Ebook Inga. Strefy zakazane mobi,epub

rdzewiały nieużywane maszyny rolnicze. Pożałowała, że wybrała się piechotą, bo na takim spacerze można było sobie otworzyć żyły z rozpaczy. W perspektywie zamajaczyły wielkie maszty nieczynnego radaru. Kiedy podeszła bliżej, zobaczyła w końcu człowieka. Z wprawą akrobaty poruszał się na wysokości po ażurowej instalacji. Rozwieszał na radarze antyamerykański transparent. Pomachał do niej z góry. Był raczej nietutejszy. Na głowę miał naciągnięty kaptur, a twarz zasłaniał bandaną. -- Mała, przyłączysz się?! -- krzyknął do Ingi. Podziękowała za zaproszenie, chętnie za to zrobiła mu zdjęcie i poszła dalej. W końcu trafiła na sklep; typowo wiejski, wolno stojący, z kratami w dwóch frontowych oknach. Tanie jedzenie, tanie alkohole i tanie fajki. Tak prezentował się asortyment. Francuskiego koniaku nie było. Poprosiła o chleb i masło. Chciała zapłacić kartą. Sprzedawca w zielonym kitlu pokręcił przecząco głową. -- Tylko gotówka -- powiedział. Co za ironia, przecież za pomocą powlekanego czernią kawałka plastiku mogła sobie kupić wszystko, a teraz nie wart był nawet kromki czerstwego chleba. -- Gotówka, doczka -- powtórzył. Miał tę samą szeroką twarz z zapadniętymi policzkami i te same kurze łapki przy oczach; oczach skośnych jak dwie poziome kreski wyrysowane węglem. Dżygit jeden. To on wczoraj zalany w trupa skoczył Indze na maskę SUV-a. Przejechał z nią kilka minut przy natarczywym sygnale powiadamiającym o niezapiętych pasach, a na zakręcie niespodziewanie otworzył drzwi i prysnął. Inga zatrzymała samochód. Wybiegła na jezdnię, ale nikogo już nie było. Nikt poturbowany nie jęczał w rowie. Azjata wykonał skos kaskadera i rozpłynął się w ciemnościach. Rozpoznała go bez pudła, a on jej raczej nie. -- Dałbym na zeszyt, ale ty chyba tu przejazdem. Więcej pewnie cię nie zobaczę. Nic dziwnego. Nie ma tu czego, kurwa, ludziom szukać w tej dziurze. Szczęśliwie Inga znalazła w portfelu zmięty banknot jednodolarowy, pozostałość z ostatniej podróży do Chile. -- Może być -- stwierdził skośnooki facet za ladą. -- Amerykańców się tu zwaliło. Wojennyj aeroport na nowo otwierają. Koszary remontują. Dolary mogą być. Za plecami sprzedawcy, na ścianie wisiały w ramce zdjęcie papieża Jana Pawła II, a obok dyplom ukończenia jakiejś radzieckiej uczelni poświadczony stemplami sierpa i młota, wystawiony na nazwisko Marat Zubarjew. -- A pan od dawna w Gutach? -- zagadnęła Inga. -- Przyjechałem, doczka, z Armią Czerwoną. Wieki temu. Potem ruskie poszły w diabły, a ja zostałem. Nie było co na step wracać. -- Daleko stąd na cmentarz? -- Nie. Trochę pod górkę. A potem prosto jak z kałacha jebał -- wyjaśnił Marat. -- Dziękuję. -- Grób bliskich nawiedzasz? -- Ojca -- wyjaśniła Inga. -- Maciek Krychowiak. Znał go pan? -- Słabo. -- Zmrużył skośne oczy. -- Zmów za niego, doczka, pacierz i jedź w swoją stronę. Tak jak powiedział Marat, cmentarz położony był na wzniesieniu, w sąsiedztwie nieczynnego kościoła. Zdrowo tam wiało i było mnóstwo dziecięcych grobów. Sądziła, że będzie sama, jednak się myliła. Przy grobie Krychowiaka krzątał się jakiś mężczyzna w wojskowej kurtce z demobilu oraz w wełnianej czapce w kolorze wiśni, pięknie kontrastującym z szarością listopadowego nieba. Sprzątał zwiędłe kwiaty i wypalone znicze. Inga nie chciała, żeby ją zobaczył, więc pozostała w pewnym oddaleniu, chowając się za kamiennymi skrzydłami anioła z nagrobnego pomnika. Czekała, aż typ sobie pójdzie. Pragnęła pobyć tu sama. Nie po to przejechała pół świata, aby teraz nie móc spędzić w tym miejscu paru chwil w spokoju. A poza tym nie chciała się ujawniać, ponieważ wyglądała jak cmentarny upiór, tak uważała. Rano nie zrobiła makijażu. Miała cienie pod oczami, bo źle spała, a źle spała, bo materac był zbyt twardy, a śpiwór okazał się gorącym kokonem-pułapką. Do tego przyczłapała tu w za dużych, znalezionych w sieni gumofilcach. Włożyła je, bogatsza o wczorajsze doświadczenia. Nie miała zamiaru do reszty zniszczyć sobie ulubionych butów. Jednym słowem prezentowała się tak, że mogłaby napędzić nieznajomemu niezłego stracha. Na szczęście człowiek w czapce, kimkolwiek był, szybko się uwinął i zniknął. Inga podeszła do świeżo usypanego grobu. Nawet prowizorycznego krzyża nie miał. Na mogile zostały dwa, nieruszone przez faceta wieńce. Z tekstów na szarfach dowiedziała się, że jeden był od ,,kolegów z pomostu", a drugi od krajowego związku podnoszenia ciężarów. Raszewski nie oszukał zatem Ingi, kiedy mówił jej, że Krychowiak nie został sam w swojej ostatniej drodze. Sumienie jednak ruszyło kilka osób. Pożegnali dawnego mistrza. Inga nie mogła iść z nimi w skromnym kondukcie, w ostatni piątek kroczącym za trumną. O wszystkim dowiedzia�