Ebook Klątwiarze mobi,epub

jednak przestrzegać tych samych zasad, żeby później, kiedy tamci będą się zastanawiać, co im się przydarzyło, nie zorientowali się, do końca nie wiedzieli, że przerobiono ich za pomocą czarostwa. A potem ostateczne uderzenie - no i warto szybko zniknąć. Ktoś, kto chce żyć z przekrętów, musi być przekonany, że jest bardziej kumaty niż pozostali i że przewidział każdy scenariusz. Że wszystko ujdzie mu na sucho. Że każdego jest w stanie zrobić w durnia. Chciałbym móc powiedzieć, że nie myślę o tych sztuczkach, kiedy mam do czynienia z ludźmi, jednak różnica między mną a moją mamą polega na tym, że ja siebie samego nie oszukuję. 2 Pospiesznie wkładam resztę szkolnego uniformu i biegnę na lekcję francuskiego, czas na śniadanie już dawno minął. Rzucam książki na pulpit i w tej samej chwili budzi się z trzaskiem do życia szkolna telewizja. Sadie Flores oznajmia z ekranu, że Klub Łaciński planuje kiermasz wypieków, aby uzyskać fundusze na budowę groty w parku, a spotkanie drużyny rugby odbędzie się w sali gimnastycznej. Jakoś udaje mi się przetrwać pierwsze lekcje, ale na historii niestety usypiam. Budzę się nagle i podnoszę głowę znad zaślinionego rękawa, pan Lewis właśnie zadaje pytanie: - W którym to roku zaczął obowiązywać zakaz, panie Sharpe? - W tysiąc dziewięćset dwudziestym dziewiątym - odpowiadam machinalnie. - Dziewięć lat po wprowadzeniu prohibicji. Tuż przed rozpoczęciem wielkiego kryzysu. - Doskonale - mówi z ubolewaniem. - A czy może nam pan wyjaśnić, dlaczego w przeciwieństwie do prohibicji zakaz nie został odwołany? Ocieram usta. Głowa boli mnie tak samo jak przedtem. - No, może dlatego, że usługi klątwiarskie wciąż i tak są dostępne na czarnym rynku? Kilka osób się śmieje, ale pan Lewis się do nich nie zalicza. Wskazuje palcem tablicę, gdzie wypisane są kredą powody takiego stanu rzeczy. Coś tam o inicjatywach gospodarczych i ugodzie handlowej z Unią Europejską. - Wygląda na to, że przez sen potrafi pan robić różne rzeczy, panie Sharpe, ale aktywny udział w moich zajęciach się do nich nie zalicza. Wtedy to się dopiero śmieją. Przez resztę lekcji już nie usypiam, chociaż żeby tego dokonać, muszę od czasu do czasu dźgnąć się długopisem. Wracam do pokoju i śpię w czasie, kiedy powinienem otrzymywać od nauczycieli pomoc w przedmiotach, z którymi mam trudności; przesypiam trening biegowy, a następnie zebranie klubu dyskusyjnego. Budzę się w połowie przerwy kolacyjnej. Czuję, że mój normalny rytm życia odchodzi w niepamięć i zupełnie nie wiem, jak go odzyskać. Szkoła Wallingforda w dużym stopniu wygląda tak, jak ją sobie wyobrażałem, kiedy mój brat Barron przyniósł do domu broszurkę. Trawniki nie są może aż tak zielone, budynki nie tak duże, jednak biblioteka naprawdę robi wrażenie i do kolacji wszyscy wkładają marynarki. Ludzie zapisują się do Wallingforda z dwóch powodów. Albo prywatna szkoła stanowi dla nich bilet do prestiżowej uczelni, albo zostali wywaleni na pysk z publicznej szkoły, lecz dzięki hajsowi swoich starych nie muszą iść do zakładu dla młodocianych przestępców, co jest dla nich jedyną alternatywną opcją. Wallingford to nie całkiem Choate czy Deerfield Academy, ale tutaj mnie przyjęli, pomimo moich powiązań z rodziną Zacharov. Barron stwierdził, że szkoła da mi solidne podstawy do dalszego życia. Nie to, co zagracony dom. Wreszcie koniec z chaosem. I jak dotąd nieźle sobie radziłem. Tutaj mój brak klątwiarskiego daru jest w zasadzie zaletą - pierwszy raz się na coś przydał. Dostrzegam jednak w sobie niepokojącą tendencję do pakowania się w kłopoty, od których to nowe życie powinno być wolne. Na przykład ta cała bukmacherka jako źródło dochodów. Chyba nie umiem przestać kombinować. Sala jadalna wyłożona jest drewnianą boazerią, wysoki, łukowato sklepiony sufit sprawia, że nasze głosy odbijają się echem. Na ścianach wiszą malowane podobizny kolejnych dyrektorów szkoły oraz oczywiście Wallingford we własnej osobie. Pułkownik Wallingford, założyciel szkoły, zamordowany dotykiem odsłoniętej dłoni głowiarza rok przed wprowadzeniem zakazu, spogląda na mnie szyderczo ze swoich złotych ram. Moje buty stukają o zniszczoną marmurową posadzkę, gwar wokół mnie zlewa się w jednostajny szum, pobrzmiewający w uszach. Idę przez jadalnię do kuchni, dłonie mam wilgotne, kiedy otwieram drzwi, czuję, że moje bawełniane rękawiczki nasiąkły potem. Odruchowo rozglądam się za Audrey. Nie ma jej, a zresztą nie powinienem się za nią rozglądać. Należy ją ignorować na tyle, żeby sobie nie myślała, że mi zależy, ale nie za bardzo. Przesada tak samo może mnie zdradzić. Zwłaszcza dzisiaj, kiedy czuję się tak nieswojo. - Spóźniłeś się - stwierdza jedna z pań wydających posiłki, nie podnosi na mnie wzroku, ty