Ebook Jutro przypłynie królowa mobi,epub

� psów. W la­tach sie­dem­dzie­sią­tych było ich jesz­cze szes­na­ście, wszyst­kie z jed­nej suki. Krył ją czar­ny mie­sza­niec, wo­ła­li go Su­per. Po­tem szcze­nia­ki ro­dzi­ły się mart­we albo cho­re: sztyw­ne koń­czy­ny, za­nik mię­śni, zde­for­mo­wa­ne krę­gi. - Mała pula ge­nów - wy­ja­śnia ko­bie­ta od pasz­por­tów. Ma na imię Don­na, jest do­brze po pięć­dzie­siąt­ce. Kie­dyś była bur­mi­strzy­nią Pit­ca­irn, te­raz pra­cu­je w Służ­bie Cel­nej i jest po­li­cjant­ką. Ktoś po­wie­dział, że Don­na na­pra­wia błę­dy w pro­ce­sie na­tu­ral­nej se­lek­cji, że dzię­ki jej sta­ra­niom na wy­spie nie ma lu­dzi sła­bych i nie­przy­dat­nych. Scho­dzi­my na ląd. W Przy­sta­ni cze­ka­ją na nas po­zo­sta­li Pit­ca­ir­neń­czy­cy. Przy­glą­da­ją się uważ­nie, nie­uf­nie. Py­tam w koń­cu, bo nie daje mi to spo­ko­ju, gdzie tra­fia­ją sła­bi i nie­przy­dat­ni. Mil­cze­nie. Don­na tyl­ko po­ka­słu­je. Ma su­chy, mę­czą­cy ka­szel - ast­ma. Co rusz ude­rza pię­ścią w splot sło­necz­ny, jak­by chcia­ła ode­gnać cho­ro­bę. Na wy­spie po­dob­no nikt nie przy­zna­je się do cho­rób i lę­ków. Syn nie po­wie ojcu, że boi się sko­ków do wody. Mąż nie po­wie żo­nie, jak bar­dzo oba­wia się raka. Za­pi­su­ję, cze­go do­wie­dzia­łem się w pierw­szych go­dzi­nach: NA­SZE KO­BIE­TY PEŁ­NIĄ WAŻ­NE FUNK­CJE SPO­ŁECZ­NE. WSZYST­KIE MAJĄ PIW­NE OCZY. MĘŻ­CZY­ZNA NIG­DY NIE UDE­RZYŁ DRU­GIE­GO MĘŻ­CZY­ZNY. DZIE­CI OTA­CZA­NE SĄ TRO­SKĄ DO CZWAR­TE­GO ROKU ŻY­CIA. WTE­DY NAJ­BAR­DZIEJ KSZTAŁ­TU­JE SIĘ ICH CHA­RAK­TER. OD­TĄD GO­TO­WE SĄ SŁU­ŻYĆ WSPÓL­NO­CIE CAŁE ŻY­CIE. * * * Wspól­no­ta jest naj­waż­niej­sza. Czło­wiek ro­dzi się i umie­ra, a wspól­no­ta trwa - już dwie­ście dwa­dzie­ścia lat, od­kąd przy­pły­nę­li bun­tow­ni­cy. Don­na mówi, że bez wspól­no­ty czło­wiek zna­czy nie­wie­le. I że lu­dzie, któ­rzy my­śle­li in­a­czej, od­pły­nę­li. Więk­szość Pit­ca­ir­neń­czy­ków mil­czy, gdy py­tam o ich ko­mu­nę. Kie­dy je­stem obok, w ogó­le ści­sza­ją głos, od­wra­ca­ją wzrok. Wy­chwy­tu­ję tyl­ko strzę­py roz­mów, po­je­dyn­cze zda­nia: ,,Wspól­no­ta nie da­ru­je Edwar­do­wi". ,,Uwa­żać na ob­ce­go". ,,Carl już nig­dy nie bę­dzie jed­nym z nas". Dla­te­go trzy­mam się bli­sko Don­ny. Ona opo­wia­da mi o Pit­ca­irn: - Zie­mię do­sta­jesz za dar­mo, a cała spo­łecz­ność po­ma­ga ci wy­bu­do­wać dom. Kie­dy pło­nął ogród At­kin­sa, ogień ga­si­li wszy­scy męż­czyź­ni. In­nym ra­zem fala ze­pchnę­ła Ze­ldę ze skar­py do oce­anu. Na ra­tu­nek rzu­ci­li się Buck, Bray­den, Gar­wo­od i ­Bo­ur­ne. Bez nich wy­spa by nie prze­trwa­ła. Rząd Wiel­kiej Bry­ta­nii opła­ca więk­szość ra­chun­ków i fi­nan­su­je ropę, któ­rą na­pę­dza­ny jest ge­ne­ra­tor prą­du. Każ­dy pra­cu­je za dwóch, obo­wiąz­ka­mi dzie­li­my się spra­wie­dli­wie. Ko­bie­ty pie­lę­gnu­ją ogro­dy, od­ma­lo­wu­ją bu­dyn­ki i oczysz­cza­ją dro­gi, któ­re bu­du­ją męż­czyź­ni. Na­sze bab­ki są na­uczo­ne dźwi­gać na ple­cach wor­ki ze słod­ki­mi ziem­nia­ka­mi. Czter­dzie­ści pięć kilo każ­dy. Drwa rą­bią sześć­dzie­się­cio­lat­ko­wie i nie­któ­rzy sie­dem­dzie­się­cio­lat­ko­wie. Pły­nie w nas krew bun­tow­ni­ków z Bo­un­ty. Pula ge­nów po­cho­dzi od dzie­wię­ciu an­giel­skich ma­ry­na­rzy i tu­zi­na ta­hi­tań­skich ko­biet. Z roz­my­słem do­bie­ra­my mę­żów i żony z ze­wnątrz. Nie każ­dy może żyć w na­szej ko­mu­nie. Kie­ru­je­my się kla­row­ny­mi za­sa­da­mi: du­cha har­tu­je­my przez pra­cę, cia­łu od­da­je­my sza­cu­nek. Nie uży­wa­my al­ko­ho­lu ani moc­nej kawy. Wy­zby­li­śmy się na­mięt­no­ści. Wier­ni na­sze­go Ko­ścio­ła chęt­nie pod­da­ją się pró­bom mo­ral­ne­go do­sko­na­le­nia, choć są tacy, któ­rzy twier­dzą, że ad­wen­tyzm jest wy­pad­kiem kul­tu­ry. Do nie­daw­na pa­stor dbał, by dia­beł nie mą­cił nam w gło­wach, i opi­nio­wał fil­my, któ­re spro­wa­dza­li­śmy na wy­spę. Od­by­wa­ły się dwie cen­zu­ry. Pierw­sza na stat­ku, dru­ga w kan­ce­la­rii pa­sto­ra. Sami re­gu­lar­nie or­ga­ni­zu­je­my spo­tka­nia dys­ku­syj­ne pod ha­słem ,,Jak ulep­szyć Pit­ca­irn". Wy­da­rze­nia mi­nio­nych lat na­uczy­ły nas wy­ba­czać. * * * Nie­wie­le zna­ków za­po­wia­da Adam­stown, je­dy­ną osa­dę. Po­je­dyn­cze na­rzę­dzia po­roz­rzu­ca­ne na dro­dze, pusz­ki po kon­ser