Ebook Jak sobie poradzić z toksyczną matką mobi,epub

to tak szybko, że gdy tylko matka na ciebie krzyknie, będziesz się trzęsła ze strachu, zanim zdążysz pomyśleć, nawet jeśli masz 50 lat. Ale to autostrada w twoim mózgu powoduje, że się trzęsiesz, a nie konkretna sytuacja, czy to, że panika jest naturalną reakcją dorosłej osoby na niezadowolenie matki. Jest jeszcze jedna rzecz, o której warto wiedzieć: to, że bodziec, który wywołuje reakcję, nie musi być bezpośrednio związany z tym, co jest rzeczywiście zagrażające, wystarczą nawet dalekie skojarzenia. Rosyjski uczony Iwan Pawłow przeprowadził eksperyment na psach. Do trawienia konieczne jest wydzielanie śliny i dlatego na widok lub zapach jedzenia ślina wydziela się automatycznie. To jest reakcja odruchowa, tzw. autonomiczna, czyli pozbawiona udziału woli. Jednak w eksperymencie zanim psy dostały pokarm, za każdym razem najpierw słyszały dzwonek. Po pewnym czasie ślina wydzielała się im już na sam dźwięk dzwonka, bez względu na to, czy pojawił się też pokarm, czy nie. Mózg zwierząt skojarzył dźwięk z jedzeniem i reagował na sam dźwięk, tak samo jak na jedzenie. Nie ma żadnego biologicznego powodu, dla którego pies miałby się ślinić na dźwięk dzwonka. Jednak ślinił się, bo jego mózg połączył dwa niezależne od siebie bodźce: jedzenie i dźwięk. Tak samo możemy reagować w różnych sytuacjach życiowych. Jeżeli zapamiętałaś, że zostałaś zbita, gdy twoja matka była w żółtej sukience, to następnym razem możesz zareagować strachem, gdy tylko zobaczysz ją w żółtym swetrze. To pewne uproszczenie, ale chodzi o połączenie bodźców. Jeżeli wielokrotnie jako dziecko bałaś się jej krzyku, to po latach nawet samo skrzywienie ust, które zwykle zapowiadało krzyk, może wywołać panikę, i nieważne, czego dotyczy, ani że nie grozi ci realnie żadna kara, bo masz 30 lat plus. Ale reakcja twojego organizmu będzie odruchowa, a związane z nią emocje utwierdzą cię w przekonaniu, że nie wolno się sprzeciwiać, bo to jest zagrażające. I może się okazać, że na samo westchnienie dezaprobaty, które usłyszysz przez telefon, będąc oddalona o 1000 km, zareagujesz emocjonalnie tak, jak w przypadku zagrożenia katastrofą kolejową. Ale to nie znaczy, że jakieś zagrożenie było, tylko że twój mózg się ,,zaciął" na takiej reakcji. A to było jedynie westchnienie przez Takie reakcje odruchowe to bardzo pożyteczna funkcja mózgu. Nie dałoby się bezpiecznie żyć, jeżeli wszystko i zawsze trzeba byłoby rozważać od nowa. Reakcje automatyczne są nawykowe i błyskawiczne, w przeciwieństwie do logicznych, które mogą być odkrywcze, ale za to są powolne (przynajmniej w porównaniu). Obie te funkcje naszego mózgu są potrzebne, zarówno błyskawiczna, ale odruchowa, jak i logiczna, może ciut powolna, ale pozwalająca wyciągać nowe wnioski. Reakcja automatyczna ma swoje ograniczenia, takie właśnie jak to, że przebiega wydeptanymi ścieżkami. Im mocniej taka ścieżka jest wydeptana, tym bardziej ruch w naszym umyśle może się na niej ,,zaciąć" i nasza reakcja nie ma wiele wspólnego z tu i teraz. I wtedy właśnie jest moment na zatrzymanie się na chwilę i włączenie świadomego umysłu logicznego, który oceni sytuację. I zamiast paniki stwierdzi po prostu: ,,Przepraszam bardzo, ale coś tutaj jest nie tak. Nie widzę mianowicie związku logicznego pomiędzy ilością decybeli odbieranych przez ucho z dowolnego źródła, jeżeli nie przekraczają normy grożącej utratą słuchu, z bezpośrednim zagrożeniem życia dla organizmu odbiorcy. Dziękuję za wysłuchanie", lub wypowie się podobnie w dowolnej kwestii, ale wydana opinia będzie jasna: ,,Kochana, jeżeli twoja matka krzyczy, to jest to przykre, ale od tego się nie umiera, szczególnie jak się ma 30 lat z kawałkiem. A tym trzęsieniem tobą ze strachu to szanowny mózg naprawdę mocno przesadza". Bo taka jest właśnie rola umysłu logicznego, aby obejrzał sytuację tu i teraz, ocenił ją i przedstawił racjonalne wnioski. On widzi to, co jest aktualnie, a reakcje odruchowe opierają się na tym, co było. I dlatego trzeba go zaprosić do współpracy. I to właśnie on ma ocenić, czy to, w co wierzysz, a co powoduje twoje uczucia (strach, poczucie winy, poczucie niezasługiwania, bezwartościowości, bycia egoistką, potworem, -- wpisz tu cokolwiek), jest na pewno prawdziwe. Przyjrzenie się temu, w co wierzysz, jest bardzo ważne, bo to właśnie przekonania powodują, że godzisz się na to, czego nie chcesz. A godzisz się: ,,bo to mój obowiązek" (przekonanie), ,,bo muszę" (przekonanie) itp. Tyle że przekonanie nie jest synonimem słowa prawda. I zaczniemy od kwestionowania różnych przekonań, które możesz mieć, a w wyniku których pozwalasz innym wobec siebie na dużo więcej, niż byś chciała. Kwestionowanie nie oznacza, że dostaniesz listę: ,,w to należy wierzyć, a jak uwierzysz, to wszys