Ebook Historia Izraela mobi,epub

akrotnie w okresie poprzedzającym I wojnę światową, podczas pogromu kiszyniowskiego w 1903 r. i po pogromach w październiku 1905 r., jakie wybuchły po upadku pierwszej rewolucji w Rosji. Każda fala pogromów była brutalniejsza od poprzedniej, kończyła się większą liczbą ofiar i większymi szkodami materialnymi. I w każdym przypadku ujawniała się słabość lokalnych władz, a także obojętność i brak oburzenia na pogromy ze strony oświeconej opinii publicznej w Rosji. Do tego po pogromach Sufot ba-negew nastąpiły rządowe restrykcje, zwane ,,zimnym pogromem", czyli Prawa majowe w 1882 r., ograniczające tereny zamieszkania Żydów do strefy osiedlenia, zmniejszające ich dostęp do edukacji wyższej i szanse na osiągnięcie większej aktywizacji zawodowej oraz angażowanie się w rolnictwo. Władze uzasadniały te dekrety tym, że pogromy były reakcją na wykorzystywanie mas ludowych przez Żydów. Prawdopodobieństwo uzyskania przez rosyjskich Żydów równych praw obywatelskich oddalało się coraz bardziej, co miało podwójny efekt. Po pierwsze, utrata bezpieczeństwa egzystencjalnego wpłynęła nie tylko na społeczności, które ucierpiały od pogromów, ale również na ogólne relacje Żydów z władzami. Nie wierząc w możliwość poprawy losu, masowo starali się opuścić Rosję. W latach poprzedzających I wojnę światową miliony rozczarowanych i zniechęconych Żydów emigrowało z Europy Wschodniej, chcąc zbudować sobie nowe życie. Zdecydowana większość emigrowała do Stanów Zjednoczonych, kraju nieograniczonych możliwości. Niektórzy przenieśli się z Europy Wschodniej do Zachodniej, do Niemiec lub Anglii, a jeszcze inni wyruszyli do Ameryki Południowej i Afryki Południowej. Dziesiątki tysięcy ruszyły też do Palestyny. Drugim efektem była radykalizacja mas żydowskich, wypływająca z trzech czynników: poczucia krzywdy i dyskryminacji ze strony władz, nowej samoświadomości wynikającej z coraz szerszych kontaktów z szerokim światem oraz wzmagającej się sekularyzacji żydowskich środowisk, zgodnie z ówczesnymi tendencjami. Rosyjscy rewolucjoniści ostatnich trzydziestu lat XIX wieku byli młodymi, wykształconymi idealistami, dobrowolnie poświęcającymi życie walce o wyzwolenie mas i stworzenie sprawiedliwego społeczeństwa. Ta młodzież, która ,,wychodziła do ludu", pragnąc rozbudzić w setkach tysięcy uciskanych chłopów świadomość ich nędznej egzystencji i dotykającej ich niesprawiedliwości, spotykała się nie tylko z obojętnością, ale również wrogością ze strony tych, których chcieli wybawić -- przez nich właśnie byli przekazywani władzom. Czekało ich wieloletnie więzienie, zesłanie na Syberię, szaleństwo i śmierć. To męczeństwo stało się mitycznym symbolem dla pokoleń rewolucjonistów, żydowskich i nieżydowskich. Przykład dany przez rosyjską młodzież został wzięty do serca przez młodych Żydów, cierpiących z powodu dyskryminacji i ograniczeń oraz poszukujących wzniosłych ideałów -- reformy świata na wzór Królestwa Niebieskiego. Jedni dołączali do rosyjskich ruchów rewolucyjnych i nie przejawiali zainteresowania losem Żydów; do nich należeli Lew Trocki (urodzony jako Bronsztejn) i Julij Martow (urodzony jako Cederbaum), którzy zapisali się na kartach rosyjskiej historii. Inni próbowali zorganizować żydowski ruch robotniczy. W 1897 r. założyli Bund, partię żydowsko-marksistowską, broniącą żydowskich robotników przed wykorzystywaniem przez pracodawców, z których większość sama była Żydami. Bund, stworzony na wyraźnie populistycznych fundamentach, zyskał zainteresowanie niższych klas. Inna część żydowskiej młodzieży, także pod wpływem mitologii rosyjskich męczenników rewolucji, nie wierzyła w uzyskanie sprawiedliwości dla Żydów w żadnym z krajów, w jakich mieszkali, i wolała reformować społeczeństwo żydowskie w państwie, które należałoby do niego. Byli wśród nich studenci, założyciele ruchu Am Olam (Wieczny Lud), który na teren swojej działalności wybrał Stany Zjednoczone, oraz stowarzyszenie Bilu (akronim Bet Jaakow le-chu we-nelcha12), zamierzające założyć kolonię w Palestynie. W ich ślady poszło wiele innych grup syjonistyczno-socjalistycznych. Nowy żydowski nacjonalizm Podczas gdy bezpieczeństwo Żydów w Europie Wschodniej było coraz mniej pewne, w Europie Zachodniej pojawił się nowoczesny antysemityzm. Nienawiść do Żydów nie była niczym nowym, ale tym razem dołączyły do niej rasizm i determinizm: jego celem nie była religia żydowska, ale rasa. Religię można zmienić, rasy nie. W epoce rosnącej sekularyzacji nienawiść religijna wydawała się być kwestią przeszłości, ale nienawiść rasowa był nowoczesna i na czasie: mówiła językiem naukowego darwinizmu. Dawna nienawiść do Żydów była wymierzona w człowieka obcego, który się wyraźnie odróżniał, podczas gdy anty