Ebook Kobieta w złotej masce epub

nym wyjątkiem. Była nim tajemnicza młoda kobieta, która ledwie tu się pojawiła, natychmiast oczarowała bywalców klubu. Śpiewem, ale nie - Jeśli dobrze pamiętam - wycedził Dominic - moje polecenie dotyczyło wszystkich pań świadczących usługi w kasynie, nieprawdaż? - Ależ, Caro nie jest dziwką! - obruszył się Drew. - Nie jest? - Dominic zmarszczył brwi. - Wyjaśnij mi więc łaskawie, co ona tu robi? - To, co pan widział, milordzie. Dwa razy w ciągu wieczoru leży na szezlongu i śpiewa. A kiedy opuści scenę, klienci ze zdwojonym zapałem oddają się piciu i grze. - Przyprowadza pokojówkę lub ktoś inny jej towarzyszy? - indagował dalej Dominic. - Co pan ma na myśli? - Drew Butler z trudem krył rozbawienie. - Co mam na myśli? - Oczy Dominica zwęziły się w szparki. - Myślę, że ta cała Caro ściągnie na nas nieszczęście. Który dżentelmen ma przywilej odprowadzania jej do domu po występie? - Ja - oświadczył z dumą Ben Jackson, atletyczny portier, który właśnie wracał na posterunek przy wejściu. Zapewne dla swojej mamy nadal pozostał cherubinkiem, jednak dla innych już nie. Potężne pięści, karykaturalnie szerokie bary, no i twarz będąca kroniką licznych A już szczególną uwagę zwracał nos o przedziwnym kształcie, jako że kilkakrotnie był złamany. - Ty? - Dominic ze zdziwienia uniósł brwi. - Panna Caro nalegała - wyjaśnił rozpromieniony Ben, ukazując w uśmiechu kilka złamanych zębów. - Och, czyżby? - Dominic był coraz bardziej zdumiony. Ben Jackson samym spojrzeniem mógł wystraszyć nawet odważnego mężczyznę, Drew Butler był skończonym cynikiem, a oto proszę, panna Caro owinęła ich sobie wokół delikatnego paluszka. - Może dokończymy rozmowę w twoim biurze, Drew? - Dominic odwrócił się, z trudem hamując zniecierpliwienie. Zmusił się jednak do uśmiechu i pozdrowienia kilku znajomych, zmierzając na zaplecze zadymionego klubu, gdzie było biuro Drew. Od razu zauważył, że pomieszczenie urządzone jest z przepychem. Drew zamknął drzwi, które odgrodziły ich od hałasu kasyna. Gdy Dominic dostrzegł karafkę napełnioną, jak rozpoznał, pierwszorzędną brandy, nalał sobie szklaneczkę i upił łyk, po czym zaproponował drinka zarządcy. - Nigdy nie piję w czasie pracy, milordzie - powiedział Drew. - - Dominic oparł się wygodnie o duże mahoniowe biurko. - A więc przystąpmy do rzeczy, Drew. Kim ona jest? Skąd pochodzi? - Nie wiem, jak na to odpowiedzieć, milordzie. - Wzruszył ramionami. - Chce pan się dowiedzieć, co myślę o pannie Caro, czy mam zrelacjonować, co mi powiedziała, kiedy zakradła się do klubu przez tylne wejście i poprosiła o pracę? - Tak to wyglą - Dominic zmrużył oczy. - Chcę usłyszeć i jedno, i drugie. - Pociągnął następny łyk brandy i zajął się studiowaniem czubka swego buta, cierpliwie czekając na dalszy ciąg zdarzeń. Butler zadumał się na moment, porządkując w głowie to wszystko, co zaraz miał ujawnić, po czym rozpoczął opowieść o niedoli młodej kobiety. Caro Morton powiedziała, że jest sierotą. Do niedawna mieszkała na wsi z niezamężną ciotką, jednak po jej śmierci, co miało miejsce trzy tygodnie temu, została bez dachu nad głową. W poszukiwaniu pracy i bezpiecznego schronienia przyjechała do Londynu. Zjawiła się w stolicy prawie bez pieniędzy, bez służącej, bez przyzwoitki. Chciała zostać damą do towarzystwa albo guwernantką w szacownej rodzinie, niestety okazało się to nieosiągalne, nie miała bowiem koniecznych referencji. Musiała więc poszukać innego rozwiązania i w poszukiwaniu pracy zaczęła chodzić po klubach i teatrach. - Ile miejsc odwiedziła, zanim trafiła tutaj? - spytał Dominic, unosząc gwałtownie głowę. - Wymieniła kilka. Co najmniej pół tuzina, pewnie więcej. - Drew uśmiechnął się znacząco. - Milordzie, wiadomo przecież, że musiała dostawać że tak to nazwę... alternatywnego zatrudnienia. Dominic oczywiście wiedział doskonale, jakie alternatywne zajęcie miał na myśli Drew. Za to musiał sprawdzić coś innego, dlatego spytał: - Nie korciło cię, żeby zrobić to samo, kiedy już się tu zjawiła? - Było oczywiste, że pannę Morton każdy normalny mężczyzna z wielką chęcią ugościłby w swoim łóżku. Starszy mężczyzna rzucił mu ponure spojrzenie i usiadł za biurkiem. - - Drew z niechęcią spojrzał na niego. - Tak się składa, że od dwudziestu lat jestem szczęśliwie żonaty i mam córkę niewiele młodszą od panny Morton. - Przepraszam. - Dominic skłonił się lekko. - Cieszę się, ż no, bardzo dobrze, Drew. - Popatrzył na niego z uwagą. - Znam już więc wersję panny Morton, dlaczego przyjechała do Londynu i gorączkowo szukała pracy, by nie umrzeć z głodu. A teraz powiedz mi swoją wersję. Drew, co o niej myślisz? Ale proszę, szczerze. - Rozumiem, Cóż, wersja panny Morton trzyma się kupy, jest pra