Ebook Historia Imperium Osmańskiego i Republiki Tureckiej mobi,epub

awszy Konstantynopol, bizantyńscy wielmoże nie troszczyli się o los Anatolii, a nawet utrudniali skoordynowany opór miejscowych przywódców bizantyńskich przed nadciągającymi Turkami. 1 Obejmowali oni Imperium Mongolskie w Chinach, Złotą Ordę, dynastię czagatajską w Azji Środkowej oraz dynastię Ilchanidów w Iranie i na Bliskim Wschodzie. 2 Do najważniejszej z nich należała prowincja usytuowana wzdłuż granicy bizantyńskiej na zachodzie, od zatoki Makri do Kastamonu. Można również wspomnieć Hrabstwo Władcy Brzegów (Emareti-i malik al-sevahil) w Cylicji, zajęte głównie wojną z królestwem Armenii Małej (1080-1375), a utworzone przez uchodźców uciekających na południe po klęsce pod Manzikertem, czy łacińskie państwa w Antiochii i na Cyprze. Ostatnia z prowincji pogranicza leżała naprzeciwko bizantyńskiego Trabzonu i obejmowała Samsun i Bafrę na wschodzie oraz Kastamon i Sinop na zachodzie. 3 Szczegółowe omówienie cywilizacji Anatolii przed panowaniem Osmanów w publikacji C. Cahena Pre-Ottoman Turkey (London 1968). 4 Nieopodal wybrzeża południowej Anatolii, na wschód od emiratu Menteşe, znajdował się emirat Hamid O?ullar? ze stolicą w Agr?d?rze, obejmujący również Antalyę. Emirat Eşref O?ullar? wokół Beyşehiru obejmował Akşehir i Seydişehir, do czasu wchłonięcia go przez Hamid O?ullar? w 1325 roku. Jednak najsilniejszym z tych małych emiratów był Karaman, którego ośrodek znajdował się początkowo w Larende w górnym Taurusie na początku XIII wieku, rozprzestrzenił się na cały południowy wschód Anatolii, łącznie z Ermenakiem oraz z rejonami wschodnimi aż po rzekę Karg?. Pod koniec XIII wieku emirat Karaman sięgał środkowej Anatolii, gdzie jego wojska doznały dwóch porażek z rąk Ilchanidów, zanim zdobyły Konyę, którą Karaman O?ullar? uczynili swoją stolicą, ostatecznie zastępując na tych terenach Seldżuków. Wiele mniejszych emiratów ciągnęło się na zachód (do Bosforu i morza Marmara) wzdłuż południowego wybrzeża Morza Czarnego do Trabzonu, który pozostawał we władaniu Bizancjum. Były to: Canik w rejonie Samsunu, Emir O?ullar? w Kotoiri (Ordu) i Kerasus (Giresun), Tavşan O?ullar? w Fazemonie (Merzifonie) i Havzie, Tacuddin O?ullar? w Themisyrii (Terme) i Çarşamba, dynastia Karaman O?ullar?, która z czasem poszerzyła swoje terytorium wzdłuż wybrzeża Morza Czarnego, obejmując Sinop oraz w głąb lądu do Gangry (Çank?r?) i Umur Han sięgające po Tarakl? i Mudurnu ze stolicą w Göynük. 3. Przywrócenie potęgi Imperium Osmańskiego (1413-1451) Ostateczny triumf Mehmeda nad pozostałymi synami Bajezida zapoczątkował nowy okres w dziejach Imperium Osmańskiego. Wiązał się on z odzyskaniem ziem zdobytych przez Bajezida, dalszym rozszerzeniem granic państwa oraz jego reorganizacją wewnętrzną. Mehmed I (1413-1420) Mehmedowi udało się zjednać nie tylko Bizancjum, lecz również ważniejszych pogranicznych gazich i elity, co przyczyniło się do jego sukcesów. Aby dać wyraz swojej wdzięczności przywódcom religijnym, którzy udzielili mu istotnego poparcia, Mehmed odwołał szejcha Bedreddina z funkcji şeyhülislama i skazał go wraz z rodziną na wygnanie, zaś jego następcę mianował w porozumieniu z konserwatywnymi ulemami. Zważywszy, że wypowiedzieli mu posłuszeństwo w kluczowym momencie, Mehmed potraktował swoich byłych popleczników wśród wodzów gazich, w tym Mihalo?lu, dość łagodnie, poprzestając na wygnaniu ich do Anatolii. Mehmed spełnił też obietnice złożone cesarzowi Manuelowi; nie zważając na niezadowolenie wielmożów, oddał Bizancjum terytoria wokół Konstantynopola i Salonik, zajęte przez Musę. Aby zyskać na czasie, koniecznym do przywrócenia potęgi osmańskiej, sułtan zawarł traktaty pokojowe z państwami bałkańskimi oraz z Wenecją i Genuą. Pomimo tej koncyliacyjnej polityki zewnętrznej, Mehmed nie miał zamiaru tolerować na swym dworze wpływów bizantyńskich i chrześcijańskich, które odwiodły swego czasu jego ojca od tradycji gazich. Bizantyńskie kobiety oraz chrześcijańscy doradcy zostali wypędzeni z dworu. Grecki przestał być językiem administracji, zaczęto posługiwać się tureckim i perskim. Oficjalna historiografia osmańskiego dworu zaczęła akcentować tureckie korzenie dynastii, zaś historycy i pisarze, gotowi podkreślać wątki tureckie, mogli liczyć na wynagrodzenie (subsydia). Dynastia osmańska odnowiła swoje związki z bractwem ahi. Dla kap?kullar? nastały ciężkie czasy - sułtan odebrał im timary i pozbawił ich wszelkich godności. Gdy kap?kullar? popadli w niełaskę, starsze formacje kawaleryjskie, które wciąż stanowiły zbrojne ramię arystokracji, znów stały się trzonem osmańskiej armii. Gdy ostatecznie odsunięto od wpływów chrześcijan i ludzi wywodzących się z dewszirma, a przywódcy gazich stracili znaczenie, silny wpływ na Mehmeda zyskali notable kierowani p