Ebook Jak pokonałam RAKA mobi,epub,pdf

u­dzie, którzy nie po­tra­fią wy­ba­czyć in­nym lub też nie po­tra­fią wy­ba­czyć so­bie. Pielęgno­wa­na ura­za zżera ciało od środ­ka, aż po­wsta­je guz. U mnie do­ty­czyła ona uczuć, ja­kie prze­ja­wiałam do mo­jej przełożonej w miej­scu pra­cy. Mimo że bar­dzo się sta­rałam, oso­ba ta wie­lo­krot­nie wyrażała swoją dez­apro­batę wo­bec mo­jej pra­cy. Było to dla mnie bar­dzo przy­kre. Nie mogłam po­go­dzić się z tą sy­tu­acją. Dzi­siaj określa się to mia­nem mob­bin­gu. Wte­dy czułam się bez­bronną ofiarą, która oprócz złożenia wy­po­wie­dze­nia nie jest w sta­nie zro­bić nic więcej. Pierw­szy po­byt w szpi­ta­lu Nikt nie lubi szpi­ta­li, zarówno w za­kre­sie od­wie­dzin, a tym bar­dziej po­zo­sta­wa­nia w nich sa­me­mu. Ale zwykłe szpi­ta­le wo­bec szpi­ta­li on­ko­lo­gicz­nych są ni­czym. Wi­dok lu­dzi w chu­s­tecz­kach czy zupełnie łysych ni­ko­go tu­taj nie dzi­wi. Jest to spo­wo­do­wa­ne przyj­mo­wa­niem che­mii, która, niszcząc komórki no­wo­two­ro­we, do­pro­wa­dza do wy­pa­da­nia włosów. Na szczęście, w ciągu kil­ku mie­sięcy po od­sta­wie­niu che­mii, włosy za­czy­nają od­ra­stać na nowo. Naj­gor­szy dla mnie był jed­nak wi­dok dzie­ci. Nikt nie może być obojętny, kie­dy wi­dzi małe, wy­chu­dzo­ne dziec­ko, bez włosów na głowie. Nig­dy nie za­pomnę sce­ny, kie­dy kil­ku­let­nie dziec­ko błagało swoją matkę, aby nie wcho­dzić do po­ko­ju za­bie­go­we­go, mając za­pew­ne w pamięci ból, ja­kie­go do­znało po­przed­nim ra­zem. Pamiętam również re­akcję mat­ki dziec­ka, która ze łzami w oczach próbowała wytłuma­czyć mu, że jed­nak muszą tam wejść. Na od­dział szpi­tal­ny przy uli­cy Wa­wel­skiej w War­sza­wie tra­fiłam 4 stycz­nia 1999 roku. Następne­go dnia on­ko­log miała mi zro­bić biopsję, po­le­gającą na po­bra­niu wy­cin­ka guza do ba­da­nia hi­sto­pa­to­lo­gicz­ne­go. Miało to na celu określe­nie, jak duży frag­ment komórek ma zo­stać wycięty. Nig­dy nie miałam biop­sji i nie przy­pusz­czałam, jak bar­dzo bo­le­sna może oka­zać się ona w moim przy­pad­ku. Nie­ste­ty, guz oka­zał się bar­dzo opor­ny na igłę, która miała zo­stać w nie­go wbi­ta. On­ko­log zmie­niła igłę na grubszą, aby po­brać próbkę. Ból, jaki temu to­wa­rzy­szył, był nie do znie­sie­nia. Początko­wo zaczęłam płakać, później nie­malże zawyłam z bólu. Na szczęście, po wyjęciu igły ból szyb­ko minął. Pozo­stało mi cze­kać na wy­nik. Biop­sja wy­ka­zała, iż no­wotwór ma ten­dencję do roz­ro­stu i należy wyciąć do­dat­ko­wo większy mar­gi­nes, aby komórki ra­ko­we nie roz­prze­strze­niły się da­lej. Po­in­for­mo­wa­no mnie, iż pod­czas ope­ra­cji będę miała wycięte trzy żebra, a nie, jak zakłada­no po­przed­nio, tyl­ko jed­no. Nie za­sta­na­wiałam się, w jaki sposób zo­staną mi one usu­nięte i jak będę mogła funk­cjo­no­wać bez nich. Do­pie­ro po ope­ra­cji do­wie­działam się, iż są one od­ci­na­ne piłą po­dobną do tej, jaką tnie się drze­wo. Z per­spek­ty­wy cza­su myślę, że do­brze się dzie­je, iż pa­cjent nie jest o wszyst­kim in­for­mo­wa­ny. Jest i tak wy­star­czająco prze­rażony swoją cho­robą. Pod­czas pierw­szej ope­ra­cji naj­bar­dziej bałam się usu­nięcia pier­si. Mar­twiłam się, że już nig­dy nie będę mogła ro­ze­brać się do ko­stiu­mu, zarówno na plaży, jak i na ba­se­nie. Pamiętam, iż w przed­dzień ope­ra­cji udałam się do ope­rującej mnie on­ko­log i spy­tałam o to bez­pośred­nio. Kie­dy otrzy­małam od­mowną in­for­mację, bar­dzo się ucie­szyłam. Ope­ra­cja W przed­dzień ope­ra­cji, wie­czo­rem, otrzy­małam ta­bletkę na sen. Była ona tak sil­na, że rano nie byłam w sta­nie sama wstać z łóżka. Na salę ope­ra­cyjną za­pro­wa­dziły mnie dwie pielęgniar­ki, które pod­trzy­my­wały moje ręce i tułów, abym nie upadła. One po­mogły mi również wejść na dość wy­so­kie łóżko ope­ra­cyjne, a następnie zdjęły ze mnie pidżamę. Mimo że na sali ope­ra­cyjnej byli również mężczyźni, ta­bletka zażyta po­przed­nie­go dnia spra­wiła, iż wszyst­ko, co działo się wokoło, było mi zupełnie obojętne. Po kil­ku mi­nu­tach pogrążyłam się w błogim śnie. Obu­dziłam się na sali in­ten­syw­nej te­ra­pii z ogrom­nym bólem w pra­wym boku. Pamiętam również, iż bar­dzo chciało mi się pić. Naj­gor­sze było to, że nie mogłam nic po­wie­dzieć. Nie wi­działam żad­nej pielęgniar­ki, która mogłaby mi przy­najm­niej zwilżyć usta. W końcu po­ja­wił się ktoś z per­so­ne­lu me­dycz­ne­g