Ebook Kłopoty z panną Grensham mobi,epub

zapewnił ją, że Chantreys będzie ich domem tak długo, jak ona uzna to za konieczne. Warunki testamentu Jamesa były dość szczególne. Ustanawiały Aleksa i Dianę Grensham opiekunami Meggie i Florence, ale klauzula czyniła Dianę osobą odpowiedzialną za ich edukację, predysponowaną do tej roli. - Schowałam pański list w bezpiecznym miejscu, milordzie - dodała. - Nie wątpię! - rzucił, zaciskając dłonie na lejcach. Konie poruszyły się nerwowo. - Może powinniśmy jechać - powiedziała Diana. - Jest chłodno i nie chciałabym, żeby pańskiemu zaprzęgowi stała się krzywda. Diana położyła ręce na kolanach, gdy hrabia Davenport zaciął konie i kariolka ruszyła. Bliskość Aleksa Arrandalea trochę zakłócała jej spokój, a mimo to nie przysunęła się do ściany powozu, tylko pozostała na swoim miejscu. Była na siebie zła za sposób, w jaki zareagowała na jego uprzejmą propozycję podwiezienia do dworu. Zrobiła to, czego najbardziej nienawidziła, a mianowicie skierowała uwagę na własną niesprawność. Usprawiedliwiało ją jedynie to, że została zaskoczona niespodziewanym pojawieniem się hrabiego. Nagle stanęła twarzą w twarz z mężczyzną, którego dotychczas widywała tylko z daleka, wysportowanym, znanym ze swojej siły i sprawności. Kiedy stanęła na drodze i się odwróciła, ujrzała go siedzącego w kariolce, panującego bez trudu nad pełnymi werwy siwkami. Wówczas jeszcze bardziej niż zwykle uświadomiła sobie własne fizyczne niedostatki. Nie miała wątpliwości, że kiedy hrabia zobaczy, jak ona zaczyna kuśtykać w stronę dworu, spojrzy na nią z litością, o ile nie z pogardą. Tymczasem nic takiego się nie stało, nie rzucił też żadnej uwagi na temat jej niesprawnej nogi. Skarciła się w duchu za swoje przewrażliwienie, a jednocześnie za przeciwstawienie się Aleksowi Arrandaleowi już w czasie ich pierwszego spotkania, co nie było obiecującym początkiem ich współpracy. Nic to, uznała i z ulgą skierowała myśli ku przyszłości Meggie i Florence; dobro podopiecznych było najważniejsze. Niestety, nowy hrabia Davenport okazał się nieczułym egoistą, ale wiedziała, iż na ogół tacy są bogaci arystokraci, więc to jej nie zaskoczyło. Natomiast w ogóle nie spodziewała się, że hrabia okaże się w jej oczach atrakcyjnym mężczyzną i zrobi na niej duże wrażenie. W przeszłości, ilekroć odwiedzał brata, zostawała w pokoju szkolnym, a dziewczynki schodziły na dół w towarzystwie piastunki. James i Margaret byli szczęśliwi, że Diana z nimi zamieszkała. Wiedząc jednak, iż czuje się bardzo skrępowana swoją niesprawnością, respektowali jej wolę pozostania na uboczu na czas pobytu w domu gości. Byli uważnymi oraz czułymi rodzicami i z wyjątkiem krótkich pobytów w innych posiadłościach Davenportów, spędzali w Chantreys dużo czasu z dziećmi. Diana została ich guwernantką, mając osiemnaście lat. Już na początku oświadczyła, że nie chce, aby przedstawiano ją obcym osobom. Sama myśl o ewentualnej prezentacji na dworze i uczestniczeniu we wszystkich obowiązkowych przyjęciach, na których by się jej przyglądano i litowano nad nią z powodu niezgrabnego chodu, przejmowała ją zgrozą. Rodzice przyjęli z ulgą tę decyzję. Pozwoliła im uniknąć kosztów związanych z uczestnictwem córki w prezentacji i w życiu towarzyskim, a także nie narażać jej i siebie na wysłuchiwanie rozmaitych uwag o biednej kalece. Aleksa po raz pierwszy ujrzała na ślubie Margaret i Jamesa Arrandalea, hrabiego Davenport. Energiczny młody mężczyzna, który właśnie rozpoczął studia w Oxfordzie zaledwie przelotnie spojrzał na jedenastoletnią siostrę panny młodej. Od tamtego czasu Diana praktycznie go nie widziała, ale znała opinię, jaką się cieszył - wysportowanego dżentelmena, udzielającego się towarzysko i oddającego się uciechom życia. Alex był wzorcowym przykładem cieszącej się złą sławą rodziny Arrandaleów i w niczym nie przypominał statecznego starszego brata. Teraz, siedząc obok niego w powozie, Diana uzmysłowiła sobie, jaki z niego potężny i silny mężczyzna, tym bardziej że miał na sobie przylegający do ciała płaszcz, podkreślający atletyczną sylwetkę. Bary były tak szerokie, że nie sposób było nie otrzeć się o nie przy każdym zachwianiu się kariolki na wyboistej drodze. Błyszczące oficerki nie maskowały umięśnionych łydek, a widoczne w rozcięciu płaszcza opięte bryczesami uda były nie mniej muskularne. Dużymi dłońmi w skórkowych rękawiczkach mocno trzymał lejce i po mistrzowsku powoził kariolką. Zdaniem Diany, nie można by określić hrabiego jako urodziwego, ponieważ miał zbyt surowe i ascetyczne rysy twarzy, nos lekko zakrzywiony, być może od uderzenia, a w poprzek lewej brwi i brody maleńkie blizny, niewątpliwie pozostałość po pojedynku. Ciemnobrązowe włosy były w nieładzie, zmierzwione prz