Ebook Kat miłości mobi,epub

ź na pyta­nie po co (po co żyję?) dostar­cza odpo­wie­dzi na pyta­nie jak (jak mam żyć?). W moich opo­wie­ściach psy­cho­te­ra­peu­tycz­nych nie­wiele jest bez­po­śred­nich roz­wa­żań o sen­sie życia. Poszu­ki­wa­nie sensu, podob­nie jak poszu­ki­wa­nie przy­jem­no­ści, musi odby­wać się w spo­sób pośredni i okrężny. Sens wyła­nia się z sen­sow­nego dzia­ła­nia i postę­po­wa­nia; im bar­dziej pla­nowo i roz­myśl­nie go szu­kamy, tym mniej praw­do­po­dobne jest, że go znaj­dziemy. Dys­kur­sywne pyta­nia o sens zawsze prze­trwają wszyst­kie odpo­wie­dzi. W tera­pii, tak jak w życiu, sens jest pro­duk­tem ubocz­nym zaan­ga­żo­wa­nia i ,,trwa­nia przy", i w to wła­śnie tera­peuci powinni wkła­dać swą ener­gię (nie dla­tego, że zaan­ga­żo­wa­nie dostar­cza dys­kur­syw­nej odpo­wie­dzi na pyta­nia o sens; spra­wia ono po pro­stu, że pyta­nia te nie pochła­niają zbyt wiele uwagi, zastę­pu­jąc w ten spo­sób sen­sowne życie). Egzy­sten­cjalny dyle­mat, jaki kon­sty­tu­uje istota ludzka poszu­ku­jąca sensu i pew­no­ści we wszech­świe­cie, w któ­rym nie ma ani jed­nego, ani dru­giego, jest nie­zwy­kle istotny dla zawodu psy­cho­te­ra­peuty. Jeśli w swej codzien­nej pracy tera­peuci są auten­tyczni w związ­kach z pacjen­tami, doświad­czają wiele niepew­no­ści. Kon­fron­ta­cja pacjenta z pyta­niami, na które nie ma odpo­wie­dzi, kon­fron­tuje z nimi także tera­peutę, a on rów­nież nie ma na nie odpo­wie­dzi. Ponadto, tera­peuta musi dostrze­gać fakt, że doświad­cze­nie innego jest osta­tecz­nie sprawą wyjąt­kowo oso­bi­stą i nie­po­zna­walną (tak jak ja musia­łem to uczy­nić w ,,Dwu uśmie­chach"). Można śmiało powie­dzieć, iż zdol­ność do tole­ro­wa­nia nie­pew­no­ści jest wstęp­nym warun­kiem wyko­ny­wa­nia tego zawodu. Ludzie zwy­kle sądzą, że tera­peuta meto­dycz­nie i pew­nie pro­wa­dzi pacjenta przez kolejne, dające się z góry prze­wi­dzieć, etapy tera­pii, do z góry zna­nego sobie celu. To się zda­rza, ale bar­dzo rzadko. Jak poka­zują moje histo­rie, tera­peuci czę­sto błą­dzą, impro­wi­zują, po omacku szu­kają kie­runku. Pod­da­nie się sil­nej poku­sie pew­no­ści, poprzez przy­łą­cze­nie się do rze­szy wyznaw­ców jakiejś ide­olo­gii tera­peu­tycz­nej lub sztyw­nego sys­temu teo­re­tycz­nego, jest bar­dzo zdra­dliwe, unie­moż­li­wia bowiem spon­ta­niczne, pełne nie­pew­no­ści spo­tka­nie dwu osób, konieczne dla efek­tyw­nej tera­pii. Spo­tka­nie takie, sta­no­wiące istotę psy­cho­te­ra­pii, jest peł­nym tro­ski i czło­wie­czeń­stwa obco­wa­niem dwu ludz­kich istot, z któ­rych jedną nękają poważne pro­blemy bar­dziej niż drugą (zwy­kle, ale nie zawsze, jest to pacjent). Tera­peuta musi speł­niać podwójną rolę: zarówno obser­wo­wać życie pacjenta, jak i uczest­ni­czyć w nim. Jako obser­wa­tor musi być na tyle obiek­tywny, by udzie­lać pacjen­towi jakichś pod­sta­wo­wych wska­zó­wek w tera­pii. Jako uczest­nik bie­rze udział w życiu pacjenta i otwiera się na jego oddzia­ły­wa­nie - cza­sem pod wpły­wem spo­tkań z pacjen­tem doko­nuje się w nim jakaś zasad­ni­cza prze­miana. Decy­du­jąc się włą­czyć w życie każ­dego pacjenta, ja, tera­peuta, nie tylko wysta­wiam się na te same pro­blemy egzy­sten­cjalne, które ma mój pacjent, ale także muszę zba­dać jego życie wedle tych samych reguł, które sto­suję do ana­li­zo­wa­nia swego życia. Zakła­dam więc, że wie­dza jest lep­sza niż niewie­dza, pró­bo­wa­nie i podej­mo­wa­nie ryzyka jest lep­sze niż niepró­bo­wa­nie i niepodej­mo­wa­nie ryzyka. Przyj­muję także, że magia i ilu­zja, choć mogą być bogate i kuszące, osta­tecz­nie osła­biają ludz­kiego ducha. I serio trak­tuję twarde słowa Tho­masa Hardyego: ,,Jeżeli jest jakaś droga ku Lep­szemu, to wymaga ona bez­względ­nie dokład­nego przyj­rze­nia się Naj­gor­szemu". Podwójna rola - obser­wa­tora i uczest­nika - wiele wymaga od tera­peuty i sta­wia go czę­sto przed drę­czą­cymi dyle­ma­tami. Czy mam na przy­kład prawo ocze­ki­wać od pacjenta, który popro­sił mnie o prze­cho­wy­wa­nie swych listów miło­snych, by ten zajął się roz­wią­za­niem pro­ble­mów, któ­rych ja przez całe życie uni­ka­łem? Czy moż­liwe jest, abym pomógł mu pójść dalej, niż sam posze­dłem? Czy powi­nie­nem zada­wać bez­li­to­sne, egzy­sten­cjalne pyta­nia - umie­ra­ją­cemu, wdo­wie, pogrą­żo­nej w żało­bie matce lub zalęk­nio­nemu eme­ry­towi mają­cemu trans­cen­dentne sny - pyta­nia, na które w dodatku sam nie mam żad­nej odpo­wie­dzi? Czy mam powie­dzieć o swo­ich sła­bo