Ebook Honor żołnierza mobi,epub

owane w czasie I pięciolatki 1929-1934 z roku na rok zwiększały produkcję. W 1930 roku wyprodukowały sto siedemdziesiąt czołgów, rok później - siedemset czterdzieści, w 1932 roku - trzy tysiące trzydzieści osiem, aby osiągnąć maksymalną wydajność - cztery tysiące osiemset trzy czołgi w 1936 roku. Do 1937 roku radzieckie zakłady wyprodukowały dwadzieścia tysięcy dwieście trzydzieści dziewięć samolotów, dwadzieścia jeden tysięcy dziesięć czołgów, trzydzieści tysięcy dwieście szesnaście dział artyleryjskich, blisko dwa i pół miliona karabinów. Takimi wynikami nie mógł poszczycić się przemysł najpotężniejszych państw ówczesnego świata. Czołgi T-26 na poligonie pod Kijowem Tuchaczewski rozumiał też, jak ogromne znaczenie dla działań wojennych ma lotnictwo. W jego planach miała to być samodzielna siła. Na początku 1936 roku przystąpiono do formowania armii lotniczych liczących od dwustu pięćdziesięciu do dwustu sześćdziesięciu samolotów myśliwskich i bombowych, które miały działać na kierunkach strategicznych. Jakby z boku tych wielkich działań organizacyjnych Tuchaczewski realizował swoje pasje i zamiłowanie do nowinek technicznych, które nie zawsze przynosiły oczekiwane skutki. Próby z kutrami wybuchowymi zakończyły się fiaskiem, podobnie jak eksperymenty z samolotem-matką wynoszącym w powietrze na swoich skrzydłach cztery myśliwce. Wiara w moc techniki owocowała jednak w badaniach Naukowo-Doświadczalnego Instytutu Rakietowego, którego pracownicy znaleźli się pod bezpośrednią opieką Tuchaczewskiego, badaniach nad silnikami odrzutowymi i radiolokacyjnymi metodami wykrywania samolotów. Już w połowie lat trzydziestych Stalin, wykorzystując doświadczenia z wojny z Polską, zamienił Armię Czerwoną w wielką siłę przygotowaną do zwycięskiego pochodu przez Europę. Po drugiej stronie nie stała jeszcze inna siła - Wehrmacht, której potęgę Hitler tworzył, idąc zupełnie inną drogą. Herr Hitler W niskiej, dusznej sali piwiarni Hofbräuhaus kilkudziesięciu młodych ludzi w cywilnych ubraniach stało w równym rzędzie pod ścianą. Z tłumu wyróżniały ich czerwone opaski ze swastykami, jakie nasunęli na rękawy. Czekali, wyprężeni i uroczyści, przez kilkanaście minut, aż z bocznych drzwi, prowadzących do kuchni, wyszedł niski mężczyzna z kosmykiem włosów opadających na oko i niewielkim wąsikiem, Adolf Hitler. Stanął na niewielkim podium - wydawało się dziwne, że coś takiego stoi w piwiarnianej salce - zwrócił się w stronę mężczyzn pod ścianą. Mówił coraz głośniej, z rzadka wykonując gest, który miał podkreślić wagę słów. - Nadchodzi dzień, w którym Niemcy upomną się o sprawiedliwość. Udział w tej walce jest obowiązkiem każdego! Ludzie siedzący przy stołach przerwali rozmowy, jakby zafascynowani głosem mówcy. - Musicie udowodnić waszą lojalność. Do końca nie będzie wolno wam opuścić pola walki, chyba że wyniosą was martwych! Ja sam będę z wami do końca i nie wierzę, aby którykolwiek opuścił mnie. Jeżeli jednak zobaczę tchórza, to osobiście zedrę mu znaczek i opaskę! Przerwał. Ich okrzyk potwierdził, że nie opuszczą swojego przywódcy. Adolf Hitler rozpoczynał walkę o władzę, w której fizyczna siła bojówkarzy miała odegrać ogromną, jeśli nie decydującą rolę. On nie zamierzał przypochlebiać się tłumom, zabiegać o uznanie i poparcie. ,,Psychika szerokich mas poddaje się tylko temu, co jest silne i bezkompromisowe - pisał w swoim manifeście programowym >>Mein Kampf<<. - Masy mają bardzo niewielkie pojęcie, jak dokonać wyboru (...). Dostrzegają tylko bezlitosną siłę i brutalność wypowiedzi, którym zawsze ulegają". Uznał, że musi zademonstrować masom brutalną siłę swojej partii. Dlatego już w 1920 roku u boku Hitlera pojawili się ludzie z organizacji nazwanej Ordnertruppe, która przekształciła się w Saalschutz (straż sal, chodziło oczywiście o sale zgromadzeń partyjnych). Oprócz osiłków z tej organizacji, które były potrzebne do ochraniania partyjnych towarzyszy, zbierających się głównie w piwiarnianych salach i narażonych na ataki zwolenników innych ugrupowań politycznych, Hitler chciał mieć jeszcze oddział uderzeniowy, który mógłby wyprowadzić na ulice, aby masy widziały jego siłę, zwartość i dyscyplinę. Taką funkcję miały spełniać Sturmabteilungen, oddziały szturmowe, nazywane w skrócie SA, które powstały, jak wskazywał Hitler, 3 sierpnia 1921 roku. I szybko pokazały, do czego są zdolne. Było to 4 listopada tego roku, gdy Hitler i jego partyjni towarzysze przyszli do sali monachijskiej piwiarni Hofbräuhaus. Przy długich stołach siedziało wielu członków wrogiej Socjalistycznej Partii Większościowej (MSP), Niezależnych Socjalistów oraz komunistów. Przed nimi stały dziesiątki kufli, które nie były dowodem pijatyki,