Jak mówić do nastolatków, żeby nas słuchały Jak słuchać, żeby z nami rozmawiały - Audiobook mp3

ę, że w trakcie pracy będziecie uzasadniali i omawiali swoje odpowiedzi. Notuj każdą swoją uwagę, gdyż książka ta stanie się twoim osobistym podręcznikiem. Pisz starannie lub niedbale, zmieniaj zdania, skreślaj lub wymazuj, ale pisz. Czytaj powoli. Zebranie tych myśli zajęło nam więcej niż dziesięć lat. Nie sugerujemy, aby czytanie trwało równie długo, jednak jeśli zaproponowane metody wydadzą ci się sensowne, możesz chcieć coś zmienić, a łatwiej zmieniać po trochu niż wszystko od razu. Po przeczytaniu każdego rozdziału odłóż książkę i zostaw sobie tydzień na zrobienie notatek. (Możesz pomyśleć: ,,Akurat to jest mi najbardziej potrzebne!". Jednakże doświadczenie mówi nam, że w tych dziedzinach, w których teorię należy zamienić w praktykę, zapisywanie wyników pomaga w ich utrwalaniu). Na koniec jedno zdanie o zaimkach. Starałyśmy się unikać niezręcznych zaimków ,,on - ona", ,,jemu - jej", ,,sam - sama", zostawiając wolny wybór pomiędzy rodzajem męskim i żeńskim. Mamy nadzieję, że nie uraziłyśmy żadnej płci. Możesz się również zastanawiać, dlaczego duże fragmenty książki, pisanej przecież przez dwie osoby, przedstawione są z punktu widzenia jednej. Jest to jednak nasz sposób na rozwiązanie problemu ciągłego wyjaśniania, czyje doświadczenia są omawiane. Wydaje się nam, że ,,ja" będzie łatwiej odbierane przez czytelników niż ciągłe powtarzanie: ,,Ja, Adele Faber" czy ,,Ja, Elaine ". Ponieważ jesteśmy przekonane o wartościach myśli zawartych w tej książce, przemawiamy jednym głosem. Obie wypróbowałyśmy te metody komunikowania się w naszych rodzinach i w tysiącu innych. To wielka przyjemność dla nas teraz się nimi dzielić. 1 Jak pomóc dzieciom, by radziły sobie z własnymi uczuciami CZĘŚĆ I Byłam wspaniałą matką, dopóki nie miałam własnych dzieci. Doskonale wówczas wiedziałam, dlaczego inni mają z nimi problemy. Później zostałam matką trojga urwisów. Życie z dziećmi uczy pokory. Każdego ranka mówiłam sobie: ,,Dzisiaj będzie inaczej" i każdy ranek był wariacją jednego z poprzednich: ,,Jej dałaś więcej niż mnie!", ,,To różowy kubek. Ja chcę niebieski!", ,,Ta owsianka wygląda jak ", ,,On mnie uderzył", ,,Nigdy nawet go nie dotknąłem!", ,,Nie pójdę do swojego pokoju. Nie będziesz mną rządzić!". Wkrótce poczułam się wykończona. I chociaż była to ostatnia rzecz, jaka kiedykolwiek mogłaby mi się przyśnić, wzięłam udział w spotkaniu grupy rodziców. Odbyło się ono w miejscowej poradni zdrowia psychicznego dla dzieci i młodzieży, a prowadził je młody psycholog dr Haim Ginott. Spotkanie poświęcone dziecięcym uczuciom było intrygujące. Dwie godziny minęły błyskawicznie. Wróciłam do domu z głową kipiącą nowymi myślami. Mój notatnik był pełen luźnych pomysłów: Prosta zależność pomiędzy dziecięcymi uczuciami i ich zachowaniem. Kiedy dzieci dobrze się czują, dobrze się zachowują. Jak możemy im pomóc, aby czuły się dobrze? Zaakceptować ich uczucia! Problem. Rodzice zwykle nie akceptują uczuć swoich dzieci, na przykład: ,,Na pewno tak nie myślisz". ,,Mówisz tak, bo jesteś zmęczony". ,,Nie ma powodu, aby się tak niepokoić". Ciągłe zaprzeczanie uczuciom dezorientuje i złości dzieci. Uczy je także, że nie potrafią nazwać swoich uczuć - nie ufają im. Pamiętam, że po spotkaniu myślałam: ,,Może inni rodzice tak postępują, ja nie". Potem zaczęłam słuchać siebie. A oto kilka przykładów: DZIECKO: Mamusiu, jestem zmęczona. JA: Nie możesz być zmęczona. Dopiero co wstałaś. DZIECKO: (głośniej) Ale ja jestem zmęczona. JA: Nie jesteś zmęczona. Jesteś tylko trochę senna. Ubieramy się! DZIECKO: (płacząc) Nie, ja jestem zmęczona! DZIECKO: Mamusiu, tutaj jest gorąco. JA: Jest zimno. Nie zdejmuj swetra. DZIECKO: Ale mnie jest gorąco. JA: Powiedziałam, nie zdejmuj swetra! DZIECKO: Ale mnie jest gorąco. DZIECKO: Ten film był nudny. JA: Nie, był bardzo interesujący. DZIECKO: Był głupi. JA: Był pouczający. DZIECKO: Gówno prawda. JA: Nie wyrażaj się tak! Widzicie, do czego doszło? Nie dość, że wszystkie nasze rozmowy zamieniały się w kłótnie, to ja jeszcze ciągle powtarzałam dzieciom, żeby nie ufały swoim spostrzeżeniom, tylko przyjmowały moje. W końcu to sobie uświadomiłam. Postanowiłam się zmienić. Nie byłam jednak pewna, jak się do tego zabrać. W rezultacie najbardziej pomogło mi to, że wczułam się w sytuację swoich dzieci. Spytałam samą siebie: ,,Przypuśćmy, że jestem dzieckiem, które jest zmęczone lub któremu jest gorąco, lub które jest znudzone. I przypuśćmy, że chcę, aby najważniejsza osoba w moim życiu wiedziała, co czuję...?". Przez następne tygodnie starałam się wczuwać w doznania moich dzieci. Kiedy mi się to udawało, odpowiednie słowa nasuwały się same. Nie stoso