Ebook Jedz, pij i popuszczaj pasa mobi,epub,pdf

y przejmowały model obyczajowy szlachty. Mieszczanie, w miarę możliwości finansowych, starali się prowadzić wystawny styl życia, nosić kosztowne stroje, nawiązywać kontakty z osobami równymi sobie bądź stojącymi wyżej w społecznej hierarchii. Dążyli nawet do zawierania małżeństw z osobami należącymi do stanu szlacheckiego. Krótko mówiąc, naśladowanie szlachty przejawiało się w różnych sferach mieszczańskiego życia: od kupowania majątków ziemskich i budowania niemal identycznych posiadłości wiejskich aż po różne obrzędy, w tym weselne i pogrzebowe. Chłopi na kosztowne zakupy nie mogli sobie pozwolić. Niemniej jednak również próbowali naśladować szlachtę, np. poprzez podbijanie butów podkówkami (oczywiście tańszymi). Podobnie było ze wzorami zachowań grzecznościowych. Szlachtę od najmłodszych lat uczono dobrych manier. Biedniejsze stany społeczne wzorowały się na jej zachowaniach. Chłop, udając się do dworu, starał się wysławiać jak szlachcic, a widząc nieszczęście innego chłopa spowodowane np. chorobą czy słabym plonem, od razu ruszał z pomocą. Był to przecież chłop-brat, tak jak szlachcic-brat. Szlachta podkreślała równość i więź braterską z członkami swojego stanu. W niektórych jej kręgach był zwyczaj polegający na tym, że mężczyźni przysięgali sobie miłość braterską przed kapliczką. Stawali się wówczas ,,braćmi ślubnymi". Poczucie jedności imponowało innym warstwom społecznym, więc przejmowały tę cechę. Ówcześnie jedną z ważniejszych wartości była solidarność osób należących do tego samego stanu społecznego. Była to jedna z konsekwencji naśladowania szlacheckiego kodeksu obyczajowego. Szlachcic był postrzegany jako reprezentant narodu: człowiek odważny, honorowy, wspaniały Polak kochający swą ojczyznę, gotowy poświęcić dla niej życie. Wśród niższych warstw społecznych upowszechniło się przekonanie, że szlachcica obowiązują męstwo, rycerskość i odwaga. Takie postrzeganie szlachty powodowało, że [...] w ówczesnych pojęciach była ,,solą ziemi", grupą nie tylko stojącą najwyżej w strukturach społecznych kraju, ale wręcz utożsamianą z polskim narodem. Legendy opromieniające pochodzenie szlachty i wywodzące ją od starożytnych Sarmatów dawały pożywkę przeświadczeniu, że ,,szlachetne" urodzenie jest warunkiem cnoty, męstwa, patriotyzmu (M. Bogucka, Staropolskie ). Nie można również zapomnieć o zasadniczej funkcji szlacheckiego dworu. Szlachecki dworek, sławiony przez pisarzy i poetów bez względu na ich społeczną przynależność, staje się w pewnym sensie centrum życia kulturalnego w Polsce. Stąd idą wzorce postaw, poglądów, obyczajów, nawet mody, akceptowane i naśladowane przez wszystkie inne grupy społeczne. (M. Bogucka, Staropolskie ) Ponadto, co warto mieć na uwadze, szlachtę i chłopów łączyło więcej, niż mogłoby się wydawać. Szlachcic miał w posiadaniu większe i mniejsze pola uprawne, na których codziennie pracowali chłopi. Na wsiach szlachta też mieszkała. Miasto w powszechnym przekonaniu warstwy szlacheckiej było siedzibą zła, niemoralnych czynów i wszechobecnego kłamstwa. Wieś natomiast umożliwiała prowadzenie spokojnego, harmonijnego życia. W ten sposób. W praktyce szlachtę z chłopami łączył wiejski tryb życia; istniała pewnego rodzaju wspólnota, oparta na wzajemnych korzyściach i obowiązkach. Szlachcic we własnym interesie musiał dbać o chłopów. Poddany uprawiał pańską rolę, dwór ratował go w razie klęski nieurodzaju, pożaru, choroby (M. Bogucka, Staropolskie ). Niemal codzienne kontakty obu warstw społecznych skutkowały kształtowaniem się pewnych cech wspólnych. Mowa tu o: gościnności, poczuciu godności, ambicji, honorze, indywidualizmie, fantazji i popędliwości oraz braku wytrwałości. Widzimy więc, że obyczajowość szlachecka była pożądana, w powszechnym przekonaniu staropolskiego społeczeństwa niemal idealna. Dlatego też poszczególne grupy społeczne przejmowały szlachecki styl życia. Nie wszystkie jednak zachowania obyczajowe były przejmowane w całości. Nie pozwalały na to warunki socjalne, majątkowe i ideologiczne staropolskiego społeczeństwa. Ponadto poszczególne grupy społeczne, chcąc podkreślić własną przynależność stanową, wykształciły obyczaje charakterystyczne tylko dla siebie. To spowodowało, że w czasach staropolskich występowało kilka modeli obyczajowych, co podkreśla Zbigniew Kuchowicz: Formy towarzyskie typowe dla obyczajowości omawianego okresu były bardzo zróżnicowane [...]. Występowały znaczne różnice między formami towarzyskimi obowiązującymi w środowisku szlachecko-magnackim, ludowym, żołnierskim itd. Każde z tych środowisk hołdowało swoim własnym regułom dobrego wychowania, znajomość których była wręcz konieczna dla harmonijnego współżycia, świadczyła o p