Ebook Homilie na rok liturgiczny mobi,epub

aje się mniejszy36. Biskup Turynu podkreśla też szczególną rolę i godność Matki Zbawiciela. To dzięki jej dziewictwu drugie narodzenie Syna Bożego godne jest pierwszego. Nazywając Maryję świątynią, nie wa- ha się przypisać jej znacznej godności, wynosi Ją nie tylko - jak byśmy się spodziewali - nad świątynię jerozolimską, ale wręcz nad świątynię w niebie. Józefowi natomiast przypisuje Maksym rolę głównie symboliczną. Na zasadzie analogii z jednej strony i antytezy z drugiej widzi w nim obraz Boga Ojca, który w przeciwieństwie do ziemskiego opiekuna nie waha się z uznaniem swego ojcostwa wobec Jezusa, a ponadto w pewien sposób sam jest rzemieślnikiem i cieślą, który stworzył ten świat oraz czuwa nad ludzkością. Jak zawsze Maksym akcentuje sens moralny Pisma, a więc urzeczywistnienie wspominanych tajemnic wśród przeżywających je wiernych. Wszystkie postaci towarzyszące narodzinom Zbawiciela niosą przesłanie dla życia chrześcijańskiego. Przy narodzeniu Chrystusa aniołowie radowali się wraz z pasterzami, oddając Bogu chwałę na wysokości; głosili chwałę Boga, jak gdyby łącząc swe głosy w chóralnym śpiewie. Dlatego też myślę, że ci sami aniołowie w święto tego samego Pana radują się też w podobnej bliskości z nami. Skoro zwykli przy narodzeniu Pańskim mówić do pasterzy, muszą również teraz w tej samej Chrystusowej radości zwracać się ku kapłanom37. Aniołowie głoszący pokój ludziom dobrej woli wskazują, że dawcą pokoju jest Chrystus, który uwalnia od grzechów. Dziewicze macierzyństwo Maryi oznacza, że przyjąć Go może dusza wolna od zepsucia. Mędrcy, którzy uczciwszy Króla, ,,inną drogą wrócili do ojczyzny", dają przykład porzucenia pogańskich wierzeń i starego sposobu życia. Dla pochodzących z pogaństwa turyńskich wiernych ten ostatni przykład, zdaniem świętego Maksyma, powinien być szczególnie ważny. Pogańskie kulty pozostawały bowiem ciągle żywotne. Celebrowanie uroczystości chrześcijańskich nie przeszkadzało chrześcijanom z Turynu - ku ubolewaniu biskupa - w tym, by parę dni później uczestniczyć w tradycyjnych obrzędach pogańskich. Bezmyślne celebrowanie pogańskich obrzędów zaraz po uczczeniu narodzin Zbawiciela oznacza lekkomyślną utratę łaski i ściągnięcie na siebie przekleństwa. Maksym wspomina o saturnaliach oraz obchodach 1 stycznia. Usytuowanie uroczystości Bożego Narodzenia pośród świąt pogańskich uważa jednak za opatrznościowe. Tak samo podchodzi do Bożego Narodzenia, jako święta nowego Słońca. Gwoli ścisłości warto nadmienić, wbrew twierdzeniom obecnym w starszych opracowaniach, że trudno dopatrzyć się u Maksyma potwierdzenia genezy święta Bożego Narodzenia jako zastąpienia pogańskiego święta Solis Invicti38. Brak odwołań do celebrowania tamtego święta, przy wciąż obecnym wśród ludu silnym przywiązaniu do obrzędów związanych z saturnaliami czy kalendami styczniowymi, czemu poświęca osobne kazania, każe wątpić w jego szczególną popularność39. Niemniej takie usytuowanie święta Narodzenia Pańskiego nadało mu dodatkowe bogactwo. Epifania Jak zauważyliśmy, pokłon mędrców stanowił, oprócz pokłonu pasterzy, element głoszenia słowa w święto Narodzenia Pańskiego, co miałoby wskazywać na zależność liturgii w Turynie za czasów Maksyma od liturgii rzymskiej40. Wraz z ustanowieniem osobnej uroczystości Objawienia w Rzymie pokłon mędrców stał się wydarzeniem przypisanym do tego właśnie święta. W Galii uroczystość Epifanii łączy trzy cuda objawiające chwałę Zbawiciela - oprócz pokłonu mędrców także chrzest Pański i cud w Kanie Galilejskiej41. Maksym zdaje się wahać co do faktycznej treści tego święta. W kazaniach na święto Objawienia wspomina o chrzcie w Jordanie i weselu w Kanie, jako przejawach różnych tradycji, nie dołącza jednak do nich pokłonu mędrców. Wydarzenia świętowane w kalendarzu w niedługim czasie po Bożym Narodzeniu miały miejsce wiele lat później, choć ich bliskość w kalendarzu liturgicznym (odzwierciedlającym według Maksyma faktyczny czas wydarzeń) jest również znakiem ich pokrewieństwa co do treści. Święto Epifanii, przedłużające radość Bożego Narodzenia, jest rozwinięciem i pogłębieniem tajemnicy wcielenia, wyrażającym niejako nowe narodzenie, tym razem dla tajemnic sakramentalnych. Cieszyliśmy się dotąd z narodzin Zbawiciela, a oto już radujemy się z jego odrodzenia. Jeszcze nie dopełniło się święto jego przyjścia na świat, a już obchodzimy uroczystość jego chrztu. Dopiero narodził się ludziom, a już odradza się w sakramentach. Ponieważ dzisiejszego dnia - choć po upływie wielu lat [od narodzin] - dokonało się jego uświęcenie w Jordanie. Pan bowiem tak ustalił, by połączyć święta, to znaczy aby w tym samym