszedni. Partia nie może istnieć bez aparatu represjonującego ludność, a KGB bez ciągłego podsycania komunistycznego fanatyzmu i oszukiwania ludzi - a więc bez partii. Każde z nich uważa swoje zadanie i istnienie za najważniejsze, a to, co robi drugie, za pomocnicze. I KGB, i partia dążą do zdobycia pełni władzy, ale zdają sobie sprawę, że nie mogą całkowicie pozbyć się drugiej strony, gdyż to oznaczałoby samozagładę. O