Ebook Jak nie stracić kontaktu z dzieckiem i dogadać się w każdej sprawie mobi,epub

bie strony mają szansę się wypo­wie­dzieć i zostać wysłu­chane. Dobre roz­mowy stwa­rzają nastrój inten­syw­no­ści i - o ile to moż­liwe - głębi. W cza­sie takich roz­mów nie jeste­śmy powierz­chowni, jak wtedy, kiedy upra­wiamy ,,small talk" czy wymie­niamy ese­mesy (które, oczy­wi­ście, rów­nież mogą być miłe). Prze­ciw­nie - mamy nie­odmien­nie wra­że­nie, że to, co się dzieje, jest zna­czące i ważne. Rów­nież postronny obser­wa­tor dostrzeże, że osoby pogrą­żone w dobrej roz­mo­wie łączy wyjąt­kowa więź: ciała zwró­cone są jedno ku dru­giemu, spoj­rze­nia się spo­ty­kają, cza­sami zda­rza się dotyk, a mimika wyraża cie­pło i sza­cu­nek - to może być przy­ja­zny i pełen zain­te­re­so­wa­nia wyraz twa­rzy czy uśmiech. Dobre roz­mowy pozo­stają w naszej pamięci, mają zna­cze­nie emo­cjo­nalne zarówno dla nas, jak i dla naszych dzieci, a dzięki temu - pozy­tywny wpływ na rela­cję. Mię­dzy nami a dziec­kiem rodzi się bli­skość. Szcze­gól­nie dobre roz­mowy zapa­dają w pamięć na lata i przy­po­mi­namy sobie z przy­jem­no­ścią, jak dawno temu, w śnieżny nie­dzielny pora­nek, sie­dzie­li­śmy w łóżku z kub­kiem kakao i roz­ma­wia­li­śmy. Otwórz drzwi magii Wyko­rzy­stuj oka­zje Dobre roz­mowy mają w sobie magię. Mię­dzy stro­nami dia­logu rodzi się pozy­tywna ener­gia pły­nąca z więzi. Roz­mowa nie kuleje, nie jest błaha - spra­wia, że coś się zmie­nia. Codzien­nie pro­wa­dzimy setki krót­kich roz­mów z dziećmi. Poma­gają nam orga­ni­zo­wać życie. ,,Dzień dobry. Co zjesz na śnia­da­nie?", ,,Strój na WF spa­ko­wany?", ,,Na któ­rej lek­cji macie kla­sówkę?", ,,Masz jakieś zada­nia do zro­bie­nia?", ,,Wycho­dzisz po połu­dniu?", i tak dalej. Rodzinna codzien­ność wymaga sko­or­dy­no­wa­nia nie­skoń­cze­nie wielu drob­nych szcze­gó­łów i wymiany rów­nie wielu infor­ma­cji. To komu­ni­ka­cja słu­żąca kon­kret­nemu celowi. Two­rzy szkie­let naszej powsze­dniej egzy­sten­cji, łączy nas na płasz­czyź­nie orga­ni­za­cyj­nej. W sfe­rze emo­cjo­nal­nej nato­miast łączą nas roz­mowy oso­bi­ste, intymne, w któ­rych mówimy o posta­wach, uczu­ciach i potrze­bach naszych dzieci. Cza­sami dobra roz­mowa rodzi się spon­ta­nicz­nie, w sytu­acji, w któ­rej się tego nie spo­dzie­wa­li­śmy. Cza­sami dzieci zadają pyta­nia albo rzu­cają jakąś uwagę mimo­cho­dem i czu­jemy, że nie można tego potrak­to­wać lekko ani tym bar­dziej zigno­ro­wać. Lukas, dość nie­śmiały jede­na­sto­la­tek, jechał wła­śnie z matką na zaję­cia spor­towe, kiedy nie­ocze­ki­wa­nie zagad­nął ją o zmarłą nie­dawno bab­cię. Rodzina uni­kała poru­sza­nia tematu śmierci przy dzie­ciach - matka stra­ciła wcze­śnie młod­szego brata, a zanim ode­szła bab­cia, zmarło kil­koro innych krew­nych. Matkę Lukasa tak przy­gnę­biły te wyda­rze­nia, że nie chciała roz­ma­wiać o nich z dziećmi, aby i one nie musiały bory­kać się z tak trud­nymi i smut­nymi spra­wami. Kiedy jed­nak syn tak nie­ocze­ki­wa­nie i bez ogró­dek zapy­tał o śmierć - czego ni­gdy wcze­śniej nie robił - spon­ta­nicz­nie zje­chała na pobo­cze, zapar­ko­wała i cał­ko­wi­cie poświę­ciła się roz­mo­wie. Odpo­wia­dała szcze­rze na zada­wane przez Lukasa pyta­nia, rów­nież te, które doty­czyły jej wła­snego smutku. Dla obojga ten moment prze­ro­dził się w coś waż­nego - dia­log, w ramach któ­rego syn miał szansę zaspo­koić cie­ka­wość; pytał, a mama odpo­wia­dała. Sama była zdzi­wiona, że ta roz­mowa nie oka­zała się smutna czy przy­gnę­bia­jąca i że poczuła nawią­zu­jącą się mię­dzy nimi szcze­gólną nić. Nie pla­no­wała tego, ale w chwili gdy syn tak jasno dał sygnał, że potrze­buje roz­mowy, zorien­to­wała się, jaką wagę ma jego pyta­nie i zde­cy­do­wała otwo­rzyć na tę wymianę myśli. Roz­po­znała nada­rza­jącą się oka­zję do nawią­za­nia głę­bo­kiego, waż­nego kon­taktu i wyko­rzy­stała ją. Samo­chód, pociąg, auto­bus to istotne miej­sca. Czę­sto to wła­śnie pod­czas podróży zaczyna się dia­log, cie­kawa roz­mowa. Zda­rza się, że wyko­rzy­stu­jemy czas spę­dzany w aucie czy innych środ­kach trans­portu na wyko­na­nie tele­fo­nów, które mamy jesz­cze w danym dniu ,,do odha­cze­nia". Trzeba poza­ła­twiać sprawy, to fakt, i tego nie zmie­nimy. Może jed­nak przy­naj­mniej nie­które z nich mogą pocze­kać, a my dzięki temu zyskamy kilka chwil na roz­mowę z dziec­kiem czy dziećmi? W ogra­ni­czo­nej prze­strzeni, która sprzyja bli­sko­ści, potra­fią wypły­nąć tematy, które osta­tecz­nie owo­cują naprawdę przy­jem