Ebook Historia wypraw krzyżowych i frankijskiego Królestwa Jerozolimy mobi,epub

oszedł do tych zaszczytów [władzy - przyp. tłum.]318. Jest to tekst o kapitalnym znaczeniu, wsparty dodatkowo przez relację Alberta z Aix, który informuje nas o szybkiej frankizacji ormiańskiego Hrabstwa Edessy. Od czasu gdy rozpoczęła się łacińska imigracja, Baldwin nie musiał już tak bardzo brać pod uwagę rad swoich pierwszych ormiańskich doradców. Hrabia, używając wszystkich dostępnych środków, starał się ściągnąć do siebie towarzyszących mu krzyżowców. Ci zaś, po niekończącym się marszu przez spustoszone tereny Azji, gdzie brakowało żywności, z radością przyjmowali możliwość zregenerowania sił w pełnej zieleni krainie edesseńskiej, chociaż nie powinno to było powodować zarzucenia dalszej pielgrzymki. Jak donosi Albert z Aix, wśród tych, którzy odpowiedzieli na wezwanie Baldwina, znaleźli się Drogon z Nesle, Reinard z Toul, Gaston z Béarn i Fulcher z Chartres, który został seniorem Sarudżu. Hrabia Baldwin podzielił między nich skarbiec Filaretosa i Torosa oraz nadał im ziemie i inne nieruchomości, i to z nich utworzył swoją radę przyboczną, oddalając ormiańskich notabli, którzy wcześniej doradzali Torosowi, a potem pomogli obalić jego władzę. Gdy dzięki napływowi tych frankijskich osadników Baldwin poczuł się dostatecznie silny, uczynił z Franków dominującą grupę arystokracji, spychając Ormian do roli poddanych. Frankowie zaznaczali swoją nadrzędną pozycję społeczną, okazując Ormianom swoją hardość i wyniosłość. Co zaskakujące, to głównie kronikarze łacińscy, przeważnie duchowni, a nie annaliści ormiańscy, wydają się sprzeciwiać takiemu umniejszeniu znaczenia elementu ormiańskiego. Co się tyczy podporządkowania Ormian Frankom, wydaje się ono ograniczone do sfery publicznej: frankijska arystokracja miecza zdominowała populację kupców i rolników. Nie widać wszakże prześladowań religijnych, takich, jakie stosowali Bizantyjczycy wobec Ormian. Religijna tolerancja wyjaśnia fakt, że tarcia między obiema grupami, czyli Łacinnikami i Ormianami, nie przybrały postaci otwartej nienawiści, która była cechą charakterystyczną stosunków bizantyjsko-ormiańskich. Pomimo owych tarć czynnik tolerancji religijnej miał kapitalne znaczenie dla zapewnienia stabilności Hrabstwa Edessy. Ormianie z Edessy, a zwłaszcza notable, reagowali zazdrością na łaski, które Baldwin z ich szkodą wyświadczał nowo przybyłym: wielu czuło gniew i w głębi swych serc żałowało tego, co im uczyniono319. W tym gniewie 12 edesseńskich możnych, nawiązując kontakty z Turkami, zawiązało spisek, którego celem było uwolnienie Edessy spod dominacji Franków. Dla osiągnięcia swoich celów spiskowcy porozumieli się z sąsiednimi emirami, niewątpliwie z dynastii Artukidów. Gdy spisek był już bliski realizacji, Baldwin został o nim powiadomiony przez wiernego mu Ormianina. Zgodnie ze swoją naturą hrabia zadziałał szybko i brutalnie. Spiskowcy zostali aresztowani, zanim zdążyli podjąć jakiekolwiek działania. Dwóm przywódcom spisku na wzór bizantyjski wyłupiono oczy, podczas gdy ich wspólnicy, po skazaniu ich na obcięcie nosów, rąk bądź nóg, zostali publicznie wypędzeni z miasta (26 grudnia 1098 r.). Ponadto wielu edesseńczyków mniej zaangażowanych w spisek zostało uwięzionych. Baldwin zajął ich dobra i wszystko, co tam znaleziono, zostało przez niego rozdzielone między swoich zwolenników. Większość aresztowanych przed trafieniem do więzienia zdążyła jednak ukryć swoje bogactwa w okolicznych zamkach i ostatecznie zaproponowała wykupienie się. Baldwin nakazał im zapłatę olbrzymiego okupu, który wynosił 20 tys., 30 tys., a nawet 60 tys. bizantów za każdego z nich. Pieniądze te posłużyły Baldwinowi do uzupełnienia skarbca, prawie pustego po wypłatach dla nowo przybyłych Franków. Ukaranie spiskowców zakończyło proces umacniania władzy Baldwina w Edessie. Strach, który wzbudził, w końcu uciszył ostatnich opornych. Jeśli niektórzy życzyli sobie jego zguby, to nikt nie odważył się już konspirować. Oto jeden z przykładów potwierdzających strach związany z imieniem Baldwina. W celu ugruntowania sojuszu frankijsko-ormiańskiego, który leżał u podstaw nowego państwa, hrabia, jak już widzieliśmy, poślubił miejscową księżniczkę, córkę Tafnuza, ormiańskiego księcia z gór Taurus. Po ukaraniu spiskowców Tafnuz, który mógł się winić za to, że nie zapłacił pełnego posagu Baldwinowi, poczuł taki strach wobec swego zięcia, że pospiesznie opuścił Edessę i uciekł w góry320. 5. PIERWSZA KRUCJATA I SELDŻUCY Z PERSJI. ZDOBYCIE ANTIOCHII Zajęcie Artachu. Wspólnoty jakobickie wobec krzyżowców Podczas gdy Baldwin z Boulogne zajmował tereny ormiańskie i ,,realizował" krucjatę według własnego pomysłu, zasadnicza część armii krucjatowej wkroczyła do Syrii. Około 16 października 1097 r. armia wys