Ebook Klimat to my mobi,epub

c segregację rasową w środkach transportu publicznego dziewięć miesięcy później. Ponadto wbrew temu, co się o niej opowiada, nie była zwykłą zmęczoną krawcową, która wracała do domu po długim dniu pracy. Działała w ruchu na rzecz praw obywatelskich (była sekretarką lokalnego oddziału Krajowego Stowarzyszenia na rzecz Popierania Ludności Kolorowej - NAACP), uczestniczyła w warsztatach poświęconych sprawiedliwości społecznej, jadała lunche z wpływowymi prawnikami i angażowała się w opracowywanie taktyki ruchu. Parks miała czterdzieści dwa lata, była mężatką i pochodziła z szanowanej rodziny. Colvin miała piętnaście lat, była w ciąży ze starszym, żonatym mężczyzną, pochodziła z ubogiej rodziny. Przywódcy ruchu na rzecz praw obywatelskich - w tym sama Parks - uznali biografię Colvin za zbyt niedoskonałą, a charakter samej dziewczyny za zbyt chwiejny, by kwalifikowała się ona na bohaterkę rodzącego się ruchu. Nie byłaby to wystarczająco dobra opowieść. Czy chrześcijaństwo rozpowszechniłoby się tak bardzo, gdyby Jezus nie poniósł śmierci na krzyżu, lecz został utopiony w wannie? Czy pamiętnik Anne Frank cieszyłby się taką popularnością, gdyby jego autorem był mężczyzna w średnim wieku ukrywający się za kuchennym kredensem, a nie zjawiskowo piękna dziewczyna, której kryjówka znajdowała się za regałem z książkami? W jakim stopniu na historię wpłynęły cylinder Lincolna, przepaska biodrowa Gandhiego, wąsik Hitlera, ucho van Gogha, intonacja Martina Luthera Kinga albo fakt, że bliźniacze wieże World Trade Center były dwoma najłatwiejszymi do narysowania budynkami na całej planecie? Opowieść o Rosie Parks to zarówno prawdziwe zdarzenie historyczne, jak i mit stworzony z myślą o tym, by tworzyć historię. Podobnie jak inne słynne fotografie[8]: żołnierzy wznoszących amerykański sztandar na Iwo Jimie, pary całującej się na ulicy - Le baiser de lhôtel de ville autorstwa Roberta Doisneau - i mleczarza przemierzającego gruzy zbombardowanego Londynu, zdjęcie Rosy Parks w autobusie było zainscenizowane[9]. Siedzący za nią mężczyzna to w rzeczywistości życzliwy sprawie dziennikarz, a nie zirytowany zwolennik segregacji rasowej. Jak później przyznała sama bohaterka, całe zdarzenie nie było tak proste - tak pamiętne - jak w znanej nam opowieści o zmęczonej kobiecie, której kazano przejść z przodu autobusu na jego tył[10]. Parks ucieleśniała jednak najbardziej inspirującą wersję wydarzeń, ponieważ rozumiała siłę narracji. Wykazała się odwagą jako bohaterka tej opowieści, natomiast bohaterstwem jako jedna z jej autorek. Historia to nie tylko dobra opowieść z perspektywy czasu; dobre opowieści stają się historią. W odniesieniu do losu naszej planety - który jest także losem naszego gatunku - to poważny problem. Jak to ujął biolog morski i filmowiec Randy Olson: ,,Prawdopodobnie ze wszystkich zagadnień, które świat nauki musiał kiedykolwiek przedstawiać opinii publicznej, nie ma nudniejszego tematu niż klimat"[11]. Większość prób opowiedzenia o kryzysie klimatycznym to albo science fiction, albo odrzucana jest jako science fiction. Istnieje bardzo niewiele wersji opowieści o zmianach klimatycznych, które byłyby w stanie odegrać przedszkolaki, nie ma takiej wersji, która wzruszyłaby do łez ich rodziców. Zadanie przeniesienia katastrofy ze sfery naszych rozmyślań o zjawisku dziejącym się ,,gdzieś tam" wprost do naszych serc - ,,właśnie tu" - wydaje się zasadniczo niemożliwe. Jak napisał Amitav Ghosh w The Great Derangement: ,,Kryzys klimatyczny jest także kryzysem kultury, a zatem i wyobraźni"[12]. Nazwałbym go kryzysem wiary. Wiedzieć lepiej W 1942 roku Jan Karski, dwudziestoośmiolatek wyznania katolickiego, członek polskiego podziemia, wyruszył w podróż z okupowanej przez hitlerowców Polski do Londynu, a stamtąd do Ameryki, aby poinformować światowych przywódców o zbrodniach popełnianych przez Niemców. Szykując się do wyjazdu, spotkał się z kilkoma grupami ruchu oporu, aby zebrać informacje i świadectwa, które miał przekazać na Zachód. W swoim pamiętniku zawarł relację ze spotkania z przywódcą socjalistycznej żydowskiej organizacji Bund: Przywódca Bundu podszedł do mnie w milczeniu i ścisnął mi ramię aż do bólu. Patrzyłem ze strachem w jego dzikie, szeroko rozwarte oczy, wstrząśnięty ogromem bólu, jaki z nich wyzierał. - Niech pan powie żydowskim przywódcom, że to nie jest sprawa do rozegrania politycznie czy taktycznie. Niech pan im powie, że trzeba wstrząsnąć ziemią aż do podstaw, że trzeba obudzić świat. Może wtedy otrząśnie się ze snu, pojmie, zrozumie. Niech im pan powie, że muszą znaleźć w sobie siłę i odwagę, by złożyć ofiarę, jakiej nigdy nie żądano od żadnego męża stanu, ofiarę równie bolesną i równie niepowtarzalną, jak los mego konającego lu