Ebook Havel. Zemsta bezsilnych mobi,epub

dziej ustosunkowanych i najzamożniejszych ludzi w Pradze, ale jego osobisty majątek nie był aż tak imponujący, jak powszechnie sądzono. Miał wprawdzie liczne nieruchomości, własną firmę budowlaną i znaczący udział w rodzinnym interesie, ale inwestycje na Barrandovie, gdzie w latach trzydziestych ubiegłego wieku wybudował osiedle willowe na wzór podobnych osiedli ujrzanych dziesięć lat wcześniej w Kalifornii, pochłonęły ogromne środki pochodzące z kredytów, których spłatę rozłożono mu na wiele lat. W istocie był tak zadłużony, że po wojnie uniknął nawet zapłacenia tzw. podatku milionerskiego. Restauracja Terasy na Barrandovie, prawdziwy klejnot w koronie Zakładów Gastronomicznych Lucerny i Barrandova i oczko w głowie swego właściciela, stała się jednym z najmodniejszych miejsc w Pradze, przyciągającym artystów, ludzi mediów, polityki i biznesu. Malownicze wzgórze za miastem zasłynęło jednak przede wszystkim z innego powodu - jako siedziba wytwórni filmowej Miloša Havla. Młodszy z braci rozpoczął przygodę z kinematografią w wieku osiemnastu lat; nauczył się obsługiwać kamerę i samodzielnie kręcił krótkie filmy dokumentalne. Po śmierci ojca odziedziczył należącą do niego spółkę Lucernafilm i zaczął sprowadzać najnowsze przeboje kinowe z Niemiec, a wkrótce także z Ameryki. Publiczność waliła drzwiami i oknami na filmy z Charliem Chaplinem i Busterem Keatonem, szczególnie na popularne westerny. Gdy w 1929 roku w kinie Bio Lucerna po raz pierwszy w Czechosłowacji zaprezentowano film dźwiękowy, sala nie pomieściła wszystkich chętnych. Miloš Havel postanowił pójść za ciosem i zamiast sprowadzać cudze filmy, stworzył własne Hollywood nad Wełtawą. W latach trzydziestych ubiegłego wieku w Studiach Filmowych Barrandov AB powstały trzydzieści dwa pełnometrażowe filmy fabularne. Miloš Havel stał się potentatem w branży, prawdziwym magnatem, gromadząc przy tym znacznie większy osobisty majątek niż jego stateczny brat Václav. Całe miasto mówiło o regularnych pijatykach, jakie urządzał z udziałem zaprzyjaźnionych artystów, nie tylko aktorów, aktorek czy reżyserów filmowych, lecz także pisarzy, malarzy i tancerzy w swej luksusowej willi na Barrandovie. Jego najbliższym przyjacielem był aktor Jan Werich, współtwórca awangardowego Teatru Wyzwolonego (Osvobozené divadlo), słynącego z wyjątkowo dowcipnych, zaangażowanych politycznie spektakli. Razem rozbijali się po mieście sportowym mercedesem Miloša, który był także fanem motoryzacji i starał się nie przegapić żadnych zawodów automobilowych. Václav M. Havel, dżentelmen w każdym calu, unikający ekstrawagancji i prowadzący niemal ascetyczny tryb życia, nie był zachwycony hulaszczym trybem życia młodszego brata i jego ledwie skrywanym homoseksualizmem. On także miał grono przyjaciół, których podejmował, ale ich spotkania miały zupełnie inny charakter. W latach trzydziestych ubiegłego wieku z jego inicjatywy powstała tzw. Grupa Barrandov, złożona z polityków, ekonomistów i filozofów. Członkowie grupy - jej nazwa pochodziła od miejsca spotkań - szukali dróg wyjścia z kryzysu gospodarczego, który sprawił, że w 1933 roku liczba bezrobotnych w czternastomilionowej Czechosłowacji osiągnęła milion, a produkcja przemysłowa zmalała niemal o połowę w stosunku do stanu z 1929 roku. Grupa Barrandov wydawała pismo pod nazwą ,,Demokratický střed" (Centrum Demokratyczne), zmienioną później na ,,Program". Większość jej członków, jak wspominał gospodarz, należała do masonerii; politycznie sytuowali się na lewym skrzydle narodowej demokracji. Wkrótce, rozczarowani polityką swojej partii, dołączyli do narodowych socjalistów, z którymi związany był minister spraw zagranicznych Edvard Beneš. Mimo różnicy charakterów i odmiennych zainteresowań stosunki między braćmi układały się poprawnie; także wtedy, gdy Václav Maria ponownie się ożenił. Jego pierwszą żoną była Běla Friedländerová, reprezentantka Czechosłowacji w pływaniu i skokach do wody. Małżeństwo było bezdzietne i rozpadło się po pięciu latach. Synowie Václava Marii dowiedzieli się o tym przypadkiem, szperając w rodzinnych papierach. Pytanie o to, kim była pierwsza żona ojca, wywołało u rodziców widoczną konsternację. Božena Vavrečková, studentka Akademii Sztuk Pięknych i córka dyrektora słynnych zakładów Bati, w wieku dwudziestu jeden lat uchodziła za najlepszą partię w stolicy. Wychowana za granicą, znała biegle francuski i niemiecki, a w dojrzałym wieku opanowała angielski i rosyjski. Prawdziwa młoda dama, atrakcyjna i elokwentna, zrobiła piorunujące wrażenie na starszym o całe szesnaście lat Havlu. Podczas jednego z przypadkowych spotkań towarzyskich jesienią 1934 roku dała mu do zrozumienia, że nie miałaby nic przeciwko temu, gdyby zaprosił ją na randkę do