Ebook Jak mniej się męczyć w zwyczajnym świecie mobi,epub

rzy­ta­cza­łam, tym bar­dziej mój opo­nent się dener­wo­wał. W pew­nym momen­cie dys­kret­nie inter­we­nio­wał gospo­darz. Rzu­cił jakiś żart i zręcz­nie prze­kie­ro­wał roz­mowę na inny temat. Pod­czas gdy moje uwagi tylko pod­sy­cały furię mojego dys­ku­tanta, gospo­darzowi udało się go uspo­koić jed­nym dow­ci­pem. Lek­cja pierw­sza: to, że masz rację, nie ma zna­cze­nia. Wyobraź­cie sobie, że wcho­dzi­cie w dys­ku­sję na ważny temat: edu­ka­cja, kli­mat, nie­rów­no­ści spo­ł Wie­cie już, jak to się skoń­czy? Wszy­scy mamy wła­sne zda­nie, nie­jed­no­krot­nie oparte bar­dziej na emo­cjach niż na racjo­nal­nej argu­men­ta­cji. Moja opi­nia jest dla mnie ważna, bo należy do mnie - to oczy­wi­ste. Ale inni będą obsta­wać przy swoim! To tłu­ma­czy, dla­czego po wymia­nie kilku zdań powin­ni­ście spo­dzie­wać się jatki. Naprawdę sądzi­cie, że mogli­by­śmy wza­jem­nie prze­ko­nać się do swo­ich opi­nii? Jeżeli tak, to jeste­ście w błę­dzie: naukowcy dowie­dli, że każda próba prze­cią­gnię­cia opo­nenta na swoją stronę umac­nia go w jego prze­ko­na­niach3. Pole­mi­zo­wa­nie psuje atmos­ferę i nad­we­ręża więzi mię­dzy­ludz­kie. Lepiej więc nie drą­żyć tematu i uni­kać kon­tro­wer­syj­nych tre­ści. Koniec koń­ców wspo­mniany pio­sen­karz musiał rze­czy­wi­ście nie­źle się obło­wić na swoim cukier­ko­wym prze­boju! Zauważ­cie, że jako pierwsi obu­rza­cie się na bru­tal­ność toczo­nych w inter­ne­cie dys­ku­sji. Tym­cza­sem publi­ko­wa­nie w sieci zdjęć kot­ków i innych sło­dzia­ków nie wzbu­dza żad­nych kon­tro­wer­sji i nikogo nie razi. Dokład­nie na tym polega natura neu­tral­nych kon­wer­sa­cji. Nie psuć atmos­fery Ponie­waż nad­wy­dajni nie lubią jało­wych dys­ku­sji, mają ten­den­cję do rzu­ca­nia ,,poważ­nych" tema­tów jako wstępu do ,,szcze­rej" roz­mowy o euta­na­zji, eko­lo­gii czy korup­cji na naj­wyż­szych szcze­blach wła­ Atmos­fera szybko gęst­nieje. Dla tych, któ­rzy przy­szli roze­rwać się przy grillu, takie filo­zo­fo­wa­nie jest ostat­nią rze­czą, na jaką mają ochotę. Kiedy ktoś pyta, czym się zaj­muję, mogę mieć pew­ność, że udzie­la­jąc szcze­rej odpo­wie­dzi, zepsuję imprezę: od tej pory będzie mowa tylko o mani­pu­la­to­rach i wyrzą­dza­nych przez nich szko­dach. Spę­dzę wie­czór, udzie­la­jąc dar­mo­wych kon­sul­ta­cji wszyst­kim zapro­szo­nym gościom, ponie­waż każdy zna co naj­mniej jed­nego mani­pu­la­tora zatru­wa­ją­cego mu życie - jeśli powiem prawdę, zamiast odpo­cząć poczuję się jak w swoim gabi­ne­cie! Dużo czasu zajęło mi zro­zu­mie­nie, że coś jest nie tak. Teraz sto­suję uniki: ,,Och, dziś wie­czo­rem nie mam ochoty roz­ma­wiać o pracy. Jeste­śmy tu dla relaksu, prawda?". Po czym pośpiesz­nie zmie­niam Moja przy­ja­ciółka, która pra­cuje w księ­go­wo­ści, pod­su­nęła mi pomysł: ,,Mów, że jesteś księ­gową! Zoba­czysz, jak to sku­tecz­nie ucina roz­mowę". Jesz­cze nie pró­bo­wa­łam. Chro­nić się przed zara­ża­niem emo­cjo­nal­nym Przez kilka lat byłam szko­le­niow­cem zatrud­nio­nym przez zwią­zek pra­co­daw­ców. Jeź­dzi­łam po całej Fran­cji, pro­wa­dząc warsz­taty dla grup, któ­rych człon­ko­wie nie tylko dobrze się znali, ale także dosko­nale doga­dy­wali się mię­dzy sobą. Lubi­łam atmos­ferę tam­tych spo­tkań. Z pew­no­ścią uczest­ni­czą­cych w nich mana­ge­rów łączyły wspólne idee - zwłasz­cza zarzą­dza­nia huma­ni­stycz­nego - zaś każdy z osobna był war­to­ścio­wym czło­wie­kiem, a jed­nak i tak siła więzi łączą­cej te grupy była nad­zwy­czajna. Ze szcze­gólną uwagą przy­słu­chi­wa­łam im się pod­czas przerw na kawę, mając nadzieję, że na bar­dziej nie­for­mal­nym grun­cie w końcu uda mi się odkryć, co tak mocno cemen­tuje ich rela­cje. Ich poga­duszki wydały mi się zwy­czajne i banalne, co naj­wy­żej kole­żeń­skie. Jak to wytłu­ma­czyć? Pew­nego dnia grupa, którą uwa­ża­łam za wyjąt­kowo zin­te­gro­waną, zapy­tała jedną z uczest­ni­czek o efekty jej kam­pa­nii wybor­czej. Poprzed­niej nie­dzieli odbyły się bowiem wybory samo­rzą­dowe, w któ­rych kobieta sta­rała się o fotel mera swo­jego mia­steczka. Oświad­czyła im, że została poko­nana, i zaczęła opo­wia­dać o kam­pa­nii swo­jego rywala, opar­tej w głów­nej mie­rze na oczer­nia­niu kontr­kan­dy­datki. Było oczy­wi­ste, że bar­dzo prze­żywa swoją porażkę. Wciąż jesz­cze nie mogła się otrzą­snąć. Jed­nak grupa sko­men­to­wała całe wyda­rze­nie z wła­ściwą sobie bez­tro­ską, życząc j