Ebook Hrabina Cosel mobi,epub

a śmiertelnie się nudziła. Całą jej zabawą były książki pobożne marzycieli protestanckich, które czytała skwapliwie, i ustronne przechadzki pod nadzorem starego kamerdynera. Życie to było jednostajne i ciche jak grób, ale za to namiętności w nim nie wywoływały burzy. Hoym zrazu bardzo czuły, z natury bałamut i bałamuctwem dworu podżegany, znużył się żoną i zapomniał już o niej. Kochał ją jednak po swojemu, zazdrośnie i chciał ten skarb mieć zatajony przed oczyma ludzkimi. Tylko gdy króla i dworu nie było w Dreźnie, pani Hoym miała pozwolenie na krótko przybyć się rozerwać w stolicy, która naówczas śmiertelnie nudna była. To kilkuletnie zamknięcie napoiło ją dumą, żółcią, goryczą, smutnymi myślami, pogardą dla świata i ascetyzmem dziwacznym. Uważała życie swoje za skończone, zamknię jako wyczekiwanie równie samotnego zgonu, a była jak anioł piękna i nie miała jeszcze skończonych lat dwudziestu czterech i ci, co ją z dala widzieli, nie daliby jej z twarzy dziecinnej niemal ani osiemnastu, tak dziwnie młodo wyglądała. Panią Vitzthum, która w gorętszym życiu postradała świeżość i część młodego wdzięku, ta nieśmiertelna dziewiczość bratowej gniewała. Gniewały ją i inne jeszcze jej przymioty: szlachetna duma cnoty, oburzenie na zepsucie, pogarda dla intrygi i kłamstwa, królewski majestat, z jakim z góry swej potęgi spoglądała na ruchliwą, śmiejącą się, pełną fałszu bratową. Gdyby nie była bratową, może by jej nawet życzyła upadku i upokorzenia. Hoymowa wzajemnie jej nie lubiła, wstręt ku niej czując instynktowny. Dla męża okazywała teraz niemal chłodną pogardę... przez samą panią Vitzthum, po cichu szepczącą nieraz tajemne skandaliki, wiedziała Anna Hoym, że mąż nie był jej wierny. Mogła go łatwo jednym czulszym wejrzeniem u stóp swych położyć, znała swą potęgę, była jej pewna, ale nie chciała. Wydał się jej już zbyt nikczemną istotą, aby się o niego starać było warto. Przyjmowała go zimno, odprawiała obojętnie; Hoym się burzył, ale z żoną, gdy przyszło do otwartej kłótni, czuł się tak słaby, że zwycięstwa szukał w ucieczce. Tak płynęły smutne a długie dnie w Nieraz Annie przychodziły myśli słomianą wdową powrócić z powrotem do Holsztynu, do Brockdorf, do rodziny. Lecz rodzina nie była jej bardzo przychylną, ojca i matki nie miała od dawna, a księżna Brunszwicka, z domu Holsztein Plön, czyby ją znowu na dwór przyjęła? Głośne tam było i pamiętne znalezienie się szesnastoletniej jeszcze Anny, którą książę Ludwik Rudolf w zapale uwielbienia dla jej piękności cudnej chciał pocałować i - dostał publicznie prawie Nie miała się więc gdzie podziać biedna a piękna Anna. Pomimo zepsucia dworu i sąsiedztwa Drezna, w którym trudno było ukryć przed oczyma ludzi taką gwiazdę pierwszej piękności, kilka lat przechadzając się ponad brzegami Elby, nad którymi nieustannie krzyżowały się dworskie powozy, kawalerowie konni, wojskowi i cała próżniacza czereda otaczająca panującego, Anna tak się umiała przysłonić w swym ustroniu, że ją żadne niemal nie postrzegło oko. Oprócz Tym jednym był młody Polak, który raczej wisiał, niż trzymał się na dworze króla Augusta, a dostał się nań prawie mimo woli i mimo woli dość nudne wiódł tu życie. Gdy August Mocny po raz pierwszy przyjechał do Polski i przy biesiadzie na oczach zdumionych panów, co na jego wyruszyli spotkanie, gniótł w ręku srebrne puchary, łamał talary i kruszył podkowy. Przy obiedzie w Piekarach po odbytej ceremonii przed cudownym obrazem, na widok tych popisów siły pańskiej, źle jakoś wróżyć się zdającej przyszłości Rzeczypospolitej, odezwał się od niechcenia ponoć ksiądz biskup kujawski, iż jednego młodego chłopaka znał, który niemal tak samo mógł dokazywać. Piknęło to króla jegomości, zarumienił się, acz tego po sobie nie dał znać, zwłaszcza że to były dopiero początki jego w Polsce i rzekł tylko, iż ciekawy był widzieć współzawodnika w sile, bo jako żywo nigdy w życiu jeszcze kogoś takiego nie spotkał. Obiecał ksiądz kujawski ubogiego onego szlachetkę, pochodzącego bodaj z wielkiej a niegdyś bardzo możnej rodziny Zaklików, królowi, gdy przybędą do Krakowa, po koronacji przedstawić. Ale rzecz, przy tylu innych ważniejszych, poszła w zapomnienie i biskup, by jej nie przypominał, spostrzegłszy się, iż niezręcznie z tą paralelą wystąpił, gdyby sam król nie naparł się i nie przypomniał, a nie wymagał natarczywie, aby mu owego pana Rajmunda Zaklikę koniecznie na oczy pokazano. Chłopak tylko co szkoły jako tako u jezuitów dokończył, wałęsał się, sam nie wiedząc, co począć z sobą. Do wojska by był rad szedł, ale pocztu sobie za co kupić nie miał, a inaczej staremu szlachcicowi nie wypadało. Po długich więc poszukiwaniach