Ebook Kochanka mobi,epub

ajcą pod jed­nym dachem! Wyklu­czone! Niech robią prze­lewy na dom samot­nej matki, i to nawet dzi­ - Masz sie­dem dni, żeby się okre­ślić. Do zoba­cze­nia na pogrze­bie. Mam nadzieję, że zmie­nisz zda­nie i się zde­cy­du­jesz. Tatko chciałby tego. Uca­łuj Mak­ Wyszedł, nie zamy­ka­jąc drzwi. Pola jesz­cze przez chwilę patrzyła w mil­cze­niu, jak mąż się oddala. Zamknęła drzwi i osu­nęła się po nich, zano­sząc się pła­czem. Nie mogła prze­stać, łzy same napły­wały jej do oczu. Miała do sie­bie ogromny żal, że w ostat­nich mie­sią­cach tak mało roz­ma­wiała z teściem. Uwiel­biała go. Był czło­wie­kiem o sta­lo­wych ner­wach i żela­znych zasa­dach. Dosko­nale pamię­tała dzień, gdy poznała go na kola­cji fir­mo­wej. Było to pierw­sze spo­tka­nie dla kon­tra­hen­tów zor­ga­ni­zo­wane przez Pawła. Zazwy­czaj takimi spra­wami Janek zaj­mo­wał się sam, ale tym razem posta­no­wił rzu­cić syna na głę­boką wodę. Zro­bił tak, bo wie­dział, że w sytu­acjach stre­so­wych przy­party do muru Paweł radzi sobie naj­le­piej. Dał więc mu dwa dni na przy­go­to­wa­nie imprezy, na którą zapro­sił gości już tydzień wcze­śniej. - Tylko, nie daj ciała, bo ścią­gną­łem tu ludzi ze Szwe­cji! Jeśli spo­tka­nie się uda, to zro­bimy inte­res życia. A nasza firma wresz­cie zyska szansę stać się naj­po­pu­lar­niej­szą w swo­jej branży nie tylko w Trój­mie­ście, ale i na świe­cie. - Dobrze, tato, posta­ram się. Dwa dni na orga­ni­za­cję przy­ję­cia to było dla Pawła sta­now­czo za mało. Zapo­wia­dała się praw­dziwa klapa. Po pierw­sze, Paweł uwa­żał, że naj­waż­niej­sze, to zna­leźć miej­sce z tanim alko­ho­lem i zamó­wić jego dużą ilość. Według Poli był to pod­sta­wowy błąd, jaki popeł­niały firmy even­towe, orga­ni­zu­jąc imprezy. Jej zda­niem powinno to być przede wszyst­kim miej­sce z klasą. Paweł wie­dział, że gdyby nie pomoc Poli, zawiódłby ojca na całej linii. - Kocha­nie, skoro mają przy­je­chać goście z zagra­nicy, to impreza musi być z wido­kiem na morze. Oni powinni zoba­czyć to, co mamy tu naj­pięk­niej­szego. Nie sta­wiaj na tanią wódkę i piwo! Fil­mów nie oglą­dasz? Biz­nes­meni kochają whi­sky lub brandy z lodem. I tylko to powinno u nas być. - Pola, daję ci wolną rękę. Po pro­stu mi pomóż. - Już wtedy ufał jej bez­gra­nicz­nie, cho­ciaż znali się nie­spełna pół­tora mie­siąca. Pola uwiel­biała orga­ni­zo­wać domowe przy­ję­cia, uro­dziny kole­ża­nek, więc poczuła się w swoim żywiole. Impreza nie była duża, bo dla trzy­dzie­stu dwóch osób. Pola wybrała piękną, mało znaną, ale kli­ma­tyczną, prze­szkloną restau­ra­cję na gdyń­skiej plaży. Widok, który się z niej roz­ta­czał, wpra­wiał w zachwyt. Było stam­tąd widać morze i piękną piasz­czy­stą plażę. Bez pro­blemu usta­liła z wła­ści­cie­lem, by w czwar­tek mię­dzy dwu­dzie­stą a dwu­dzie­stą czwartą lokal był wyłącz­nie do ich dys­po­zy­cji. Ponie­waż nie było to miej­sce, gdzie trzeba cze­kać w kolejce na wej­ście, wła­ści­ciel zgo­dził się od razu. Dzięki temu miał tygo­dniowy zaro­bek w jedną noc. Żeby skło­nić ludzi do nawią­zy­wa­nia kon­tak­tów, zmie­niła aran­ża­cję wnę­trza. Kazała usu­nąć więk­szość sto­li­ków, a pod oknami z wido­kiem na morze urzą­dziła szwedzki stół z prze­ką­skami: śle­dzie, tatar, koreczki. Na środku pomiesz­cze­nia sta­nęły trzy ogromne kanapy umiesz­czone przo­dem do sie­bie, a pomię­dzy nimi sto­lik. W barze goście mogli zamó­wić kawę, her­batę i alko­hol. Na głów­nej ścia­nie zawisł tele­bim do wyświe­tla­nia pre­zen­ta­cji. Kiedy nad­szedł dzień eventu, Paweł był chyba naj­bar­dziej zestre­so­wany ze wszyst­kich gości. Nie przy­znał się nawet ojcu, że całą pracę zrzu­cił na Polę. Impreza oka­zała się suk­ce­sem. Kon­tra­henci byli zachwy­ceni, po raz pierw­szy tego typu spo­tka­nie wyglą­dało ina­czej niż zwy­kle. Przede wszyst­kim ludzie nie sie­dzieli przy oddziel­nych sto­li­kach, co z góry ogra­ni­cza­łoby kon­takty z innymi biz­nes­me­nami. Gwoź­dziem pro­gramu było pię­cio­mi­nu­towe wystą­pie­nie Janka. Ser­decz­nie przy­wi­tał wszyst­kich gości i życzył im, żeby inte­resy szły tak gładko, jak wcho­dzi dzi­siej­szy bour­bon. Cała sala zaczęła się śmiać, a Janek pod­szedł do Pawła i Poli, któ­rzy stali z boku przy barze, przy­glą­da­jąc się impre­zie. - Ty zapewne jesteś Pola, o któ­rej tak dużo sły­sza­łem. - Wycią­gnął rękę do dziew­czyny, wów­czas jesz­cze bar­dzo nie­śmia­łej. - Tak. Bar­dzo mi miło pana poznać. - Pro­szę,