Ebook Jak pozostać człowiekiem w tym piep*onym świecie mobi,epub

w środku wojny w Wietnamie, gdzie mistrz przewodził ogromnej organizacji młodych ludzi pomagających w odbudowie wiosek zniszczonych bombami i napalmem. Niemal każdego dnia towarzyszył mieszkańcom, których życie spustoszyła wojna, widział śmierć kilku swoich najbliższych przyjaciół. Istotne pytanie w jego życiu brzmiało wtedy, jak pogodzić swoje powołanie z praktyką uważności, by pomagać cierpiącym ludziom. Wiedział, że musi praktykować uważność, by rozpacz go nie przytłoczyła, ale jak miał uzasadnić kultywowanie w sobie pokoju i radości, gdy wokół umierało tylu ludzi? Nie zapominając o swoim dylemacie, wpatrzony w młodą roślinę bananowca, doznał głębokiego olśnienia. Pojął, że ten najbardziej dojrzały liść w pełni cieszy się życiem. Chłonie energię słoneczną i deszcz, emanuje pięknem i spokojem. Jednak nie opuścił pozostałych liści w swoim dążeniu do szczęścia. W rzeczywistości, gdy sam się odżywiał, pławiąc w słońcu, karmił też młodsze liście, bananowiec i całą dżunglę. Mistrz uznał, że z ludźmi jest podobnie. Kiedy sycimy się pokojem oraz radością, jednocześnie wspieramy dobrostan wszystkich innych ludzi obecnych w naszym życiu. Tam w szpitalu, patrząc na żonę i syna, nie mogłem nie dostrzec, jak bardzo mnie potrzebują. Nie musiałem robić niczego konkretnego. Oni chcieli, żebym został z nimi i pomógł im poczuć, iż nie są sami - że wciąż warto żyć. Gdybym w jakiś sposób potrafił nie stracić kontaktu z tym, co piękne i radosne w życiu - gdybym dotarł do czegoś, co tkwi we mnie głębiej niż rozpacz, mógłbym zaoferować coś ludziom, których kocham najbardziej. GŁĘBIEJ NIŻ ROZPACZ Patrząc wokół siebie, trudno nie wysnuć wniosku, że nasz świat jest niezwykle popieprzony. Oczywiście istnieje w nim dużo piękna, lecz ogrom przemocy, chciwości, nienawiści i czystej głupoty może przytłoczyć człowieka, jeśli pozwolimy sobie na uwagę i troskę. Przeraża mnie myśl, czego doświadczają dobrzy ludzie, gdy całe to zło tak bardzo przytłacza. Czujemy się zobowiązani, by uważnie słuchać i okazywać troskę. Jednak intensywność doświadczanego cierpienia zatruwa nas, w rezultacie tracimy kontakt ze swoim człowieczeństwem. I albo pogrążamy się w desperacji, albo popadamy w toksyczną prawość. Termin ten ukuła pisarka i aktywistka Starhawk, by opisać napędzaną gniewem słuszność, która zawładnęła politycznym dyskursem. Toksyczna prawość ma miejsce wtedy, gdy znajdziemy się o krok od rozpaczy, lecz w jakiś sposób zbieramy w sobie dość siły, by zaatakować, zamiast się poddać. W takim stanie nie potrafimy słuchać i często nawet nie widzimy, dlaczego mielibyśmy to robić, ponieważ oponenci nie są w pełni ludźmi. Jeśli ktoś próbuje powiedzieć, że nasza gorycz i oburzenie nie pomagają, przechodzimy do agresywnej obrony, bo wierzymy, że jedynym wyjściem jest całkowita kapitulacja. Wysiłek zachowania człowieczeństwa w pokręconym świecie sprowadza się do tego, w jaki sposób reagujemy na ogrom otaczającego nas cierpienia. Bez względu na to, czy jego źródłem jest coś z mojego życia, czy z życia ludzi, których kocham, czy odczuwam ból, zwracając uwagę na warunki panujące w naszym świecie (zwykle chodzi o każdy z tych czynników), muszę znaleźć sposób na okazywanie współczucia tak, by nie opadło mnie całkowite przygnębienie. Jeśli tego nie zrobię, pogrążę się w rozpaczy, omotany toksyczną prawością albo (co gorsza) wynajdę choćby najmniejszą bańkę przywileju, w której będę mógł się schować i odrzucić wszelką troskę. Kiedy pojmuję, że wszechwładne cierpienie może zmienić mnie w kogoś, kim nie chcę być, czuję się mocno zmotywowany, by znaleźć sposób na zachowanie człowieczeństwa. Nie chcę przestać przejmować się ani pogrążać w gniewie i rozgoryczeniu. Pragnę pozostać obecny i być siłą działającą na rzecz dobra. Pragnę stać się liściem z opowieści Thích Nh?t H?nha, pełnym radości i pokoju, które przyniosą korzyść mnie i innym. Nie zamierzam pozwolić na to, by wszystko, co jest spieprzone w świecie, ogołociło mnie z człowieczeństwa. STĄD DO TAMTĄD Jak mam się stać kimś takim? W jaki sposób wzmacniać w sobie taką zdolność? Co robić, jeśli nie przychodzi to z łatwością? A jeżeli naprawdę przyjdzie mi zmagać się z gniewem, rozpaczą i wycofaniem? Czy można się zmienić? Mogę cię zapewnić, że gdy po raz pierwszy podjąłem trening uważności i współczucia, jako dziewiętnastoletni student koledżu, byłem o wiele bardziej pokręcony niż ty. Dorastałem w biedzie w Bostonie, wychowywany tylko przez matkę alkoholiczkę. Nieustannie zastraszany, bezdomny nastolatek, który nigdy nie poznał ojca. Zanim poszedłem na studia, wypełniała mnie złość, samotność, nie nabyłem jeszcze zbyt wielu umiejętno�