Ebook Hrabia Monte Christo. Tom II mobi,epub

c i przytomność. Był rozbity. -- Ja jednak -- ciągnął dalej Monte Christo -- jestem gotów służyć panu we wszystkim. -- Przez wzgląd jednak na lorda Wilmora, który mnie polecił panu hrabiemu tak gorąco -- zaryzykował Andrzej odważnie -- racz mnie pan wspierać. -- Zapewne -- odpowiedział Monte Christo -- tylko że lord Wilmor nie poinformował mnie najzupełniej, że młodość twoja, drogi panie Andrzeju, do tego stopnia była burzliwa. Nie żądam jednak od pana spowiedzi. Zresztą, jest tutaj ojciec pański, który przybył aż z Lukki, żeby cię zobaczyć i w świat cię wprowadzić. Ujrzysz go za chwilę, może jest on cokolwiek szorstki i zaniedbany, jest to jednak rzecz bez znaczenia, zwłaszcza gdy się weźmie pod uwagę, iż człowiek ten przez dwadzieścia lat przebywał w austriackim wojsku. No, od Austriaków, jako od Niemców, trudno przecież wymagać grzeczności! Zresztą, jak na ojca, jest on dość znośny. W dodatku wielki majątek przysłania dobrze jego braki. -- Czy mój ojciec jest istotnie tak bardzo bogaty? -- Milioner! Ma pięćkroć sto tysięcy lirów rocznego dochodu. Panu wyznaczył pensję sześćdziesiąt tysięcy lirów rocznie, dopóki będziesz przebywał w Paryżu. -- Ależ ja w takim razie nigdy z Paryża nie wyjadę! -- Kto wie, drogi panie. Człowiek strzela, a Pan Bóg kule nosi! Andrzej westchnął. -- Jeżeli jednak przez cały czas mego pobytu nie zdarzy się żaden wypadek, to ja mogę być pewny swej pensji? -- Najzupełniej. -- Od mego ojca? -- zapytał Andrzej z niepokojem. -- Tak jest, jednak sumę tę zabezpiecza lord Wilmor, który, na prośbę pańskiego ojca, otworzył ci kredyt pięciu tysięcy franków miesięcznie, u pana Danglarsa, bardzo poważnego bankiera. -- Czy ojciec mój długo ma zamiar bawić w Paryżu? -- zapytał Andrzej z tym samym, widocznym niepokojem. -- Zaledwie parę dni. Obowiązki służby nie pozwalają mu na dłuższy pobyt. -- Zacny, poczciwy ojciec -- zawołał Andrzej, uradowany najwidoczniej tym, iż ojciec tak prędko wyjeżdża. -- Czy jest pan gotowy powitać swego zacnego ojca? -- zapytał nie bez ironii w głosie Monte Christo. -- Pragnąłbym jak najprędzej go zobaczyć. -- A więc zechciej przejść do tego tam salonu, a zastaniesz w nim oczekującego na ciebie ojca. Andrzej złożył wtedy hrabiemu ukłon pełen wytworności i udał się we wskazanym kierunku. Hrabia odprowadził go wzrokiem aż do drzwi, a gdy te się zamknęły, dotknął ukrytej za obrazem sprężyny; ukazał się wtedy mały otwór w ścianie, przez który można było widzieć i słyszeć wszystko, co się działo w salonie. Andrzej, po zamknięciu drzwi, postąpił parę kroków w stronę siedzącego nad butelką majora, który w tej samej chwili zerwał się z siedzenia. -- Ojcze mój drogi -- zawołał Andrzej tak, by go hrabia mógł usłyszeć przez drzwi -- nareszcie ciebie widzę! -- Jak się masz, synu? -- poważnie odpowiedział luceńczyk. -- Po tylu latach rozłąki! -- wołał Andrzej, wciąż spoglądając na drzwi. -- Cóż to za szczęście, że się znów widzimy! Czyż się nie uściskamy? I rzucili się sobie w ramiona według metody aktorów teatru francuskiego, to znaczy kładąc głowy na ramionach. -- Tak, jesteśmy znów razem -- przemówił po uściskach pierwszy major. -- Spodziewam się, mój synu, że odtąd uważać będziesz Francję, za swą drugą ojczyznę! -- Nie mógłbym bez rozpaczy opuścić Paryża. -- Ja znów nie mógłbym żyć gdzie indziej, jak we Włoszech. Toteż tam powracam. -- Jednak, kochany ojcze, oddasz mi papiery, bez których byłby niemożliwy mój pobyt w Paryżu. -- Ależ naturalnie. Właśnie po to przybyłem do Paryża. Masz je, bierz. Andrzej skwapliwie porwał akt ślubny ojca, następnie metrykę swego chrztu. Z ciekawością przebiegł wprawnym okiem po dokumentach. Wyraz radości błysnął mu na czole, potem spojrzał na majora i z uśmiechem urodzonego kryminalisty odezwał się do niego w najczystszym dialekcie toskańskim: -- Cóż to? Czy we Włoszech nie ma już galer? Major cofnął się. -- A to co za pytanie? -- No, bo podobne akty tak bezkarnie fabrykują. Za połowę podobnej roboty, mój stary, posłano by cię we Francji na pięć lat na świeże powieterko do Tulonu. -- Co to wszystko ma znaczyć? -- obruszył się luceńczyk. -- Kochany panie Cavalcanti, ile ci też ofiarowano za to, abyś został moim ojcem? Major, przybierając minę pełną godności, nie dał żadnej odpowiedzi. -- Czekaj -- rzekł Andrzej, zniżając głos -- ja pierwszy dam ci dowód zaufania. Mnie ofiarowano sześćdziesiąt tysięcy lirów rocznie, abym został twoim synem. Major z wyrazem niepokoju rozejrzał się dookoła. -- Bądź spokojny, jesteśmy sami. Mówimy zresztą narzeczem, którego tutaj nikt z pewnością nie rozumie. -- Mnie -- rzekł z westchnieniem luceńczyk -- dadzą pięćdziesiąt tysięcy zaledwie i to jednorazow