Ebook Kłopotliwy pokój mobi,epub

ł wiel­kim akto­rem i teraz nie mógł się docze­kać, kiedy zabie­rze się do pracy. Być może Chudy zoba­czył coś w jego oczach. Sku­lił się i wykrę­cił na krze­śle, jakby mógł unik­nąć tego, co nie­uchronne. Ale żaden z nich nie mógł przed tym uciec. - Zacze­kaj Wyta­tu­owana pięść Ple­czy­stego grzmot­nęła go w żebra. Krze­sło zato­czyło się w tył. Ban­ner­man zła­pał je i posta­wił do pionu. Druga pięść Ple­czy­stego tra­fiła w drugi bok. Chudy skrę­cił się w wię­zach, oczy wycho­dziły mu z orbit. Przez chwilę trwał w takiej pozy­cji, drżący, z sinie­jącą twa­rzą. Zdą­żył jeden raz wcią­gnąć ze świ­stem powie­trze do płuc, zanim zwy­mio­to­wał. Zwy­mio­to­wał na kolana i pod­łogę. Ban­ner­man cof­nął się o krok, z nie­sma­kiem patrząc na swoje nowiut­kie, wyglan­so­wane buty. - Rzy­gacz nam się tra­fił... Powstrzy­ma­nie się od dal­szych cio­sów wyma­gało wysiłku, podob­nie jak opa­no­wa­nie się i próba powie­dze­nia cze­goś. Kiedy jed­nak Ple­czy­sty prze­mó­wił, sam się zdzi­wił, że jego głos brzmi tak spo­koj­nie. - Czas cywi­li­zo­wa­nych metod dobiegł końca. Dawaj­cie go tutaj. Hal­der wynu­rzył się z mroku, wlo­kąc za sobą mło­dego chło­paka, zwią­za­nego i bul­go­czą­cego w kne­bel. - Nie! - wyrzę­ził Chudy. Hal­der pchnął chło­paka na krze­sło i Ple­czy­sty zaczął go do niego przy­wią­zy­wać. - Nie, nie, - Strużka śliny sączyła się z kącika ust Chu­dego. - Czło­wiek potrafi dużo znieść, kiedy myśli, że wal­czy w słusz­nej spra­wie. - Ple­czy­sty roz­ma­so­wał knyk­cie. - Dobrze o tym wiem. Ale kiedy musi patrzeć, jak coś takiego robią jego dziecku? To zupeł­nie co innego. Chło­pak toczył wzro­kiem dookoła, łzy spły­wały mu po twa­rzy. Ple­czy­sty żało­wał, że nie może się napić. Pra­wie czuł smak alko­holu na języku. Picie wszystko uła­twiało - przy­naj­mniej w trak­cie roboty, bo potem było gorzej. Odsu­nął tę myśl od sie­bie. - Tym też nie zamie­rzam się chwa­lić - pod­jął. Spraw­dził, czy rękawy ma nale­ży­cie zaka­sane. Z jakie­goś powodu wydało mu się to nie­zmier­nie ważne. - Ale kiedy dorzu­cić to na szalę do wszel­kiego innego kure­stwa, jakiego się dopusz­cza­łem, waga nawet nie drgnie. Pod­niósł głowę i spoj­rzał w stronę kan­torka. Może miał nadzieję, że Savine zama­cha do niego, każe mu prze­stać, ale nikogo nie zoba­czył. Było tylko świa­tło, które dowo­dziło, że patrzy. Czło­wiek musi umieć się poha­mo­wać, on jed­nak ni­gdy nie był w tym dobry. Odwró­cił się do chło­paka. - Chciał­bym wró­cić do domu - powie­dział. Zdjął oku­lary, zło­żył je i scho­wał do kie­szeni koszuli. Twa­rze w świe­tle lampy roz­ma­zały się w nie­wy­raźne plamy. - Ale jeśli będzie trzeba, zostanę tu do rana. - Prze­ra­że­nie chło­paka, zgroza Chu­dego, bez­tro­ska Ban­ner­ Trudno było je odróż­nić, gdy roz­pły­wały mu się przed oczami. - Spró­buj sobie wyobra­zić - cią­gnął - w jakim wtedy będzie­cie sta­nie. - Krze­sło skrzyp­nęło pod chło­pa­kiem, gdy usta­wił je w pożą­da­nym miej­scu. - Spo­dzie­wam się, że wkrótce obaj będzie­cie wyda­wali ten dźwięk. - Pod­wi­nął rękawy jesz­cze oczko wyżej. Rutyna, rutyna, rutyna. - Odgłos pie­kła. Wie­dział, jak sam by się czuł, gdyby tkwił bez­rad­nie przy­wią­zany do jed­nego krze­sła i miał przed sobą May przy­wią­zaną do dru­giego. Dla­tego był w zasa­dzie pewien, że to podziała. - Nie będzie strajku! - wysa­pał Chudy. - Nie będzie żad­nego strajku! Ple­czy­sty się wypro­sto­wał. Zamru­gał. - To bar­dzo dobra wia­do­mość - powie­dział. Wcale nie czuł się tak, jakby usły­szał dobrą wia­do­mość. W głębi ducha był roz­cza­ro­wany. Z wysił­kiem roz­luź­nił pię­ści. Z wysił­kiem wyjął z kie­szeni oku­lary, zało­żył je na nos i zaha­czył za uszy. Były zbyt deli­katne dla jego obo­la­łych pal­ców. - Twój syn zosta­nie z nami, na wypa­dek gdy­byś zmie­nił zda­nie - powie­dział. Chło­pak szar­pał się w uści­sku Ban­ner­mana, gdy ten wlókł go po pod­ło­dze w ciem­ność. - Tylko z sza­cun­kiem! - zawo­łał za nimi Ple­czy­sty, zajęty sta­ran­nym opusz­cza­niem ręka­wów. Rutyna dobra rzecz. Sztuka kom­pro­misu - Pre­cy­zja, matołki! - Filio pode­rwał się z ławki, wrzesz­cząc na parę szer­mie­rzy, któ­rzy patrzyli na niego z roz­dzia­wio­nymi ustami i opusz­czoną bro­nią. - Pre­cy­zja! Szyb­kość to zbędna bufo­nada i efek­ciar­stwo, kiedy bra­kuje pre­cy­zji. Dobie­gał sześć­dzie­siątki, ale na­dal był cał­kiem żwawy i przy­stojny. Vick miała c