Ebook `Jestem Żydem, chcę wejść` mobi,epub

państwami porozumienia dotyczącego osadnictwa Żydów, pojawiały się również pomysły tworzenia ,,rezerwatów żydowskich". Proces emigrowania Żydów z Niemiec zahamował w 1941 roku rozkaz Heinricha Himmlera, szefa SS i poi icji; od tego momentu żaden Żyd nie mógł opuścić terytorium okupowanej Europy. Pierwszym czynnikiem nacisku na społeczność żydowską w Niemczech było oczywiście ustawodawstwo antyżydowskie wprowadzane sukcesywnie od momentu dojścia nazistów do władzy. Wykluczanie Żydów z życia publicznego i ekonomicznego, ograniczanie praw, ustawy norymberskie z 1935 roku, odbieranie obywatelstwa oraz zakaz wykonywania zawodów stanowiły dla wielu wystarczającą przyczynę emigracji. Jeżeli dodamy do tego bojkoty i pogromy Żydów, atmosferę terroru - wydarzenia szeroko znane i wielokrotnie omawiane w literaturze przedmiotu - staje się oczywiste, że coraz więcej osób nie chciało ,,żyć w cieniu gilotyny", jak pisał w pamiętniku Victor Klemperer 6 i dobrowolnie decydowało się na wyjazd. Oczywiście, prześladowania miały charakter falowy i były związane z sytuacją ekonomiczno-polityczną w Niemczech; im bardziej naziści umacniali swoją pozycję w kraju i na arenie międzynarodowej, tym formy nacisku były silniejsze i skuteczniejsze. Przed dojściem nazistów do władzy Żydzi stanowili 1% ludności Niemiec, czyli około 700 000 obywateli. Według różnych szacunków, do zamknięcia granic w 1941 roku z Niemiec wyjechało 300 000-400 000 osób pochodzenia żydowskiego 7. Mimo wszystko podjęcie decyzji o emigracji było trudne - większość niemieckich Żydów była całkowicie zasymilowana, a do 1938 roku wydawać się mogło, że prześladowania mają charakter przejściowy. W tym okresie o decyzji o wyjeździe decydował raczej czynnik ekonomiczno-prawny. Przymusowe wysiedlenia (na przykład Polenaktion, czyli akcja wysiedleńcza Żydów pochodzenia polskiego w październiku 1938), ,,noc kryształowa" oraz postępująca pauperyzacja tej grupy społecznej rozwiały większość złudzeń co do ewentualnej przyszłości w Trzeciej Rzeszy. Większą rolę zaczął w tym czasie odgrywać czynnik psychologiczny. Indywidualne wyjazdy zamieniły się w masową ucieczkę przed przeczuwaną burzą. Skoro zaś podejmowano decyzję o emigracji, następne pytanie brzmiało - dokąd wyjechać? Tradycyjnie krajami udzielającymi pozwolenia Żydom na osiedlenie była Wielka Brytania, Szwajcaria, Stany Zjednoczone oraz Francja. Wyjeżdżano oczywiście także do Palestyny, będącej wówczas pod protektoratem brytyjskim. Jednak odpowiedź na pytanie postawione wyżej przestała być prosta w latach trzydziestych; większość krajów europejskich oraz Stany Zjednoczone prowadziły restrykcyjną politykę mającą na celu zahamowanie imigracji. Przyczynami wprowadzania zaostrzonych przepisów prawnych dla uchodźców było, przede wszystkim załamanie gospodarcze, będące następstwem kryzysu z lat 1929-1933 oraz - powiązany z nim w pewnym stopniu - wybuch nastrojów nacjonalistycznych oraz antysemickich obserwowany w wielu krajach w latach trzydziestych. Krótko mówiąc, emigrujący z Niemiec Żydzi mieli więc zabierać miejsca pracy bezrobotnym obywatelom. Jak pisze David Wyman, kontrargument o imigrantach jako potencjalnych konsumentach przyczyniających się do wzrostu spożycia, a co za tym idzie, wzrostu produkcji i zwiększenia liczby miejsc pracy nie trafiał jakoś do przekonania ogółowi i sferom rządzącym 8. Argumentem, który często przywoływano pod koniec lat trzydziestych był także lęk przed wojną - Żydzi rzekomo mieli uwikłać państwa zachodnioeuropejskie w konflikt z nazizmem. Restrykcje tłumaczono także obawą przed zwiększeniem prawdopodobieństwa infiltracji państw przyjmujących uchodźców przez agentów nazistowskich. Czasami pojawiały się też argumenty o wątpliwej sile przekonywania, jak w przypadku Australii, która w 1938 roku odmówiła przyjęcia uchodźców, twierdząc, że pojawienie się imigrantów żydowskich spowodowałoby ujawnienie się zjawiska antysemityzmu, nieznanego dotąd rządowi australijskiemu i niepożądanego. Przepisy imigracyjne poszczególnych krajów w większości przypadków ulegały zaostrzeniu jako reakcja na dojście nazistów do władzy, a nawet gdy wjazd do danego państwa był wciąż stosunkowo łatwy - jak w przypadku Francji do roku 1934 - oficjalne podejmowanie pracy przez uchodźców było niemal niemożliwe 9. Zmiany przepisów można prześledzić na przykładzie Stanów Zjednoczonych: obowiązywały tam wprowadzone w 1924 roku kwoty imigracyjne określające dopuszczalną liczebność uchodźców wpuszczanych do USA w skali roku. Kryterium stanowił w tym przypadku kraj urodzenia (kwota niemiecka przykładowo określona była na 26 000 osób), a suma kwot wynosił a 154 000 osób rocznie. Co prawda, na początku 1938 roku Stany Zjednoczone złagodziły nieco restrykcje dla imigra