Ebook Insulinooporność Zdrowa dieta i zdrowe życie mobi,epub

e glikemicznym i niewielka aktywność fizyczna. Liczba osób z insulinoopornością na świecie stale wzrasta, szczególnie w krajach rozwiniętych. Wzrost ten skorelowany jest z odsetkiem osób otyłych w populacji oraz odpowiada za zwiększanie częstości zachorowań na cukrzycę. Niestety możemy mówić już o epidemii tych chorób. Dlatego celem wielu organizacji na całym świecie jest walka z konsumpcyjnym stylem życia, który prowadzi do utraty zdrowia oraz przedwczesnej śmierci. Szacuje się, że otyłość jest piątym pod względem częstości występowania czynnikiem ryzyka przedwczesnych zgonów na świecie. Rocznie z powodu otyłości lub nadwagi umiera prawie 3 miliony ludzi. Niestety zarówno częstość występowania otyłości, jak i liczba spowodowanych nią zgonów stale rośnie. Liczba osób dotkniętych insulinoopornością w Polsce jest wysoka, choć trudna do dokładnego określenia. Insulinooporność występuje u ponad 3 milionów osób chorujących na cukrzycę typu 2 i u około 3 milionów osób ze stanem przedcukrzycowym. Można ją również stwierdzić u większości osób z otyłością brzuszną i zespołem policystycznych jajników. Blisko połowa naszego społeczeństwa może więc zmagać się z insulinoopornością. Wpływ otyłości Zjawisko otyłości jest znane od zarania dziejów. Obecność tkanki tłuszczowej, będącej magazynem substancji energetycznych, gwarantowała kiedyś przeżycie okresów głodu. Przynosiła więc korzyści i uznawana była za przejaw wysokiego statusu społecznego. Współcześnie, gdy większość ludzi w krajach rozwiniętych ma zapewniony stały dostęp do jedzenia, otyłość stała się przekleństwem i poważnym problemem zdrowotnym, społecznym, ekonomicznym, psychologicznym i cywilizacyjnym. Obecnie 65% ludności żyje w krajach, w których częściej umiera się z powodu nadwagi i otyłości niż niedożywienia. Światowa Organizacja Zdrowia (WHO) uznała otyłość za najczęściej występującą najpowszechniejszą chorobę metaboliczną XXI wieku. Największy problem z otyłością występuje w Stanach Zjednoczonych. Badania wykazały, że 25% kobiet i 20% mężczyzn jest tam otyłych, a ponad 5% cierpi na otyłość olbrzymią (BMI >40 kg/m2), 67% osób ma nadwagę. W Europie otyłych jest aż 22% kobiet i 15% mężczyzn, a nadwagę ma połowa ludności. Badania Instytutu Żywienia i Żywności pokazały, że w Polsce ponad połowa dorosłych w wieku 19-59 lat zmaga się z nadwagą lub otyłością. Według Międzynarodowego Towarzystwa Badań nad Otyłością (International Association for the Study of Obesity, IASO) w Polsce w latach 2003-2007 niemal co czwarta kobieta była otyła oraz w przybliżeniu co piąty mężczyzna. Przyczyny otyłości tkwią przede wszystkim w nieprawidłowym stylu życia. Pojawieniu się nadwyżkowych kilogramów sprzyja przetworzona, wysokokaloryczna dieta, bardzo ograniczona ilość ruchu, stres, używki, mała ilość snu, niektóre leki (na przykład przeciwdepresyjne, przeciwpadaczkowe, antykoncepcyjne, hormony steroidowe). Rzadszym czynnikiem wyzwalającym otyłość są choroby endokrynologiczne oraz choroby uwarunkowane genetycznie. Otyłość przyczynia się do rozwoju insulinooporności i w konsekwencji cukrzycy, chorób układu krążenia, zawałów serca, udarów mózgu, niealkoholowego stłuszczenia wątroby, PCOS i niepłodności. Jest ona również podłożem niektórych nowotworów, raka sutka i raka endometrium. Ponadto sprzyja kamicy wątrobowej i zwyrodnieniu stawów. Prawie wszyscy potrafimy orientacyjnie oszacować obecność lub brak otyłości, jednak aby dokonać dokładniejszej oceny, niezbędne są obiektywne wskaźniki pomiarowe. Najprostszym i najbardziej powszechnym jest wskaźnik masy ciała BMI (ang. Body Mass Index). Obliczamy go za pomocą poniższego wzoru: BMI = masa ciała w kg/(wzrost w metrach)2 Przyjmuje się następującą interpretację wartości BMI: poniżej 18,5 u kobiet i 20 u mężczyzn - niedowaga w zakresie 18,5-25 u kobiet i 20-25 u mężczyzn - wartość prawidłowa w zakresie 25-30 - nadwaga w zakresie 30-35 - otyłość w zakresie 35-40 - otyłość znacznego stopnia powyżej 40 - otyłość olbrzymia Wraz ze wzrostem BMI zwiększa się częstość powikłań metabolicznych. Wskaźnik BMI nie jest parametrem idealnym, gdyż nie uwzględnia zawartości w organizmie innych tkanek niż tłuszczowa (takich jak mięśnie czy kości) wpływających istotnie na masę ciała. Spotykamy osoby ze swej natury nieco potężniejsze, ale o niskiej objętości tkanki tłuszczowej, za to dobrze umięśnione czy ,,grubokościste". Wskaźnik BMI może u nich wskazywać na nadwagę, choć w istocie nie będą mieć zwiększonej zawartości tkanki tłuszczowej. Wskaźnik ten nie pozwala również na ocenę proporcji pomiędzy zawartością niekorzystnej metabolicznie brzusznej tkanki tłuszczowej i neutralnej tkanki tłuszczowej podskórnej.