Ebook Kapryśne serca mobi,epub,pdf

ś ofiarę do odpowiedzi. W zalegającej ciszy długopis przesuwa się od pierwszego nazwiska do ostatniego. Kogo wybrać? Entliczek pentliczek Czerwony stoliczek Na kogo wypadnie Na tego bęc Bęc! Bęc! Bęc! Jest! Na środek! Do tablicy! I nie spiesz się. To nie lekcja wychowania fizycznego. Powoli wyjdź zza stolika, odsuń krzesełko, potrąć koleżance zeszyt, pochyl się, podnieś, przeproś. Tego wymaga kultura i ospale płynący czas. Jak w pociągu pod semaforem. Śpiąca Królewna zagląda do dziennika, by sprawdzić, co mogło być tematem ostatniej lekcji, co ewentualnie zadała do domu. Ten kołyszący się przed tablicą łobuz z bezczelną miną najbardziej cierpliwą istotę może wyprowadzić z równowagi. Jaki ma luz! Jakby całe wczorajsze popołudnie wypoczywał, noc spokojnie przespał, a do szkoły jechał nie autobusem, a z tatuńciem w jaguarze! Oj, takiemu warto pokazać, gdzie jego miejsce, zahartować do znoszenia trudów życiu. O co go zahaczyć? Z czego nie będzie się mógł pozbierać? Nie, nie dziś. Trudne pytanie - to brak odpowiedzi, to konieczność wymyślania pomocniczego jednego, drugiego. A w głowie pustka kosmicznej przestrzeni. Lepiej podrzucić mu coś łatwiejszego, by mógł się wygadać przynajmniej przez sześć lub osiem minut. Śpiąca Królewna zerknęła na zegarek. Lekcje są stanowczo za długie! A uczniowie, przygotowywani wyłącznie do rozwiązywania zadań testowych, są coraz mniej elokwentni. Niedługo w ogóle zapomną mówić. I wtedy dopiero będzie problem, jak wytrzymać czterdzieści pięć minut?! Sylwia ze współczuciem w piwnych oczach patrzy na Mariusza sterczącego przed tablicą. Na każdej przerwie dziewczyny biegną w najodleglejszą część piwnicy, zawsze mrocznej, do której ledwo dociera ożywiony głos prowadzących w telewizji poranne porady kulinarne, do KUM-u - Klub Uczniowskich Mrzonek. Dziewczęta minęły salkę z telewizorem, na którego ekranie autorka mało poczytnych książek adresowanych do czytelniczek odkryła w sobie pasję do gotowania. Nie dla siebie, nie dla rodziny, a dla telewidzów. - Do bulionu rybnego z pulpecikami potrzebujemy: kilogram mieszanych ryb: kerguleny, tołpygi, miętusa, jedną łyżkę bułki - Jezus Maria! Znów bułka tarta! - wykrzyknęła szatniarka o tej godzinie pełniąca rolę sprzątaczki. Była tak zirytowana, że niewiele brakowało, a złamałaby mopa z obrotowym systemem rotacji, o którego przez jakiś czas się opierała. - Gdzie leziecie, pajace! - próbowała rozładować gniew na dziewczynach. A one nie zwróciły na nią uwagi, przeszły do klubu. Pierwsza opadła na krzesło Natalia. - Fryderyk Chopin w naszej szkole nie przeszedłby z klasy do klasy! - stwierdziła. - Może wyłożyłby się na technice, albo historii, a na pewno na języku polskim. Gloria, która sama wybrała dla siebie imię, ze współczuciem i zrozumieniem problemów kumpelki skinęła głową. - Alberta Einsteina za złe zachowanie usunięto ze szkoły - zauważyła ta, która w trakcie edukacji w gimnazjum ze sprawowania nie mogła się pochwalić wysokimi ocenami, bo frekwencję miała niską, bo do szkoły przychodziła bez książek, bo nie przynosiła usprawiedliwień z opuszczonych lekcji. I jak diabeł święconej wody unikała lekcji z wychowania fizycznego. - Co ukończył Jezus Chrystus, nie wiemy - twierdziła z przekonaniem Natalia. - Czasy były inne, wymagania inne - uważała Sylwia. - Teraz bez niektórych dokumentów jest się nikim! Jezus Chrystus miałby kłopoty ze znalezieniem słuchaczy. Natalia oburzyła się: - Co ty gadasz? A bez głupich papierków to nie istnieję, nie mam prawa żyć? Natalia zignorowała jej pytanie. - Naszym gadaniem niczego nie zmienimy - rzekła. - Chcemy czy nie, będziemy robić to, co nam każą. Cest la vie. Natalia zerwała się z krzesła. Już nieraz słyszała z ust kumpelki to powiedzenie, sprawdziła w Googlach, co znaczy. - Takie może jest twoje życie, ale nie moje! - krzyczała oburzona. Doszłoby do rozłamu w Klubie Uczniowskich Mrzonek, gdyby nie dzwonek wzywający na kolejną godzinę lekcyjną. Kolejną lekcję wypełnił zaproszony przez dyrekcję szkoły gość. Skończył czytać opis przedstawiający walkę w czasie II wojny światowej polskich lotników o niebo nad Anglią. Otarł łzę wzruszenia pod prawym okiem, pod lewym, głośno wytarł chusteczką higieniczną nos, westchnął ciężko, poprawił mundur prawdopodobnie formacji polskich myśliwców - nowiutki, odszyty na miarę rosłego, szczupłego mężczyznę; śmiało mógł w nim odmaszerować na paradę wojskową, stanąć na warcie pod Pomnikiem Nieznanego Żołnierza. Albo wziąć udział w castingu do serialu z rozbudowanymi wątkami miłosnymi. Z powodzeniem mógłby zastąpić któregoś z aktorów z ,,Barw szczęścia". I na pewno od pewnego czasu topniejąca oglądalność serialu znowu by wzrosła. Dziewczyny nie mo