Ebook Homo sapiens mobi,epub,pdf

�nie wy­tłu­ma­czyć. Mię­so zro­bi­ło ma­szy­ny. -- To śmiesz­ne. Jak mię­so może zro­bić ma­szy­nę? Chcesz że­bym uwie­rzył w twór­cze mię­so? -- Nie chcę, byś w to wie­rzył. Mó­wię ci, jak jest. -- A może oni są jak Or­fo­lei? Wiesz, in­te­li­gen­cja opar­ta na wę­glu, w roz­wo­ju prze­cho­dzi przez sta­dium mię­sne. -- Skąd. Oni ro­dzą się jako mię­so i jako mię­so umie­ra­ją. Ba­da­li­śmy cały cykl roz­wo­jo­wy wie­lu z nich, któ­ry zresz­tą nie trwa zbyt dłu­go. Masz po­ję­cie jak dłu­go żyje mię­so? -- Daj spo­kój. Okay, a może oni są tyl­ko w czę­ści z mię­sa? Pa­mię­tasz, jak Wed­di­lei. Gło­wa z mię­sa z pla­zmo­wym mó­zgiem elek­tro­no­wym w środ­ku. -- Też nie. My­śle­li­śmy o tym, bo mają gło­wy z mię­sa, jak Wed­di­lei. Ale mó­wi­łem ci, wy­ko­na­li­śmy ba­da­nia. Tam jest wszę­dzie mię­so. -- Nie mają mó­zgu? -- Mają, oczy­wi­ście. Tyle, że ich mózg też jest z mię­sa! -- No czym oni my­ślą? -- Nie ro­zu­miesz, co mó­wię? Mó­zgiem. Mię­sem. -- My­ślą­ce mię­so! Bar­dzo za­baw­ne. -- Tak. My­ślą­ce mię­so! Świa­do­me mię­so! Ko­cha­ją­ce mię­so! Mię­so, któ­re ma­rzy! Mię­so do wszyst­kie­go! Chwy­tasz już, co mó­wię, czy za­czy­na­my od po­cząt­ku? -- Isto­to naj­wyż­sza! Więc o co cho­dzi temu mię­su? -- Przede wszyst­kim ono chce z nami roz­ma­wiać. Chce też, jak ro­zu­miem, po­znać nasz Wszech­świat, spo­tkać inne stwo­rze­nia, wy­mie­niać my­śli i in­for­ma­cje. Jak wszy­scy. -- Więc mamy roz­ma­wiać z mię­sem? -- Otóż to. To jest prze­sła­nie, któ­re wy­sła­li przez ra­dio: ,,Jest tam kto? Czy ktoś nas sły­szy?". Te rze­czy. -- Więc oni na­praw­dę umie­ją mó­wić? Uży­wa­ją słów, po­jęć, idei? -- Ja­sne. Z tym że oni ro­bią to mię­sem. Po­tra­fią na­wet śpie­wać, prze­pusz­cza­jąc po­wie­trze przez mię­so. -- Isto­to naj­wyż­sza! Śpie­wa­ją­ce mię­so? Jak dla mnie, to już wy­star­czy. Więc co pro­po­nu­jesz? -- Ofi­cjal­nie, czy po ci­chu? -- Wal jed­no i dru­gie. -- Ofi­cjal­nie, to je­ste­śmy tu po to, by na­wią­zać kon­takt, po­wi­tać i zro­zu­mieć każ­dą my­ślą­cą isto­tę i każ­dy byt w tym sek­to­rze Wszech­świa­ta, bez uprze­dzeń, obaw i oka­zy­wa­nia wyż­szo­ści. A nie­ofi­cjal­nie uwa­żam, że po­win­ni­śmy ska­so­wać to na­gra­nie i o wszyst­kim jak naj­szyb­ciej za­po­mnieć1. Wróć­my jed­nak na Zie­mię i do na­szych ry­sun­ków. Pierw­sze trzy są do­brze zna­ne, a ich prze­sła­nie ła­twe do od­czy­ta­nia już na pierw­szy rzut oka (co nie zna­czy, że praw­dzi­we, jak zo­ba­czy­my). Trzy ko­lej­ne są tak sche­ma­tycz­ne i pro­ste, że do­pie­ro głęb­sza ich kon­tem­pla­cja po­zwa­la uchwy­cić na czym ich sens po­le­ga. A ich prze­sła­nie jest iście re­wo­lu­cyj­ne i to ono wła­śnie naj­le­piej od­da­je idee, ja­kie tej książ­ce przy­świe­ca­ją. Za­cznij­my od pierw­sze­go ob­raz­ka, na­zy­wa­ne­go przez hi­sto­ry­ków Ka­no­nem pro­por­cji albo Czło­wie­kiem wi­tru­wiań­skim. Jego au­to­rem jest sam Le­onar­do da Vin­ci, choć praw­dzi­wym po­my­sło­daw­cą i twór­cą był ży­ją­cy pół­to­ra ty­sią­ca lat wcze­śniej Mar­cus Vi­tru­vius Pol­lio, rzym­ski pi­sarz, my­śli­ciel, wy­na­laz­ca i bu­dow­ni­czy, au­tor po­mni­ko­we­go dzie­ła De Ar­chi­tec­tu­ra, któ­re w cza­sach Re­ne­san­su prze­ży­wa­ło swą dru­gą mło­dość. Wi­tru­wiusz, czy­li mi­kro­ko­smos cia­ła Wi­tru­wiusz był jed­nym z naj­wy­bit­niej­szych ar­chi­tek­tów Sta­ro­żyt­no­ści i naj­więk­szym ko­dy­fi­ka­to­rem ar­chi­tek­tu­ry, któ­rą poj­mo­wał zgod­nie z du­chem epo­ki jako sztu­kę wszech­stron­ną, z po­gra­ni­cza ma­te­ma­ty­ki, geo­me­trii, fi­lo­zo­fii przy­ro­dy i me­dy­cy­ny. Ludz­kie bu­dow­le przy­rów­ny­wał do pta­sich gniazd i psz­cze­lich uli, sta­ra­jąc się od­na­leźć w świe­cie na­tu­ry wzor­ce i ukry­te zna­ki po­zwa­la­ją­ce nadać na­szym wy­two­rom sens god­ny na­sze­go czło­wie­czeń­stwa. Ar­chi­tek­tu­ra nie była dla nie­go tyl­ko sztu­ką wzno­sze­nia bu­dyn­ków, była -- nade wszyst­ko -- od­wzo­ro­wa­niem ładu na­tu­ry, któ­re­go kul­mi­na­cją jest ludz­kie cia­ło, ucie­le­śnie­nie naj­do­sko­nal­szych za­sad geo­me­trii i po­nie­kąd ich za­pis, któ­re­go głę­bo­ki sens na­le­ży od­czy­tać i zro­zu­mieć. De Ar­chi­tec­tu­ra, na­pi­sa­na ok. roku 25 , to je­dy­ne w peł­ni za­cho­wa­ne do na­szych cza­sów an­tycz­ne dzie­ło po