Ebook Jak zmienić swój umysł? mobi,epub

ersity. Jak na recenzowaną publikację naukową nosił bardzo nietypowy tytuł: Psilocybin Can Occasion Mystical-Type Experiences Having Substantial and Sustained Personal Meaning and Spiritual Significance [Psylocybina może wywoływać doświadczenia mistyczne o znacznym i długotrwałym osobistym znaczeniu i duchowej doniosłości][10]. Mniejsza o słowo ,,psylocybina". Znacznie bardziej rzuciło mi się w oczy, że na stronach czasopisma o farmakologii znalazły się słowa ,,mistyczny" i ,,duchowy". Tytuł wskazywał na intrygujący kierunek badań stanowiący pomost między dwoma światami, które przyzwyczailiśmy się traktować jako niemożliwe do pogodzenia: nauką a duchowością. Tym razem z fascynacją wczytałem się w artykuł badaczy z Johns Hopkins. Trzydziestu ochotnikom, którzy nigdy wcześniej nie używali psychodelików, podano tabletkę zawierającą albo syntetyczną wersję psylocybiny, albo ,,aktywne placebo" (w tym badaniu był to metylofenidat, czy też Ritalin) mające rozbudzić w nich błędne przeświadczenie, że dostali substancję psychodeliczną. Następnie leżeli na kanapie z oczami zasłoniętymi opaską i słuchali muzyki przez słuchawki. (Opaska na oczy i słuchawki sprzyjają głębszej introspekcji podczas podróży psychodelicznej). Przez cały czas towarzyszyło im dwoje terapeutów. Po mniej więcej trzydziestu minutach w umysłach osób, które otrzymały psylocybinę, zaczynały dziać się niezwykłe rzeczy. Badanie pokazało, że wysoka dawka tej substancji może w bezpieczny i niezawodny sposób być używana do ,,wywoływania" doświadczenia mistycznego - opisywanego zazwyczaj jako rozpuszczenie jednostkowego ego i pojawiające się później poczucie zjednoczenia z naturą lub wszechświatem. Zapewne nie jest to żadna nowość dla użytkowników substancji psychodelicznych ani dla badaczy, którzy po raz pierwszy badali je jeszcze w latach 50. i 60. ubiegłego wieku. Kiedy jednak wspomniany artykuł ukazał się w 2006 roku, nie było to oczywiste ani dla współczesnej nauki, ani dla mnie. W przedstawionych wynikach najbardziej niezwykłe było to, że uczestnicy badania oceniali swoje doświadczenie psylocybinowe jako jedno z najbardziej znaczących przeżyć i porównywali je do ,,narodzin pierwszego dziecka albo śmierci rodzica". Dwie trzecie osób uznało sesję psychodeliczną za jedno z pięciu ,,najbardziej doniosłych duchowo doświadczeń" w ich życiu, a jedna trzecia za najbardziej doniosłe spośród tego rodzaju doznań. Czternaście miesięcy później te wyniki zmniejszyły się tylko odrobinę. Ochotnicy informowali o znaczącej poprawie ich ,,osobistego samopoczucia, satysfakcji życiowej i pozytywnych zmianach zachowania", które potwierdzili ich przyjaciele i członkowie rodzin. Choć w tamtym czasie nikt o tym nie wiedział, za sprawą tego artykułu rozpoczął się na dobre renesans badań nad psychodelikami. W bezpośredni sposób doprowadził on bowiem - na Johns Hopkins i kilku innych uniwersytetach - do szeregu eksperymentów dotyczących wykorzystania psylocybiny do leczenia różnego rodzaju dolegliwości, między innymi stanów lękowych i przygnębienia u pacjentów onkologicznych, uzależnienia od nikotyny i alkoholu, zaburzeń obsesyjno-kompulsyjnych, depresji oraz zaburzeń odżywiania. Znamiennym aspektem całej tej linii badań klinicznych jest założenie, że kluczem do zmiany ludzkiego umysłu nie jest samo farmakologiczne działanie substancji, ale rodzaj wywołanego przez nią mentalnego doświadczenia, które wiąże się z tymczasowym rozpuszczeniem jednostkowego ego. *** Nie miałem wówczas pewności, czy kiedykolwiek przytrafiło mi się jakieś ,,doniosłe duchowo" doświadczenie, a tym bardziej nie byłem w stanie stworzyć rankingu tego rodzaju przeżyć. Artykuł z 2006 roku wzbudził więc we mnie ciekawość, ale również sceptycyzm. Wielu ochotników twierdziło, że uzyskało dostęp do alternatywnej rzeczywistości, do ,,innego świata", w którym nie obowiązują standardowe prawa fizyki, a przeróżne przejawy kosmicznej świadomości albo boskości zdają się być realne. Wszystkie te informacje były dla mnie dość trudne do przyjęcia (czy nie dotyczyły po prostu narkotycznych halucynacji?), a jednocześnie intrygujące; jakaś część mnie chciała traktować to jako prawdę, czymkolwiek dokładnie ,,to" było. Byłem tym zaskoczony, ponieważ nigdy wcześniej nie uważałem się za osobę szczególnie uduchowioną, a tym bardziej mistyczną. Prawdopodobnie wynikało to po części z mojego światopoglądu, a po części z mojego zaniedbania: nie otrzymałem religijnego wychowania i nigdy nie poświęcałem zbyt dużo czasu na zgłębianie tajników duchowych ścieżek. Zasadniczo jestem materialistą filozoficznym, który uważa, że materia stanowi fundament świata i że za pomocą rządzących nią praw fizyki powinniśmy być w stanie wytłumaczyć każde zdarzenie. Skłani