Ebook Hiszpański sekret mobi,epub

�a również rywalizacja ze starszym bratem, całkowicie naturalna, choć członkowie rodu Montero nie powinni zniżać się do zazdrości. Wszedł po imponujących schodach do sypialni przekształconej teraz w pokój zabaw dla chłopców, próbując nie myśleć o życiowych sukcesach Cesara - dwójce jego bystrych i zdrowych synów, imponującym domu i pięknej, kochającej żonie. - Trzeba umieć godzić się z rzeczywistością - pouczał Matea, wchodząc do pokoju. - Tego mnie nauczył twój ojciec. - Było to jedno z jego najstarszych wspomnień. ,,Płacz, ile chcesz. Nikogo to nie obchodzi" - uświadomił mu Cesar doświadczonym tonem po tym, jak Ricowi odmówiono czegoś, czego gorąco pragnął. Cesar odwoływał się do jego rozsądku zapewne i dlatego, że nudził się pozbawiony towarzystwa brata, którego za karę skazano na odosobnienie. Rozsądek był wartością cenioną w ich rodzinie znacznie bardziej niż uczucia. Dlatego Rico teraz milczał, gdyż wyjawiając prawdę, wprowadziłby w jej życie niszczący chaos. ,,I to cię nie złości, że nawet nie chcą słuchać?" - spytał tamtego odległego dnia. ,,Owszem. - Cesar był bardzo dojrzały jak na sześcio- czy siedmiolatka. - Ale złość niczego nie zmieni. Lepiej się z tym pogódź i pomyśl o czym innym". Te słowa na zawsze zapadły mu w pamięć. Niemniej zdolny był do współczucia. - Zawsze cię wysłucham, jeśli zechcesz mi się z czegoś zwierzyć - zapewnił teraz bratanka, osuwając się z nim na fotel. - Ale czasem jesteśmy bezradni. Takie są twarde fakty, młody człowieku. Mateo już tylko cicho pochlipywał, a po chwili postanowił sprawdzić zawartość jego przedniej kieszeni. - Może byśmy coś poczytali? - Rico sięgnął po jedną z książeczek leżących w zasięgu ręki. Zawierała obrazki pociągów, psów i zabawek z podpisami w języku angielskim i hiszpańskim. Przewracając strony, celowo zniżał głos i czytał coraz bardziej monotonnym tonem. Oparta o jego pierś głowa chłopca stawała się coraz cięższa. - Dziękuję - szepnęła Sorcha, która wsunęła się do pokoju. Skinął i przeniósł śpiącego malca do jego łóżeczka. Po chwili weszła niania z monitorem. Gdy wyszli, ruszył po schodach za Sorchą, mówiąc: - Idę poszukać Cesara. Jeśli Mateo się zbudzi, nie mów, że go zdradziłem. - Chciałam cię zaprosić na kolację pod koniec tygodnia. Muszę z tobą o czymś porozmawiać. Może jednak wejdźmy do gabinetu Cesara? - Wyraźnie zatroskana uniosła brew. Rico stłumił westchnienie, z trudem panując nad irytacją. - Jeśli to dotyczy ponownego małżeństwa, to matka już mi przekazała twoją opinię. ,,Twoja bratowa uważa, że to przedwczesne" - oznajmiła wczoraj, nawet go nie pytając, w jakim jest stanie. Mógł to potwierdzić lub ulec presji matki, która nalegała, by znalazł sobie nową żonę. - Nie, chodzi o co innego. - Sorcha zamknęła drzwi i gestem wskazała mu sofę. - Możliwe zresztą, że mam zbyt bujną wyobraźnię. Dlatego nie powiedziałam o tym nawet Cesarowi. Napełniła dwie szklanki irlandzką whiskey, którą nauczyła pić Cesara, i podeszła z jedną do Rica. - Czyżby? - wymamrotał, zastanawiając się, o co jej może chodzić. - Proszę, nie miej mi za złe, że się wtrącam, ale naprawdę życzę wam wszystkim jak najlepiej. - Usiadła, pochylając się wprzód i splatając dłonie. - Bo choć może nie jesteście przykładem idealnej rodziny, jesteście moją rodziną. Nie mogę milczeć, jeśli widzę, że ktoś z was - Zacisnęła usta. - - przybrał wyrozumiały ton. - Nic mi nie jest. - I uprzedzając kolejne współczujące spojrzenie, dodał: - Rozumiem, czemu w to wątpisz. Ale szczerze cię proszę, żebyś przestała się mną przejmować. - To niemożliwe - odparła stanowczo, co mogłoby go wzruszyć, gdyby nie było tak irytująco wścibskie. - Ale tym razem nie tylko o to mi chodzi. - Sącząc drinka, zmierzyła go długim spojrzeniem, po czym westchnęła. - Czuję się jak hipokrytka. Uniósł brwi. - Dlaczego? Co się stało? Zmarszczyła czoło, odstawiła szklankę i podniosła swój telefon. Chwilę patrzyła na ekran. - Elsa, nasza niania, pokazała mi wiadomość, którą ktoś jej wysłał. - Coś kompromitującego? - Sorcha podzieliłaby się tym z Cesarem, chyba ż Do diabła, czyżby coś wyciekło z raportu koronera? - Chodzi o Faustinę? - Nie! To jej zupełnie nie dotyczy. - Potarła dłonią czoło. - Gdy twoja matka zaprasza nas do siebie, zawsze zabieramy Elsę. Zna wasze pokojówki i kontaktuje się z nimi w sieci. Na słowo ,,pokojówki" doznał mglistego przeczucia. Chciał już sięgnąć po drinka, ale się wstrzymał. To byłby znak. Instynktownie czuł, że musi zachować obojętność. Każdy gest mógł go zdradzić. - Szczerze mówiąc, rzadko wchodzę w media społecznościowe. - Obojętnie strzepnął z kolana niewidoczny pyłek. - Zwłaszcza od śmierci Fau