Ebook Kłótliwy poradnik partnerski mobi,epub

ułoży, trzeba przeżyć niejedną ,,awanturę z przytupem". Z kolei doświadczeni małżonkowie być może odnajdą tutaj siebie samych w dobrze znanych sytuacjach. Można by zapytać: po co pisać o czymś, o czym wszyscy i tak dobrze wiedzą? A chociażby po to, żeby spojrzeć na siebie z dystansu, z przymrużeniem oka, uświadomić sobie, jak często gmatwamy proste sprawy, jak łatwo ulegamy emocjom, jak brakuje nam poczucia humoru i jak lubimy się kłócić. Zanim przejdę do konkretów, pozostaje mi tylko zaznaczyć, że wszelkie podobieństwo imion i sytuacji do rzeczywistych jest czysto przypadkowe, ponieważ są one dziełem jedynie mojej wyobraźni. Rozdział 2. Istota kłótni Najprościej rzecz ujmując, kłótnia to ostra wymiana zdań między stronami, z których każda uważa, że ma rację i jest mądrzejsza. A zatem kłótnia jest w istocie formą walki o władzę. O tę cząstkową, w konkretnym przypadku, lub o władzę absolutną, we wszystkich sytuacjach. Doskonałym poligonem, na którym objawiają się strategiczne zdolności walczących stron, jest małżeństwo lub po prostu życie w związku, niekoniecznie sformalizowanym. Nie istnieje para, która się nie kłóci, bo kłótnia jest integralną częścią związku. Miłość na awersie, kłótnia na rewersie - to po prostu druga strona medalu. Związek bez kłótni smakuje jak ryba bez soli czy wódka bez popitki. Wprawdzie można się obejść, ale wyraźnie czegoś brak. Nawet ci najlepiej dobrani i szaleńczo zakochani muszą od czasu do czasu się pokłócić, żeby nie umrzeć z nudów. A poza tym nie można pozbawiać się uroków godzenia. To cudowne i niezapomniane chwile, kiedy można sobie wybaczać, utulać wzajemnie nadszarpnięte ego zapomnieć o antykoncepcji. Podejrzewam, że gdyby nie kłótnie i następujące po nich słodkie momenty pojednania, to sytuacja demograficzna byłaby jeszcze gorsza, niż jest. Wspomniałam, że nie ma związku bez kłótni, chociaż, prawdę mówiąc, znałam kiedyś taką parę. Właściwie nie wiem, dlaczego się w ogóle pobrali. Pewnie dlatego, że mieszkali na jednym piętrze w akademiku, często się spotykali na korytarzu, czasami ona coś mu ugotowała, innym razem on zreperował jej rower i w końcu po cichutku wzięli ślub, ku zdziwieniu wszystkich. Nie emanowało z nich wielkie uczucie, o namiętności nie wspomnę, choć przecież coś ich musiało łączyć, poza zupą i rowerem. Długo razem nie przetrwali. Ten związek rozpadł się po roku, tak samo cicho i bez emocji, jak się zawiązał. Nie było w nim emocji, nie było w nim niczego. Nawet się nie kłócili. A jeśli ludzie nawet się nie kłócą, to znaczy, że nic ich nie łączy. Emocje albo umarły, albo nigdy ich nie było. Ten przykład potwierdza moją tezę, że nie ma dobrego związku bez kłótni. Znawcy tematu, którzy usiłują klasyfikować kłótnie, wyróżniają ich następujące rodzaje: o oczyszczające, które działają jak wentyl bezpieczeństwa, o zaczepne, które niczego nie załatwiają i są jedynie po to, żeby zagrać komuś na nerwach, o obronne, zgodnie z zasadą, że najlepszą obroną jest atak, o niszczące i druzgocące, które kończą wszystko, o bezsensowne, które są po prostu formą spędzania czasu we dwoje. W Bardzo Kulturalnych Domach nie ma kłótni, są tylko dyskusje. W tym wypadku słowo ,,dyskusja" należy potraktować jak eufemizm, bo nie podnosząc głosu i nie używając ,,łaciny", można dopiec do żywego. Cóż z tego, że w białych rękawiczkach, skoro wypowiadane słowa ranią jak sztylety i wywołują ukryte pragnienie mordu? Szczerze mówiąc, ja wolę rzucić mięsem lub talerzem, zakończyć sprawę szybko i jasno, dając natychmiastowy upust złym emocjom. Według mnie tak jest zdrowiej, ale wszystko zależy od tego, kto się kłóci, na jaki temat i w jakich okolicznościach. Nie ma jedynego słusznego modelu, i całe szczęście. Przypominam sobie pewną historię, którą opowiadała mi babcia - osoba zacna i bardzo dobrze wychowana. Głównym bohaterem był jej wuj, który dziś miałby jakieś 150 lat, a może i więcej. Otóż ten wuj całkowicie zawładnął swoją żoną, co w tamtych czasach nie było niczym nadzwyczajnym. Nie wszczynał kłótni, ponieważ nie musiał - żona posłusznie wykonywała wszystkie jego polecenia, ale do czasu. W końcu poszło o ukochanego konia małżonki. Wuj - jak to miał w zwyczaju - sam zdecydował, że konia należy sprzedać. Niby przeprowadził z żoną rozmowę, ale tak naprawdę jedynie zakomunikował jej swoją decyzję. Wujenka nie podniosła głosu, nie wszczęła awantury, ale uzbroiwszy się w ulubioną laskę wuja, zakończoną srebrną końską główką, poszła do gabinetu męża i metodycznie, bez słowa wytłukła tą laską jego kolekcję kryształowych pucharów. Co do jednej sztuki, a było ich ponad 100. Wuj oniemiał, kiedy to zobaczył. Koń został, a wuj dużo ostro�