Ebook Jane Fonda mobi,epub

za­ję­ciu - ma­lo­wa­niu pej­za­ży w sty­lu An­drew Wey­etha. Był jesz­cze spe­cjal­ny do­mek prze­zna­czo­ny do za­baw dla dzie­ci, ale dzie­ci go­ści­ły tam nie­zwy­kle rzad­ko, a o za­ba­wie to już na­wet nie mo­gło być mowy. Ścia­ny po­miesz­cze­nia bar­dzo szyb­ko bo­wiem prze­sią­kły smro­dem ku­bań­skich cy­gar, wy­pa­lo­nych pod­czas za­cię­tych par­tii po­ke­ra roz­gry­wa­nych po­mię­dzy Hen­rym Fon­dą, Joh­nem Way­nem, Joh­nem For­dem i Jim­mym Ste­war­tem. Wy­da­wa­ło­by się, że wy­cho­wy­wa­ne­mu w ta­kich wa­run­kach dziec­ku ni­cze­go nie bę­dzie bra­ko­wać. A jed­nak bra­ko­wa­ło, i to rze­czy naj­waż­niej­szej - mi­ło­ści. Od sa­me­go po­cząt­ku, kie­dy tyl­ko Jane po­ja­wi­ła się na świe­cie, jej mat­ka wca­le nie sta­ra­ła się ukryć roz­cza­ro­wa­nia. Fran­ces mia­ła już jed­ną cór­kę, a te­raz chcia­ła syna. Dru­ga dziew­czyn­ka w domu mo­gła jej zda­niem osła­bić po­zy­cję na­leż­ną Pan. W po­cząt­kach 1940 roku po­now­nie uda­ła się do No­we­go Jor­ku, gdzie 23 lu­te­go w Do­ctors Ho­spi­tal uro­dzi­ła za po­mo­cą ce­sar­skie­go cię­cia nie­mow­lę płci mę­skiej, któ­re­mu nada­no imię Pe­ter Hen­ry. Wy­da­rze­nie to wpra­wi­ło ją w zna­ko­mi­ty na­strój, tym nie­mniej, od tej pory już dwo­je dzie­ci cier­pia­ło z po­wo­du bra­ku do­sta­tecz­ne­go za­in­te­re­so­wa­nia się nimi przez ro­dzi­ców. Więk­szość dnia prze­by­wa­ły w to­wa­rzy­stwie wy­na­ję­tych gu­wer­nan­tek oraz za­trud­nio­ne­go w re­zy­den­cji per­so­ne­lu po­moc­ni­cze­go, skła­da­ją­ce­go się po­nad­to z oso­bi­stej se­kre­tar­ki pani Fran­ces, dwóch słu­żą­cych, ogrod­ni­ka, ku­cha­rza, pracz­ki i szo­fe­ra. Za­ję­ty krę­ce­niem ko­lej­nych fil­mów oj­ciec po­ja­wiał się w domu ra­czej spo­ra­dycz­nie, a i wte­dy nie miał dla swych po­ciech wie­le cza­su. Wo­lał za­mknąć się w pra­cow­ni i ma­lo­wać pej­za­że, bądź też w dom­ku za­baw gry­wać z kum­pla­mi w kar­ty. Jego ka­rie­ra na­bie­ra­ła co­raz więk­sze­go roz­pę­du. Głów­na rola w na­krę­co­nych we­dług po­wie­ści Ste­in­bec­ka Gro­nach gnie­wu przy­nio­sła mu praw­dzi­wą sła­wę oraz uzna­nie kry­ty­ki. Hen­ry wie­dział od po­cząt­ku, że ta wła­śnie rola może sta­no­wić prze­łom. Kie­dy tyl­ko do­wie­dział się o pro­jek­cie zre­ali­zo­wa­nia fil­mu, go­tów był za otrzy­ma­nie roli Toma Jo­ada od­dać dia­błu du­szę. I zro­bił to. Szef Twen­tieth Cen­tu­ry-Fox, Dar­ryl Za­nuck, za­żą­dał w za­mian pod­pi­sa­nia mało ko­rzyst­ne­go dla ak­to­ra kon­trak­tu, w do­dat­ku jesz­cze wią­żą­ce­go go z wy­twór­nią na naj­bliż­szych sie­dem lat. Wy­da­wa­ło się, że Osca­ra ma już w kie­sze­ni, ale po osta­tecz­nym gło­so­wa­niu sprząt­nął mu go tuż sprzed nosa Ja­mes Ste­wart za The Phi­la­del­phia Sto­ry. Tym nie­mniej z Gro­na­mi gnie­wu (The Gra­pes of Wrath) Fon­da zna­lazł się na sa­mym szczy­cie naj­bar­dziej wzię­tych ak­to­rów Ame­ry­ki. Do tego mo­men­tu dwu­let­nia Jane prze­ko­na­na była, że jej rzad­ko wi­dy­wa­ny ta­tuś jest far­me­rem. Parę ty­go­dni póź­niej zo­ba­czy­ła go na du­żym ekra­nie w Drums Along the Mo­hawk (Bęb­ny nad Mo­haw­kiem). Wy­nie­sio­no ją z kina roz­trzę­sio­ną i pła­czą­cą, kie­dy w jed­nej ze scen po­tęż­ny In­dia­nin za­mie­rzył się na jej ojca to­ma­haw­kiem. Fran­ces rów­nież rzad­ko spę­dza­ła czas z dzieć­mi. Zbyt za­ję­ta była do­glą­da­niem fi­nan­so­wej stro­ny mę­żow­skiej ka­rie­ry, kon­tro­lo­wa­niem każ­de­go wy­da­ne­go przez służ­bę cen­ta (nie za­mie­rza­ła dać się bez­kar­nie oszu­ki­wać) oraz wi­zy­ta­mi u die­te­ty­ków i le­ka­rzy, za­czę­ła bo­wiem po uro­dze­niu Pe­te­ra cier­pieć na kom­plek­sy zwią­za­ne z nad­mier­ną wagą. Roz­ma­ite ku­ra­cje od­chu­dza­ją­ce osła­bia­ły ją za­rów­no fi­zycz­nie, jak i psy­chicz­nie, lecz za żad­ne skar­by świa­ta nie za­mie­rza­ła z nich re­zy­gno­wać. Do tego wszyst­kie­go do­szedł jesz­cze po kil­ku la­tach neu­ro­tycz­ny strach przed ze­sta­rze­niem się i po­by­ty w róż­nych dziw­nych szpi­ta­lach i kli­ni­kach. Ży­ją­cy na dwóch zu­peł­nie prze­ciw­staw­nych bie­gu­nach pań­stwo Fon­do­wie mie­li so­bie wza­jem­nie co­raz mniej do po­wie­dze­nia. Co­raz mniej rów­nież mie­li do po­wie­dze­nia swo­im dzie­ciom. Lo­do­wa­ta i ste­ryl­na at­mos­fe­ra pa­ła­cu przy Ti­ger­ta­il Road ko­ja­rzy­ła się