Ebook Historia Chorwacji mobi,epub

ję plemion chorwackich, figurujący w De Administrando Imperio jako książę[11] ojciec Porgasa,[12] oznacza to iż właśnie Chorwaci stali się pierwszymi Słowianami, którzy zaczęli wyznawać wiarę chrześcijańską. Wtedy też dla wzmocnienia akcji chrystianizacyjnej Jan IV dokonał potwierdzenia samoczynnie dokonanego już przeniesienia stolicy arcybiskupstwa z Salony do Spalatum, funkcjonującego już pod słowiańską nazwą Split.[13] Chorwaci przybywając na Półwysep Bałkański zaczęli przejmować panujące tutaj zwyczaje i prowadząc akcję osadnictwa militarnego zajmowali opuszczone miasta i szybko asymilowali się z miejscową ludnością post-rzymską. Zrzucenie zależności od Awarów i doprowadzenie do opuszczenia przez nich Panonii tylko podniosło znaczenie plemion słowiańskich, a proces przyjmowania religii chrześcijańskiej wzmocnił powstające więzy z miejscową ludnością oraz kościołem zachodnim. Pomimo dobrze udokumentowanego przybycia na tereny Bałkanów, Chorwaci niezwykle szybko stworzyli i rozpowszechnili mit tłumaczący ich przybycie na półwysep. Zgodnie z nim plemiona chorwackie miały przybyć do Dalmacji i Panonii z białej Chorwacji położonej na północy, za Karpatami pod przywództwem pięciu braci o imionach Klukas, Lovelos, Muhlo, Kozencis i Hrvat, oraz ich dwóch sióstr Tuga i Vuga, którzy to wraz ze swoimi rodzinami mieli dać początek całemu narodowi chorwackiemu, a sama nazwa ludu miała pochodzić od jednego z braci Hrvata. Tą legendę przywołuje już piszący w X wieku Konstantyn Porfirogeneta, co oznacza iż już wtedy musiała być na tyle powszechna, że dotarła na dwór cesarski. Motyw przybycia Chorwatów do nowej ojczyzny, czerwonej Chorwacji, zakorzenił się w kulturze i pamięci narodowej na tyle mocno, że został uwieczniony na początku XX wieku przez czołowego malarza chorwackiego historycyzmu Otona Ivekovicia na płótnie i zatytułowany Dolazak Hrvata. Już najwcześniejsze wiarygodne przekazy pochodzące z X wieku i zawarte w De Administrando Imperio Konstantyna Porfirogenety mówią o przybyciu Chorwatów z północy czyli terenów określanych jako biała Chorwacja nad Adriatyk, czyli do południowej, czerwonej Chorwacji. Tam też cesarz stara się wyjaśnić znaczenie imienia Chorwatów, co powołując się na ich pierwotną ojczyznę tłumaczy jako tych, którzy posiadają wiele ziemi. Z biegiem lat jednak chorwaccy historycy stworzyli kilka hipotez dotyczących pochodzenia swoich przodków, które były następnie powielane zarówno przez krajowych jak i zagranicznych badaczy, przyczyniając się do utrwalenia tylko kilku najbardziej charakterystycznych, zgodnych z obowiązującymi wówczas trendami politycznymi nurtami. Wśród najczęściej przywoływanych i zarazem najstarszych znalazła się teoria autochtoniczna, zakładająca czysto bałkańskie pochodzenie Chorwatów. Pojawiła się ona stosunkowo wcześnie, bo już w 1532 roku w pracy dominikanina Vinko Pribojevicia De origine successibusque Slavorum, gdzie autor wysnuł dość śmiałą tezę jakoby wszyscy Słowianie byli jednym ludem, który wykształcił się na Bałkanach jeszcze przed powstaniem państwa rzymskiego, po czym rozprzestrzenił się po Europie dając w ten sposób początek wszystkim państwom słowiańskim. W swojej pracy autor utożsamił zamieszkujących północne tereny półwyspu Ilirów ze Słowianami, sięgając w swoim wywodzie wręcz do czasów biblijnych, aż po syna Noego -- Jafeta, czym dał początek bałkańskiej etnogenezie Słowian.[14] Teoria Pribojevicia zapoczątkowała również istnienie mitu o wspólnym dalmatyńskim, języku wszystkich Słowian, którym miano się posługiwać zarówno na półwyspie jak i na terenach Moskiewskich.[15] Praca Pribojevicia miała w XIX wieku stać się jednym z fundamentów ruchu iliryjskiego tworzonego przez Ljudevita Gaja. Inna teoria zakładała słowiański rodowód Chorwatów i ich przybycie z terenów Białej Chorwacji.[16] Ten nurt pojawił się z kolei na przełomie XVII i XVIII wieku. Zakładał on migrację większej grupy Słowian z terenów położonych na północ od Dunaju. Jako jeden z pierwszych ideę białej Chorwacji zaczął propagować dalmatyński historyk Ivan Lučić[17], wydaną w 1666 roku pracą De Regno Dalmatiae et Croatiae libri sex. Założył w niej, iż Chorwaci wraz z innymi plemionami słowiańskimi mieli przybyć na tereny Dalmacji i Panonii z ziem położonych za Karpatami, czyli z pogranicza dzisiejszych północnych Czech i południowej Polski.[18] W podobnym tonie pisał w 1700 roku Pavao Vitezović w swojej Chorwacji Odrodzonej.[19] Do tej teorii przychylili się również czołowi chorwaccy historycy końca XIX i początku XX wieku -- Franjo Rački i Ferdo Šišić, rozbudowując ją o motyw dotarcia Chorwatów do częściowo pustego domu. Co miało oznaczać iż plemiona chorwackie przybyły na tereny częściowo zamieszkałe i wypełni�