Ebook Jak deszczu krople mobi,epub

czę wyplatam nadzieje z włókien trawy na stałe widoki dopóki uniwersum sieje światłem w mniszków konstelacji gdzie tęsknoty nasion skrzydlatych szukają miejsca na zrodzenie miododajnych kwiatów w łaskawości picia nektarów spod ziemi konieczny szczegół korzeni -- wymiar zaufania kiełka i podstawa milczącego pytania niewinnego nasionka w kropli wody odpowiedź życia -- złożona i prosta ukryte w niej oazy cienie i pustyni przedsmak i spełnienie na spierzchniętych ustach tworzą domenę pejzażu a przecież taka zwyczajna jest i przezroczysta w ciągłym obiegu w szczegółach szukanie sensu i pytań coraz więcej jak dróg asfaltowych i betonu przestrzeń tężeje naocznie od zmyśleń wygodnie nie słyszeć pytania o los motyli nie widzieć nie myśleć że kończy się motyw i zieleń niknie z oczu tylko rzeczy niewidzialne są wieczne za krawędzią horyzontu dojrzewają owoce pytań transcendentalnie przeczuwam że mogę im ufać niedowierzając tymczasowym perspektywom bycia człowiekiem tylko wątpliwe usprawiedliwienie Wniebobranie Wyróżnienie w Konkursie Dębica 2018 Fundamenty ruiny porosłe trawą stwarzają rodzinny dom na nowo na niezburzonej jeszcze ścianie gwóźdź pozostał kiedyś wisiał tam święty obraz na łebku pordzewiałym siedli aniołowie wśród bukietów chaszczy i mchu z nalotem wspomnień na wewnętrznej stronie wzruszonych powiek czas ocalił kamienne schody jak gdyby zapraszał do powrotu a schody czekają na zdartej podeszwy znajomy dotyk nieznajomy ptak uwił gniazdo w cieniu starej jabłoni brzemienności i grzechu archetyp dopełniony głosem ptaków śpiewają tak samo jak wiele lat temu tchnienie minionego unosi się nad ziemią łączy pokolenia krzewiące się jak ogród łączy światy ten i tamten w jedno rodzice uśmiechnięci bo gdy wszyscy są jest święto stół drewniany bez ceraty na nim chleb powszedni upieczony matczynymi palcami pachnie sól i masło i wszechobecność pachną zioła w domu w którym zabłąkany jeż przezimował do którego powracały jaskółki i bociany nadzieje budziły się i umierały w domu którego już nie ma w pamięciach obrósł przybudówkami nieba do niego powracamy empirycznie wpasowani w ruin ornament i ślad po obrazie gwóźdź poświadcza wniebobranie Zabłąkania mój czas pozostawiłam w trybach pamięci może z rozpaczy z tęsknoty i zbywalności niepotrzebny marazm przeszłości przesądzonej -- odsiane plewy i zadziory blejtram zamalowany chwila zapisana migotliwością płomyka sycącą nietrwałość opowiedziałam o dniu i gasłam z wieczorem a w nocy odeszłam w głąb twardych dat rano zelżałam to nie jest lament to tylko obok kamieni kładę kamień archaiczny w zwichrowane myśli upycham rozedrgany świat uczuć odrzucając większość z obawy przekroczenia domiar powala jak inwazja os zrozumiałam na pozór nieistotność w nieprzestrzeni istnienia kształtu bitów potwierdzone plastikowym klawiszem nieistnienie w przestrzeni rozpiętej na ciałach w środku czekania coraz trudniej wejść na stronę człowieka samotności w tłumie co raz tłumniej jak w podróży w obcym mieście zabłąkania a na wyciągnięcie ręki świat w układach scalony nie czarny nie biały -- algebraicznie bezduszny więcej ma wnętrza kamień archaiczny w pogłosach słychać prześmiech warg wirtualnych zamkniętych w małej kostce pamięci XXI wieku uwikłanego w bajtów sieci i noce pełne bezdechów Sztuka chwili na chwilę tu jesteśmy i tylko na chwilę nim zdążymy wszystko przeżyć lub potwierdzić za mało za wiele -- coś stracić coś zagarnąć coś zrozumieć lub odgadnąć -- przeczyć jedna tylko taka przygoda to potknięcia to faux pas bez próby przedstawienia życie to improwizacja niewymierna przypadki odmieniane codziennie nowe okoliczności budzące tremę nie do przewidzenia poszepty foyer słowa wiszące w powietrzu jak garść słodyczy lub ciężar kamienia brak suflera niepokój stwarza jak poskładać sylaby by wyrazić wnętrze twarzy gdy być trzeba nieustanna trwa premiera -- maestria ars poetica teatralność gestów by dobrze wypaść instynkt życia bo umiera się po wielekroć -- alegorycznie raz -- rzeczywiście milczeniem gdy słowom brakuje znaczenia wysłuchaniem tego co w trawie piszczy podpatrywaniem świętych gdy bogowie nieskuteczni rozkrywanie zalakowanych pieczęci ... na końcu zawsze kurtyna opada w todze krytyki ważą się brawa i gwizdy scena pozostaje w wieczności na ile dzieliliśmy się prawdą i prawdy pełnią na ile żyliśmy życia każdą sekundą każdego aktu sztuki reżyserowanej z góry bez skarg i zażaleń -- wysłuchanych bez zastrzeżeń tak po prostu jak może tylko człowiek życie to ciąg zdarzeń do odegrania niepowtarzalnie jednorazowo okoliczności łagodzące wyrok Poprzez mrok przede mną była cisza i pu