Ebook Inne pieśni mobi,epub

we mo­rza, kra­ti­sta Il­lea za­iste mu­sia­ła być w do­brym na­stro­ju (może rze­czy­wi­ście za­ko­cha­na?) albo też świa­do­mie tak moc­no roz­po­ście­ra­ła swą ko­ro­nę. An­thos pana Ber­be­le­ka rzad­ko roz­cią­gał się da­lej niż na wy­cią­gnię­cie ręki i rze­czy­wi­ście tyl­ko we mgle, w dy­mie dało się od­gad­nąć co­kol­wiek z jego kształ­tu -- może wła­śnie przy­szłość, za­po­wiedź ki­sme­tu, jak chce po­pu­lar­ny prze­sąd. Ale czyż pan Ber­be­lek nie na­giął dziś wie­czo­rem za­rów­no woli mi­ni­stra Bru­ge, jak i Szu­li­my? Po­pa­try­wał więc, za­my­ślo­ny, w wi­ru­ją­cą mgłę. Ktlap, ktlap, ktlappp, do­roż­karz nie po­pę­dzał ko­nia, noc była ci­cha i cie­pła, chwi­la na­rzu­ca­ła spo­kój i roz­wa­gę. Pan Ber­be­lek wspo­mi­nał go­rąc win­ne­go od­de­chu Szu­li­my i za­pach jej aegip­skich per­fum. Tej wio­sny skoń­czy­ło się pa­no­wa­nie asce­tycz­nej mody z Her­do­nu (małe zwy­cię­stwo nad kra­ti­sto­sem Ana­xe­gi­ro­sem, przy­najm­niej na tym polu) i po­wró­ci­ły na sa­lo­ny tra­dy­cyj­ne eu­ro­pej­skie chi­ma­ty, ka­fta­ny lon­dyń­skie, bez­gu­zi­ko­we ko­szu­le od­kry­wa­ją­ce tors, a dla ko­biet -- suk­nie ka­ftor­skie, so­fo­rie i mi­ta­ni, arab­skie szal­wa­ry, gor­se­ty pod­no­szą­ce biust, krzy­kli­wa bi­żu­te­ra sut­ków. Przed­ra­mio­na Szu­li­my obej­mo­wa­ły dłu­gie, spi­ral­ne bran­so­le­ty z brą­zu w kształ­cie węży i kie­dy es­th­le Ami­ta­ce po­da­ła Ber­be­le­ko­wi rękę do uca­ło­wa­nia (do­tyk jej skó­ry pra­wie go pa­rzył), zaj­rzał on ga­do­wi pro­sto w szma­rag­do­we śle­pia. -- Es­th­le. -- Es­th­los. -- Już się uśmie­cha­ła, do­bry znak, od pierw­sze­go spoj­rze­nia na­rzu­cił for­mę życz­li­wo­ści i kon­fi­den­cji. Po­tem szep­ta­ła mu zza błę­kit­ne­go wa­chla­rza iro­nicz­ne ko­men­ta­rze na te­mat mi­ja­ją­cych ich go­ści. Tak­że na te­mat swo­je­go wuja. Es­th­los A. R. Bru­ge, mi­ni­ster han­dlu Księ­stwa Neur­gii, wplą­tał się ostat­nio w skom­pli­ko­wa­ny ro­mans z goc­ką ka­wa­le­rzyst­ką, set­nicz­ką Hor­ro­ru, któ­ra naj­wy­raź­niej była moc­nym de­miur­go­sem -- z każ­do­ra­zo­we­go z nią spo­tka­nia Bru­ge wra­cał odro­bi­nę przy­stoj­niej­szy i odro­bi­nę głup­szy, jak śmia­ła się Szu­li­ma. Może więc rze­czy­wi­ście mi­ni­ster zo­stał już wcze­śniej uro­bio­ny? Bo zgo­dził się na pro­po­zy­cję Ber­be­le­ka wła­ści­wie bez opo­ru, mach­nię­cie ręki i gry­mas, nie chciał się na­wet nad tym za­sta­na­wiać -- i tak oto Dom Ku­piec­ki Nju­te, Iki­ta te Ber­be­lek uzy­skał fak­tycz­ny mo­no­pol na im­port fu­ter z Pół­noc­ne­go Her­do­nu. Pan Ber­be­lek świę­to­wał. Po­mię­dzy jed­nym to­a­stem a dru­gim, nie za­sta­na­wia­jąc się, za­pro­sił Szu­li­mę do swej let­niej po­sia­dło­ści w Ibe­rii. Unio­sła brew, strze­li­ła wa­chla­rzem, wąż bły­snął zie­lo­nym śle­piem. -- Chęt­nie. -- Lecz te­raz, li­cząc w ka­łu­żach go­rą­ce Księ­ży­ce oraz ude­rze­nia ko­pyt o miej­ski bruk w wil­got­nej ci­szy, pan Ber­be­lek my­śli tak: A je­śli było do­kład­nie na od­wrót, je­śli to jej an­thos prze­żarł mnie pod­stęp­nie i to jej prze­ko­ra wy­pchnę­ła z mo­ich ust owo za­pro­sze­nie? Czy opo­wia­da­jąc hi­sto­rię goc­kiej set­nicz­ki-de­miur­go­sa, nie pró­bo­wa­ła mi dać cze­goś do zro­zu­mie­ Mgła zrze­dła, wi­dział kan­cia­ste syl­we­ty bu­dyn­ków na­chy­la­ją­ce się nad od­kry­tą budą do­roż­ki. Kla­sycz­na vo­den­bur­ska ar­chi­tek­tu­ra nig­dy nie mia­ła dla Ber­be­le­ka wiel­kie­go uro­ku, te wszyst­kie ma­syw­ne ka­mie­ni­ce, ści­śnię­te w krę­te sze­re­gi, uli­ce jak ka­nio­ny ka­mien­ne­go la­bi­ryn­tu, da­chy na­stro­szo­ne gar­gul­ca­mi i rzy­ga­cza­mi, okna ni­czym strzel­ni­ce, por­ta­le jak wro­ta krypt, ciem­ne dzie­dziń­ce za ukry­ty­mi w cie­niu bra­ma­mi, wiecz­nie mo­kre ko­cie łby, po któ­rych ście­ka­ją, w dół, ku por­to­wi i mo­rzu, stru­my­ki miej­skie­go bru­ Cen­trum oraz więk­szość dziel­nic miesz­kal­nych sto­li­cy wznie­sio­no za cza­sów kra­ti­sto­sa Grze­go­rza Po­nu­re­go, gdy re­zy­do­wał on w pa­ła­cu ksią­żę­cym. Ke­ros Vo­den­bur­ga giął się wów­czas i top­niał w ogniu ko­ro­ny kra­ti­sto­sa za­iste jak wosk, sam pa­łac za­stygł po odej­ściu Grze­go­rza w for­mie upior­nych ogro­dów ka­mie­nia i sta­li. Ber­be­lek zo­stał tam za­pro­szo­ny tuż po prze­p