Ebook Jestem wiatrem mobi,epub

Ich problemów. Jestem jak magnes przyciągający tych zagubionych i bezbronnych. Przypominam sobie słowa wychowawczyni z podstawówki skierowane do mojej matki: ,,Ona wybiera sobie tylko te dzieci, które mają Innych od siebie odrzuca". Dzwonek na lekcję. Geografia. Lubię ten przedmiot. Na większości lekcji po prostu przeglądam książkę, patrzę na zdjęcia różnych miejsc i marzę. Chciałabym zwiedzić trochę świata. Pomagać dzieciom w Afryce, być wolontariuszem w schroniskach dla zwierząt, odwiedzać psychiatryki lub ośrodki W jakiś sposób pomagać... Przekazywać innym swoją siłę... Siłę, która jest ,,Byłaś dziwnym dzieckiem. Otrzymałaś ten dar, a jednocześnie przekleństwo - wrażliwość. W wieku trzech lat płakałaś na bajce o ścinanej choince tak bardzo, że nie mogłam cię uspokoić... Kiedy twoi rówieśnicy kupowali sobie zabawki, ty brałaś od nas pieniądze na karmę dla zwierząt. Już jak skończyłaś osiem lat, chciałaś zostać wegetarianką. I zawzięta nią zostałaś. Jesteś do dzisiaj. Zawsze byłaś odizolowana od reszty. W przedszkolu przez pół roku do nikogo się nie odezwałaś. Kiedy wzięli cię na środek, w zabawie w uli-jankę, popłakałaś się. A kiedy wychowawczyni chciała cię przytulić, odepchnęłaś ją..." Patrzę przez okno. Pada deszcz. Krople uderzają z hukiem o wszystko, co staje im na drodze. Uśmiecham się. Takim uśmiechem, którego nikt nie widzi. Innym pozwalam patrzeć tylko na realistyczną maskę zakrywającą moją twarz. Nauczyciel coś dyktuje. Piszę, bo nie chcę zwracać na siebie jego uwagi. Chcę być niewidoczna. Tak jest najlepiej. * Koniec lekcji. Wracam do domu. Wita mnie siostra, tuląc się do mnie. Mała, radosna dziewczynka. Beztroska - dzieciństwo. Brak problemów, szczęście z otrzymania maskotki. Chwila obecna - władca. Przyszłość - czas, który wcale nie istnieje. Tak bardzo chciałabym cofnąć się w strefę przeszłą. Być dzieckiem. Ale chwile mijają... Już nigdy nie będę tą malutką dziewczynką... Teraźniejszość... Pesymizm - nieodłączny idiotyczny przyjaciel, z którym nie da się zerwać kontaktu. Ja - smutna i wściekła na cały świat. Świr. Pokręcony obrońca zwierząt. Abstynent. Ktoś, kto nie chce mieć nikogo. Nikogo, kto jest człowiekiem. Ktoś, kto jednocześnie chce ludziom pomagać... Sznur myśli - część dalsza. Uczucie niepokoju. Wewnętrzna pustka. Czegoś brakuje. Ale czego?... Odkładam plecak, wypuszczam psa na podwórko, biorę rower, jadę... * Wchodzę do stajni. Napawam się wielbionym zapachem siana. Otwieram boks. Czyszczę dużego srokatego wałacha. Przytulam się do jego szyi. Rozmawiam z nim. Potrafi słuchać. Słucha, jak nikt inny. Nie stawia swoich problemów ponad moimi. Jest przyjacielem. Nie zrani. Nie zrani mnie nigdy. Dlatego mu ufam. Bo jestem pewna wszystkiego. Mogę być pewna. Opowiadam mu o swoim dniu. Świr gada z koniem. ,,Ludzie jej nie tolerują, bo ona ich nie chce. Zajmuje się tylko końmi, żyje we własnym świecie. Zwierzęta są dla niej ważniejsze niż " Podchodzę do drugiego boksu. Duża gniada klacz patrzy na mnie ciekawsko. Głaszczę ją po chrapach. Idę dalej. Matka ze źrebakiem. Staruszek - emeryt. Dotykam z sentymentem sierści każdego z koni. Uśmiecham się. I nie zakrywam uśmiechu maską. Znika uczucie niepokoju. Cieszę się chwilą, która na pozór jest zwyczajna. Telefon. Po dłuższym namyśle odbieram. - Ja już nie mogę wytrzymać w tej szkole. Wciąż mnie tępią. Każdego dnia boję się tam iść - słyszę. Sznur myśli. Niepokój. Powrót. Chwila milczenia. - Możesz wyjść? Ławka, za dziesięć minut? - Okay - odpowiadam krótko i rozłączam się. Ostatni raz przytulam każdego z koni. * Podbiega do mnie, prawie płacząc. Nic nie mówię. Słucham wszystkiego, co ma mi do powiedzenia. Odzywam się dopiero wtedy, gdy wiem, że skończyła. - Czasem uciekam do swojego równoległego świata, który sama tworzę... Stwórz własny. A realny traktuj jako coś, czego wcale nie - Poprawiam włosy, patrząc w dół. * Dom. Pokój na górze. Łóżko. Książka w ręku i próba skupienia się na słowach w niej zawartych. Sznur myśli. Niepokój. Z mojej strony - próba pomocy. Z jej strony - ,,przyjaźń". Jestem zbyt silna, by mieć przyjaciół... Pomagam, bo muszę. Zostałam po to stworzona. Chcę tego. Lecz pomogę i odejdę... Bo pojawiam się w życiu ludzi po to, by kiedyś zniknąć... * Świat - potwór w czarnej pelerynie. Przygryzam wargę. Odruchowo zaglądam do jednej z szafek. Wyciągam zeszyt. Zbiór myśli towarzyszących mi na różnych etapach życia. Po chwili chowam go, przykrywam jakimiś ś Pies. Mały czarny w białe łaty. Kundelek przypominający border collie. Z pogryzionym uchem, masą ran na ciele, workiem przyczepionym do brudnej obroży. Karmimy go. Boi się Okazuje swoją uległość. Jego ogon rzadko się podnosi. Widzą