Ebook Jak zdobyć Nagrodę Nobla mobi,epub

ię do środka i ukryła za pudłem ze szmatkami. - Mamy następujący pomysł. Robin i ja uważamy, że moglibyśmy wykorzystać odkrytą bakterię do zaszczepienia na malarię wszystkich ludzi na świecie. - Nadal jednak nie mamy lekarstwa na raka - wtrącił zmęczony jegomość w szpitalnym fartuchu. - Nie, Ralphie. Przykro mi. - Co do tego masz rację! - prychnęła pani o bardzo surowej minie. - Nie narzekaj, Rosalindo. Zgodnie z zasadami w ogóle nie powinno cię tu być - powiedział mężczyzna z potarganymi siwymi włosami, które sterczały mu na głowie, jakby go prąd poraził. - Choć nie przywiązuję wielkiej wagi do ich przestrzegania! Mary spojrzała na niego. Wyglądał bardzo znajomo. Na ścianie w jej pokoju wisiał plakat przedstawiający kogoś, kto był dokładnie taki jak on. Te same wesołe oczy ponad tymi samymi krzaczastymi wąsami. Tylko że jej plakat przedstawiał Alberta Ein­steina, który nie żył od wielu lat. To nie mógł być on, prawda? Mary okrążyła skrzynkę, za którą się schowała, próbując podejść bliżej, aby lepiej widzieć w przyćmionym świetle. Zahaczyła nogą o szczotkę opartą o ścianę. Szczotka upadła na Mary. - Au! - krzyknęła z bólu, masując głowę w miejscu, w które została uderzona. - Boli! Podniosła się ze złością i zobaczyła, że patrzy na nią cała dwudziestka zebranych. - Czy ktoś z państwa jest profesorem Marshallem? - zapytała. - Przyjechałam tu, żeby się z panem spotkać, ale jest pan spóźniony. Wszyscy czekają na pana w sali posiedzeń. Pan stojący przy białej tablicy spojrzał dyskretnie na zegarek. - Tak, to ja. Tracę poczucie czasu, gdy zaczynam mówić. Będziemy musieli zakończyć spotkanie. Następne odbędzie się, jak sądzę, u Fleminga. - Wyciągnął z kieszeni małą złotą kulkę i spojrzał na nią. - A teraz, Mary, przypomnij mi, w jaki sposób wysłać każdego do jego czasu? - Mam na imię Mary - odrzekła dziewczynka - ale nie wiem, o czym pan mówi. Profesor Marshall spojrzał na nią. - Faktycznie, możesz nie wiedzieć, a przynajmniej jeszcze nie Kobieta zasłaniająca twarz szalem szepnęła mu coś do ucha. - Chyba masz rację - powiedział profesor Marshall. - To krępujące, ale dziewczynka nas widziała. Nie możemy tego cofnąć. - Musi złożyć przysięgę, że zachowa to w tajemnicy - podpowiedziała starsza Chinka. - Możemy jej zapłacić - dodał wysoki, elegancko ubrany mężczyzna o pociągłej twarzy i krótkich, zaczesanych do tyłu włosach. - Kim jesteście? - zapytała Mary. Zapanowało niezręczne milczenie. - Bo pan wygląda jak Albert Einstein. - Wskazała mężczyznę o potarganych siwych włosach. Nieznajomy uśmiechnął się do niej. - Słusznie! - Przecież... - zawahała się Mary. - Nie żyje? - podpowiedział. - Tak, w twoim czasie. Na tym polega cud podróży w czasie. Właściwie w twoim czasie większość z nas nie żyje. Oczywiście w przeciwieństwie do gospodarza tego spotkania, Barryego - wskazał profesora Marshalla, który skinął głową na znak zgody - albo pani Tu. - Einstein zwrócił się w kierunku Chinki. - Jest tu dopiero od niedawna. Przystąpiła do tajemnego bractwa zdobywców Nagrody Nobla zaledwie kilka lat temu. A ci panowie są na swoim pierwszym spotkaniu. Właśnie wyjaśnialiśmy im zasady, które tu obowiązują. Żadnych rozmów na inne tematy oprócz nauki. Żadnego opowiadania o własnej przyszłości. Zasady, zasady, zasady. To takie nudne. - Albercie! Przestań gadać! - Kobieta w starej czarnej sukni spojrzała z rozpaczą na Einsteina. Mary nie wiedziała, co o tym wszystkim sądzić - podróże w czasie? Wiedziała jednak, że naukowcy muszą być wolni od uprzedzeń... - Dlaczego chciałaś się ze mną zobaczyć? - zagadnął Mary profesor Marshall. - Bo chcę, żeby pan mi powiedział, jak zdobyć Nagrodę Nobla - odparła Mary i rozejrzała się po pokoju. - Chcę, żebyście wszyscy mi powiedzieli! Chcę wiedzieć, jak tego dokonaliście - zawahała się, nie mając pewności, czy pomysł, który przyszedł jej właśnie do głowy, jest bardzo dobry czy bardzo zły. - Bo jeśli tego nie zrobicie, opowiem o waszym tajnym bractwie! Profesor Marshall ciężko westchnął. Spojrzał na kobietę z szalem, która niemal całkowicie zniknęła w cieniu z tyłu pokoju. Odpowiedziała mu skinieniem głowy. - Bardzo dobrze. Zechcesz poczekać minutę na zewnątrz? Mary kiwnęła głową, czując ulgę, a jednocześnie lekkie zaskoczenie, że jej plan podziałał. Wyszła na korytarz. Zza zamkniętych drzwi doleciały ją dźwięki głośnych rozmów i sporów, ale później błysnęło jasne światło, wszyscy umilkli i profesor Marshall otworzył drzwi. W środku nie było nikogo. - Ciągnęliśmy słomki - powiedział. - Możesz odwiedzić jedenastu z nas w naszym czasie i zadać pytanie, ale będziesz musiała zachować to na zawsze w tajemnicy. Co ty na to? - Wspaniale! Dziękuję