Ebook Gupikowo mobi,epub

siłował ściągnąć mokrą skarpetkę. - Żwirek? - zapytałam głucho. - Żwirek? - powtórzył tata - Żwirek do akwariu m? - Ściągnął mokrą skarpetkę i oglądał nogawkę spodni. - Obiecywałaś, że nie będzie z tym kłopotu. - Spojrzał na mnie z wyrzutem. - - zająknęłam się. Miski z mokrym żwirkiem stały we wszystkich kątach naszej łazienki, bo nie chciałam tracić czasu na płukanie go, kiedy już kupimy szafkę i zainstalujemy akwarium. Chciałam jak najszybciej rozpocząć hodowlę ryb. Tylko jak to wytłumaczyć za pięć ósma w poniedziałek rano, kiedy tata spieszy się do pracy i biega nieogolony po domu w poszukiwaniu suchych skarpetek? Czułam, że zaliczyłam duży minus, zanim naprawdę miałam szansę zająć się akwarium. To nie było fair. - To nie fair - wypalił Mikołaj. - Żwirek jest w miskach, bo nie ma szafki. Jak znam życie, zostanie tam na zachę. - Znasz życie, synu? A ja myślałem, że ryby trzyma się w akwarium - burknął tata i zatrzymał wzrok na stopach Mikołaja. - Ściągaj moje skarpetki. - Zmarnowana kasa - Mikołaj popatrzył na mnie ze współczuciem. Przydepnął lewą nogą prawą skarpetkę i wyciągnął z niej stopę. - Kompletny niewypał - dodał, ściągając drugą. Założę się, że nie miał pojęcia, skąd teraz weźmie czyste. - Pojedziemy po szafkę - burknął tata, wracając do łazienki - wkrótce. - Wkrótce? - wpadł mu w słowo Mikołaj. Rzuciłam mu czyste skarpetki. - Dziś wieczorem. - Tata trzasnął drzwiami, zirytowany natarczywością swojego najmłodszego syna. Nie wierzyłam własnym oczom, kiedy przed szóstą tata wpadł do domu i kazał nam się ubierać. - Jedziecie, czy nie? - zawołał. W pośpiechu naciągnęliśmy kurtki i pobiegliśmy do samochodu. Hurtownia akwarystyczna, którą polecił nam tata Madzi, znajdowała się na drugim końcu miasta, a na ulicach, jak na złość, kłębiło się mnóstwo samochodów. Bałam się, że nie zdążymy przed zamknięciem, bo nawet tata, który jeździł tak, że zagościł w programie TVN Turbo ,,Piraci naszych dróg", filmowanym z ukrytej kamery, niewiele mógł zrobić. Dochodziło wpół do siódmej, a my nadal staliśmy w korku. Rodzice pokłócili się o to, czyja to była wina, ale zanim ustalili, dotarliśmy na miejsce. W hurtowni wrzała praca i nikt nie myślał o zamykaniu. Było tu parno jak w lesie tropikalnym, akwaria z egzotycznymi rybami ciągnęły się daleko w głąb sklepu. Wszędzie kręcili się pracownicy w podkoszulkach i krótkich spodenkach. To był zupełnie inny świat. Rozglądałam się zafascynowana. Tata złapał się za głowę, kiedy się dowiedział, że szafki pod akwarium sprzedawane są w częściach i trzeba je skręcić samodzielnie. - Nie szkodzi - zdecydowała mama. U nas w domu mama skręca meble, a tata robi zakupy. Zapłaciłam i szafka powędrowała do bagażnika naszego samochodu. W drodze powrotnej mama miała szczere chęci, żeby skręcić szafkę, jak tylko dojedziemy do domu. Niestety w przedpokoju przywitała nas sterta mokrych brudów, która musiała wypłynąć z łazienki. - Pralka wylała - powiedziała mama grobowym głosem. Zabraliśmy się za rozwieszanie rzeczy, o skręcaniu szafki pod akwarium nie było mowy. Następnego dnia, kiedy z Mikołajem wróciliśmy ze szkoły i usiłowaliśmy przemknąć się na górę do swoich pokojów, mama stanowczym gestem przywołała nas do kuchni. Na stole leżał zmięty, mokry papier. Ciekawa byłam, co tym razem zatkało pralkę. Odkąd pamiętam, cokolwiek to było, należało do Mikołaja. Za stołem w kuchni siedział Wojo, mój najstarszy brat, i Josia. Miko wziął rozmoczony papier w dwa palce, obejrzał pod światło, pewnie kombinując, jak z tego wybrnąć, aż w końcu wzruszył ramionami i stwierdził, że jest to sfatygowana legitymacja szkolna, ale nie wiadomo czyja, bo zdjęcie się sprało. Rzeczywiście zdjęcia nie było. Mikołaj odwrócił się na pięcie i zamierzał odejść, ale mama kazała mu przynieść swoją legitymację. Miko puścił się pędem po schodach. - Natychmiast! - krzyknęła za nim mama. W tym momencie zadzwonił dzwonek do drzwi. Tata Madzi, przypomniałam sobie. Jeszcze wczoraj wieczorem zaesemesowałam do Madzi, że mam już szafkę, a ona obiecała, że tata zajrzy do nas następnego dnia, żeby pomóc ją skręcić. Zrobiło się zamieszanie, bo o wizycie taty Madzi nie uprzedziłam mamy, a w domu był okropny bałagan. Nie miałam wyrzutów sumienia, i tak by był. Każda rodzina ma swoją tajemnicę, a nasza jest taka, że jesteśmy okropnymi bałaganiarzami. A tata Madzi jest punktualny i uporządkowany. Kiedy Madzia chodziła do przedszkola, zaplatał jej warkocze tak, że oczy robiły jej się skośne. Auć. - Możesz wkładać żwirek i wlewać wodę - powiedział tata Madzi, kiedy z pomocą Mikołaja złożył szafkę, uszczelnił i wypoziomował akwarium. - Woda się ustoi za dwa tygod