Ebook Kodeks honorowy. Ogólne zasady postępowania honorowego mobi,epub

czeń­stwie pol­skim po­je­dy­nek nie jest zja­wi­skiem tak czę­stym, by się z niem osob­no roz­pra­wiać. Dla­te­go wła­ściw­sze jest sta­no­wi­sko ko­dek­su kar­ne­go nor­we­skie­go, ho­len­der­skie­go, ja­poń­skie­go, któ­re o po­je­dyn­ku mil­czą, zgod­nie zresz­tą z pra­wem fran­cu­skiem. Fakt za­bi­cia lub cięż­kie­go uszko­dze­nia cie­le­sne­go w po­je­dyn­ku pod­cią­gnąć na­le­ży pod po­ję­cie za­bi­cia lub cięż­kie­go uszko­dze­nia cie­le­sne­go za zgo­dą za­bi­te­go lub uszko­dzo­ne­go i ka­rać od­po­wied­nio ła­god­niej, por. ko­deks kar­ny nor­we­ski § 235. Se­kun­dan­ci od­po­wia­dać mają jako współ­win­ni, le­karz wy­cho­dzi wol­no, gdyż wy­peł­nia tyl­ko swój obo­wią­zek za­wo­do­wy. W obec­nie wy­da­nych Ogól­nych za­sa­dach po­stę­po­wa­nia ho­no­ro­we­go sto­ję na sta­no­wi­sku, że ,,wy­zwa­nie" nie od­po­wia­da żą­da­niu za­do­sy­ću­czy­nie­nia z bro­nią w ręku, że przede wszyst­kiem do­ło­żyć na­le­ży wszel­kich moż­li­wych usi­ło­wań, by spra­wa zo­sta­ła po­lu­bow­nie za­ła­twio­ną, a przy do­brej woli za­stęp­ców stron, do star­cia oręż­ne­go może przyjść je­dy­nie w wy­jąt­ko­wych a bar­dzo cięż­kich spra­wach. Au­tor Rozdział I Obraza § 1. Ob­ra­za jest po­ję­ciem ści­śle pod­mio­to­wem i za­le­ży od wraż­li­wo­ści tej oso­by, prze­ciw któ­rej zo­sta­ła skie­ro­wa­ną, za­le­ży za­tem od wy­kształ­ce­nia, wy­cho­wa­nia i to­wa­rzy­stwa, w któ­rem dana oso­ba prze­by­wa. W tych wa­run­kach dla jed­ne­go bę­dzie ob­ra­zą małe uchy­bie­nie form do­bre­go zna­le­zie­nia się w to­wa­rzy­stwie, dla dru­gie­go na­wet wy­bit­na gbu­ro­wa­tość nią nie bę­dzie. I dla­te­go na­le­ży uwa­żać za ob­ra­zę każ­de naj­drob­niej­sze za­dra­śnię­cie mi­ło­ści wła­snej ob­ra­żo­ne­go, sło­wem to wszyst­ko, co on jako znie­wa­gę uwa­ża, na­wet wów­czas, gdy­by oso­ba dru­ga, bę­dą­ca na miej­scu ob­ra­żo­ne­go, nie czu­ła się ob­ra­żo­ną. Na wszel­ki spo­sób wi­nien jed­nak ob­ra­żo­ny w ta­kich wy­pad­kach do­kład­nie i wy­czer­pu­ją­co uza­sad­nić, dla­cze­go czu­je się ob­ra­żo­nym. § 2. Ob­ra­zę tedy po­wo­du­je każ­de oświad­cze­nie, za­cho­wa­nie się, względ­nie dzia­ła­nie, któ­re może za­szko­dzić do­bre­mu imie­niu da­nej oso­by lub po­ni­żyć ją w opi­nii ogó­łu. Ob­ra­za może na­stą­pić już to ust­nie, już to pi­sem­nie, przez ge­sty, roz­myśl­ne zro­bie­nie afron­tu, czyn­ne znie­wa­że­nie, wresz­cie przez pi­sma dru­ko­we, ry­sun­ki, ka­ry­ka­tu­ry itp. § 4. Roz­sze­rza­nie i po­wta­rza­nie wia­do­mo­ści mo­gą­cych cho­ciaż­by za­dra­snąć mi­łość wła­sną da­nej oso­by jest rów­nież ob­ra­zą. § 5. Obo­jęt­ną rze­czą jest, czy ob­ra­za po­peł­nio­na zo­sta­ła z za­mia­rem i roz­myśl­nie, czy też mimo woli. Roz­strzy­ga sam fakt, gdyż sta­le na­le­ży mieć na uwa­dze, że ob­ra­za jest po­ję­ciem pod­mio­to­wem. Nie­mniej jed­nak, inne jest za­do­sy­ću­czy­nie­nie przy ob­ra­zie roz­myśl­nej, a inne przy mi­mo­wol­nej lub przy­pad­ko­wej. W każ­dym ra­zie trud­no jest przy­jąć za ob­ra­zę za­cho­wa­nie się oso­by, któ­ra z po­wo­du niż­sze­go wy­kształ­ce­nia, roz­wo­ju umy­sło­we­go, oby­cia to­wa­rzy­skie­go, nie zda­je so­bie spra­wy z po­peł­nio­ne­go nie­tak­tu. § 6. Ob­ra­zy oczy­wi­ście nie­za­mie­rzo­ne, drob­ne­go zna­cze­nia jak np. ob­ra­zy przy­pad­ko­we, jak po­trą­ce­nie - o ile na­tych­miast po ich wy­rzą­dze­niu zo­sta­ną spro­sto­wa­ne, uspra­wie­dli­wio­ne, lub o ile na­stą­pi bez­po­śred­nie prze­pro­sze­nie - nie są ob­ra­zą, za któ­rą ob­ra­żo­ny mógł­by żą­dać za­do­sy­ću­czy­nie­nia ho­no­ro­we­go. W ta­kich to wy­pad­kach, nie­przy­ję­cie spro­sto­wa­nia i uspra­wie­dli­wie­nia, względ­nie prze­pro­sze­nia, uwa­żać na­le­ży za chęć roz­myśl­ne­go spro­wo­ko­wa­nia spra­wy ho­no­ro­wej, a za­tem rów­nież za czyn nie­wła­ści­wy. § 7. W za­sa­dzie czyn­ne znie­wa­gi nie na­le­żą do spraw, któ­re na dro­dze po­stę­po­wa­nia ho­no­ro­we­go win­ny być roz­pa­try­wa­ne. Je­dy­nie w wy­pad­ku, je­że­li czyn­na znie­wa­ga spo­wo­do­wa­na zo­sta­ła bez­po­śred­nią po­przed­nią cięż­ką ob­ra­zą lub gdy czyn­na znie­wa­ga jest na­tych­mia­sto­wą re­ak­cją na cięż­kie, ob­raź­li­we prze­zwi­ska lub inną cięż­ką ob­ra­zę, może ta­ko­wa