Ebook Ignacy Paderewski - ulubieniec kobiet mobi,epub

cesu, ale po powstaniu listopadowym został wraz z brzemienną żoną wtrącony do więzienia, a później zesłany do Kaługi, gdzie urodziła się jego córka Poliksena, przyszła pani Paderewska. Młodzi małżonkowie, jako się rzekło, zamieszkali w Kuryłówce, gdzie Jan administrował powierzonym mu majątkiem. Nie zajęli jednak okazałego, neoklasycznego dworu Iwanowskich, ale ulokowali się w znacznie skromniejszym dworku, drewnianym i jednopiętrowym, znajdującym się na skraju wioski Kuryłówka. Najbliższym ośrodkiem miejskim był Żytomierz, jedno z najstarszych i największych miast na Podolu, które jednak czasy świetności miało dawno za sobą, a w drugiej połowie XIX wieku było bardzo zaniedbane i dosłownie tonęło w błocie. Jak słusznie zauważył biograf Paderewskiego Adam Zamoyski: ,,Jeśli mierzyć to symbolami postępu z dziewiętnastego wieku - takimi jak koleje żelazne, bite drogi i rozwój handlu - ta część Europy była doprawdy prymitywna. Bogactwem jej była jednak piękna architektura, wspaniałe dwory z wartościowymi zbiorami książek i obrazów oraz ich mieszkańcy - inteligencja szlachecka. Od końca osiemnastego wieku postęp cywilizacji jak gdyby omijał cały ten obszar, co nadało mu specyficzną atmosferę; fizycznie był odległy od reszty Europy, kulturalnie natomiast pozostawał z nią w głębokiej łączności duchowej"[2]. W 1858 roku na świat przyszło pierwsze dziecko Jana i Polikseny Paderewskich - córka Antonina, a dwa lata później 6 listopada - według kalendarza juliańskiego, a 18 listopada zgodnie z kalendarzem gregoriańskim - urodził się młodszy syn ten pary - Ignacy, któremu na drugie imię dano Jan, po ojcu. Niestety, zaledwie kilka miesięcy po narodzinach chłopca nieznana bliżej choroba zakaźna zabrała ze świata jego matkę. Owdowiały Jan jak mógł radził sobie z wychowaniem dwójki dzieci i, jak później wspominał Ignacy Paderewski, starał się być dla nich ojcem i matką zarazem. Ale dzieciom musiało brakować matczynej opieki i podświadomie do niej tęskniły. ,,Gdy byliśmy mali, w domu nie było żadnej kobiety, z wyjątkiem ciotki, która od czasu do czasu przyjeżdżała"[3] - napisze po latach w swoich wspomnieniach. Po Poliksenie pozostała jedyna pamiątka w postaci małego portretu pieczołowicie przechowywanego przez syna oraz wspomnienia ojca, opowiadającego o zmarłej swoim dzieciom. Najprawdopodobniej była kobietą obdarzoną zdolnościami artystycznymi, tak przynajmniej wspominał ją Jan. Pan Paderewski również miał zamiłowanie do sztuki. Jego syn po latach tak opowiadał o nim dziennikarce spisującej jego wspomnienia: ,,Po amatorsku zajmował się i malarstwem, i rzeźbą. Rzeźbił małe figurki do kościołów. [...] Od czasu do czasu, w wolnych chwilach, wykonywał owe małe rzeźby, które były urocze. Rzeźbił je powodowany głębokim uczuciem religijnym. Zawsze był czymś zajęty, zawsze wesoły i chętny do pracy. Nie przypominam sobie ojca próżnującego"[4]. Jan był również człowiekiem muzykalnym i umiał grać na skrzypcach, co prawda, głównie proste melodie taneczne, ale Antosia i Ignaś często widzieli, jak przygrywa do tańca służbie i okolicznym dzieciom. Choć pan Paderewski nie lubił okazywać uczuć i chyba był nieco zbyt oschły dla córki i syna, to wydaje się, że dzieci czuły się kochane i, choć pozbawione opieki matki, prawdopodobnie były szczęśliwe. Trudno twierdzić, że Poliksena wywarła jakikolwiek wpływ na ukształtowanie się charakteru syna, bez wątpienia utrata matki we wczesnym dzieciństwie wycisnęła piętno na życiu Ignacego i najprawdopodobniej zdeterminowała jego późniejsze wybory partnerek życiowych. Autor Fantazji polskiej wiązał się bowiem zawsze z kobietami starszymi od siebie, szukając u nich opiekuńczości, czułości oraz altruizmu. Okolica, w której dorastały dzieci Jana Paderewskiego, była bardzo piękna i bardzo urodzajna. Słynęła też ze wspaniałych sadów, które stały się wkrótce ulubionym miejscem zabaw małego Ignasia, a on sam bardzo szybko nauczył się wspinać na drzewa, by zjadać rosnące na nich owoce. Przy okazji darł niezliczone ilości portek i koszul, a jego nieszczęsny ojciec nie nadążał z ich łataniem. Buty okazały się bardziej trwałe, głównie dlatego, że latem dzieci biegały boso. Stosunkowo wcześnie historia wkroczyła w życie Ignacego, przerywając beztroskie dzieciństwo i naznaczając go na całe życie, choć on sam był zbyt mały, by pojąć wagę wydarzeń, których był świadkiem. Jego ojciec, który ze zrozumiałych względów nie mógł brać bezpośredniego udziału w powstaniu 1863 roku, kierując się uczuciami patriotycznymi, postanowił chociaż w niewielkim stopniu włączyć się do walki o niepodległość i zgodził się, by powstająca właśnie powstańcza armia przechowywała w jego domu mundury i broń. Niestety, faktu tego nie udało